Sel & Lusiek

First topic message reminder :

27.02.2023

Wieczorową porą z końcem miesiąca rozbrzmiał dźwięk luśkowego telefonu. Zerknięcie na ekran ujawniło tożsamość dzwoniącej - Selena zasadniczo rzadko dzwoniła, prędzej lecąc wiadomościami tekstowymi, które uważała za szybsze.
Sama dzwoniąca za to siedziała we własnym domu, składając ostatnie podpisy i pakując kartki do dwóch różnych kopert. Jeśli telefon został odebrany wystarczająco szybko, to Lou mógł usłyszeć ten szelest. Jeśli nie? Po odebraniu odezwał się spokojny głos Sel.
- Czołem, Lu! - a potem radosne dmuchnięcie w słuchawkę świadczące, że rozmówczyni raczy się fajeczką wbrew wszelkim ewentualnym protestom osób mniej lub bardziej bliskich.

@Louis Moreau

- Egon to nie powinien być u Liska?
- No chyba że postanowiłaś adoptować zagubionego isototka.
- No martwię się i tyle. Nie mogę?

@Selena

- Podobało mu się u mnie. Konsola, współgracz i kot do grzania kolan. Mi to na rękę, może Mariangela jego posłucha. A poza tym od kiedy mi przeszkadza, kto mi na kwadracie siedzi, o ile nie pcha się do sypialni i biura.
- Jun, proszę Cię. Od kiedy. Nie trząsłeś się tak nade mną, jak mogłam się załatwić kartką papieru, a teraz będziesz? Jak chcesz poszpiegować i postalczyć, to weź mi ogarnij wilkołaka mającego formę lupusa, białe futro i będącego w stanie bez wrażenia wejść do prywatnego domu Marcusa. Możliwe, że znam jego ludzką wersję, bo on zna mnie na pewno. Mogę Ci podrzucić zdjęcia.


@Louis Moreau

- Nie doceniasz mnie Sel. Ostatnie wydarzenia dałby mi po dupie i tyle, dmucham na zimne. To, że wcześniej Ci pewnych rzeczy nie mówiłem, nie znaczy, że również się nie martwiłem. Osoby się zmieniają pączuzku.
Nie panikuję, bo zatniesz się kartką. Wyrażam jedynie troskę, biorąc natalerz twój nie tak dawny stan. I tyle.
Po co załatwiać, skoro wbił do domu Marcusa to:
- albo dobrze go zna
- albo jest kimś z jego watachy
Zwyczajnie pomyszkowałbym wśród wilków.

@Selena

- Jak chuj się zmieniają, robaczku. Więc jak będę bezczelną pizdą, to daj mi trochę kredytu przez wzgląd, że aktualnie dochodzi do głosu dawno wytłumiona, bardzo sukowata część mnie. I mój nie tak dawny stan odszedł do lamusa, Yeong twierdzi, że wszystko jest dobrze. Następne badania za pół roku.
- Wiesz. Cały problem polega na tym, że Marcus tego wilka też nie zna, a formy przemiany swojej watahy powinien znać. A jakby to był jego kumpel, to skąd niby znał mnie do tego stopnia, że mnie tykał nosem? No chyba, że Marcus robi mnie w chuja i tylko udaje, że go nie zna.

@Louis Moreau

- Okres?
- To popytaj inne wilki. Nie jest ich aż tak dużo, by nie móc znaleźć tego jednego. A zakładając że wszedł jak do siebie dowodzi, że albo Marcus ma słabe zabezpieczenia, albo ktoś coś ukrywa. Jeżeli nie wyglądał na dzikiego to musi mieć watahę.

- Chciałbyś~
- Nie, nie wyglądał. Co do zabezpieczeń też tak sądziłam, no chyba, że miał klucze. Whatever. I tak, wszedł jak do siebie, wystraszył współlokatora Marcusa i mnie niejako przy okazji. Dobra, nieważne. Nie był groźny ani nic. Pal go sześć. I tak wybywam, więc samolotem marne szanse, żeby za mną poleciał.

@Louis Moreau

- Jak uważasz, nie będę się w to mieszać basile, choć jest to rzecz podejrzana, chociażby na wzgląd samego Marcusa.
Kiedy wylatujesz?

- Wie o nim, familianci mu donieśli. Który dzisiaj... 27? Pojutrze albo drugiego. Zobaczę, kiedy Wei będzie mógł pożyczyć samolot.

Huh... Tylko nie zaszalej za mocno.
Wypoczywaj Rogaliku.

- Nie wiem, co to znaczy za mocno. Cześć i czołem, mój stalkujący biografie! Tak, też Cię kocham! I pozdrów Weia. - zaśmiała się lekko, po pożegnaniach się rozłączając.

19.03.2023

Odespała powrót, odebrała meldunki od familiantów i z miejsca udała się do zamkniętego kasyna, by doglądać techników i jednocześnie zadbać o salę do ćwiczeń. Miała w planach zrobić drobne przemeblowanie, jednak zanim to wszystko, musiała dać znać, że jest na miejscu. Wybrała numer Luśka, stwierdzając, że tak będzie łatwiej dowiedzieć się chociażby o stan emocjonalny Weia po tym wszystkim, bo do samego młodzika nie zamierzała dzwonić, by w razie czego pytaniem "jak się masz po tym wszystkim" nie wyrządzić mu jakiej emocjonalnej krzywdy.

Wolne działania popłacały: ogarnęła się sprawa Chin, watahy, wilkołaka, wampirów, Triady i po części sprawy związanej z hotelem, którego plany zaczynały stopniowo wchodzić w życie. W podobnym tonie leniwie rozlewał się i parował gniew na Weia, który niejako był winny całemu zajściu.
W czasie odpoczynku, ot w siedzibie rady, po długiej rozmowie z bratem, Louis uwalił się na kanapie. Gdy zadzwonił telefon, sięgnął po niego leniwie, po czym spojrzał. Wyraz zdziwienia nie był jakiś wielce ogromny, ale na pewno obecny na twarzy Azjaty.
- Abonent chwilowo niedostępny. Prosimy spróbować ponownie. Cześć Rogaliku, co tam? - rzucił żartem, jednak spokojniej niż zazwyczaj.

@Selena

Po odebranej słuchaweczce wraz z odpowiedzią rzekomego abonenta, z ust wampirzycy wydobył się cichy, nieco rozbawiony śmiech. Abonent niedostępny, hmmm?
- Jak niedostępny, to lepiej się rozłączyć, puste połączenia są sporo płatne. - zakpiła sobie bez większego wahania. - Poza tym pan od komunikatów ma brzydszy głos. - dodała już całkowicie bezczelnie, jak na złą kobietę przystało. - A tak sobie dzwonię. Wróciłam do Paryża, także jakby coś ktoś, to jestem dostępna, więc dzwonię. - zamachała łapką, czego rzecz jasna nie szło zobaczyć i rozłożyła się wygodnie w swoim fotelu kasynowym. - Jak tam u was? Ciebie i Weia? - spytała miękkim tonem.

Ton wampirzycy był wyjątkowo trudny do odebrania: mówiła żartem, czy raczej na serio przez barwę jej kobiecego głosu przebijała się nuta bezczelności? Louis uniósł brew, ale nic prócz tego.
- Brzmisz tak, jakby tajemnicza wyprawa się udała. Marr i Elisabeth już wiedzą o Twoim powrocie? Jeśli nie, to też daj im cynka: tak wiesz, aby wiedziały. - mężczyzna specjalnie ominął Marcusa: nie dlatego, że chciał go wykluczyć, zwyczajnie wiedział, iż wilkołak potrzebował chwili na odcięcie się, a poza tym... Wiadomości od niego mówiły same za siebie, a wiedzieli o nich raczej wszyscy z Rady, no chyba że jakimś cudem ktoś nie miał do nich wglądu.
- Cicho, spokojnie... Sprawa musi jeszcze trochę ochłonąć, ale najważniejsze, że nic mu nie jest... Opowiadaj o swoich przygodach cna Damo. - już sam ton Azjaty zdradzał lekki wyjebanizm - nie, rezygnację, nie, w sumie dziwną ciszę na samo wspomnienie o rozmowie z Weiem. Wyjątkowo była to jedna z tych rzeczy, o których chwilowo wolał nie gadać. Może chodziło o zawód na młodzieńcu, a może zwyczajnie wplatały się w to nitki troski o jego stan.

- Wróciłam wczoraj, ledwo zdążyłam odespać. - skwitowała jedynie kwestię poinformowania pozostałych pań. Słusznym było pominięcie Marcusa, choć o tym, jak bardzo słuszne, Jun wiedzieć nie mógł. Być może kiedyś się dowie, lecz na pewno nie w tej chwili, gdy wróciła i miała się dobrze.
- Psychicznie się jakoś trzyma? - nawet głupi domyśliłby się, że coś jest nie tak w kontaktach obydwu panów, lecz nie było to sprawą Selenki drążyć temat i dopytywać. Czym innym było jednak pytanie o szeroko pojęte zdrowie, w końcu był to główny powód - poza powrotem - telefonu do szacownego "brata".
- Nie ma o czym opowiadać. Rękopisy odnalezione, przepisałam je sobie, więc w razie czego są już w większej ilości kopii, będzie trzeba je tylko zdigitalizować dla wygody. Jednym słowem wszystko się udało. - ton wypowiedzi był spokojny i beztroski, choć dziwnym trafem pobłyskiwały w nim nutki satysfakcji. Tak samo jak spojrzenie lustrujące w tym samym czasie obandażowaną i nadal ciut obolałą rękę.