Bastien Laviscount

    Pamiętam jeszcze zapach spieczonej słońcem ziemi oraz wilgoć luizjańskich bagien. Wychowywałem się na jednej z nowo orleańskich plantacji bawełny. Bawełna to król, zwykło się wtedy mawiać. Białe kuleczki zbierane naszymi rękoma były Midasem, będącym zrobić z odpowiedniej osoby bogacza. Pamiętam białą budowlę, skrytą w cieniu wysokich i zielonych drzew, których gałęzie przenikały między śnieżnymi kolumnami tworząc prawdziwie baśniową scenerię.
    Byłem żywym i ciekawskim świata dzieckiem, które szybko zyskało sobie przyjaciół w postaci dzieci plantatorów. Nigdy do końca nie zrozumiałem, na czym tak dokładnie polegała ta nasza relacja. Nie interesowało mnie to jednak, tak długo jak miałem dzięki temu dostęp do świeżej wody i sycącego jedzenia to nie narzekałem. Wszystko się jednak zmieniało. Dorastając coraz mniej czasu spędzałem w ogrodach, a więcej na białym, bawełnianym morzu. Czasy były niepewne. Raz za razem docierały do nas informacje, które w wielu wzbudzały nadzieje na odzyskanie wolności. Wybór Lincolna zdawał się dolać oliwy do ognia. Informacje o wybuchu wojny przyjęliśmy ze spokojem. Mieszkając na południu wiedzieliśmy, że nie warto było się wychylać, jeśli nie chciało się mieć problemów. Każdego dnia istniało bowiem ryzyko, że ktoś straci rękę, język albo dostanie kilka batów po plecach. Pracowaliśmy więc w milczeniu, od czasu do czasu pomrukując wymyślone przez nas sygnały, które tylko my potrafiliśmy rozpoznawać. Czas mijał na pracy i krótkim, nocnym odpoczynku. Szybko przestawaliśmy w ogóle śledzić jego bieg. Dni zlewały się w jedno, prowadząc prosto w ramiona upragnionej śmierci, bo żaden z nas nie myślał wtedy o innej wolności.
    Siły Unii wtargnęły do Nowego Orleanu i zajęły miasto, wypierając wojska konfederacji. Wydarzenie to wprowadziło wielu plantatorów i sympatyków niewolnictwa w panikę. Rodzina, u której byłem niewolnikiem spakowała swoje rzeczy i wyjechała z miasta prosto do Florydy, skąd statkiem popłynęliśmy do Europy.
    Ziemia tutaj nie należała do tak urodzajnych, by można było zająć się uprawą bawełny. Wielu z niewolników zostało sprzedanych. Ja, ze względu na to, że miałem dobre stosunki z dziećmi mojego właściciela, zostałem zatrzymany w roli lokaja. Praca w polu nie była już moim zajęciem, zamiast tego przeniosłem się do rodzinnej posiadłości, gdzie pilnowałem porządku i towarzyszyłem moim białym rówieśnikom podczas nauki. Wtedy też nauczyłem się czytać i pisać. Po kryjomu podbierałem kolejne książki, z których uczyłem się nowych rzeczy – niektóre wchodziły mi lepiej, a inne gorzej. Pomimo tego, że nie było to idealne życie, to było spokojnie.
    Choroba zbierała swoje żniwo nie tylko wśród najbiedniejszych mieszkańców, ale również tych bogatych. Nikt nie mógł czuć się bezpiecznie, bo często gdy zaczynały pojawiać się pierwsze objawy u któregoś z domowników, to istniała spora szansa na to, że pozostali też zostali zarażeni.
    Miesiąc przed swoimi dwudziestymi czwartymi urodzinami wylądowałem na ulicy, gdyż mój właściciel nie chciał zajmować się plującym krwią niewolnikiem. Zyskałem wtedy upragnioną wolność, którą jednak nie mogłem cieszyć się zbyt długo. Po raz kolejny widmo śmierci zamajaczyło nade mną, jednak tym razem nie chciałem się z nią spotykać. Byłem zdesperowany i szukałem ratunku na każdy możliwy sposób, niestety nikt nie chciał wyciągnąć w moją stronę pomocnej dłoni. Nie zdziwiło mnie to. Od czasu swoich narodzin napotykałem się jedynie z przykrymi doświadczeniami, jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie. Nauczyłem się już z tym żyć, a nawet przestałem to zauważać. Było to wszystko znośne, dopóki moje życie od tego nie zależało. Niespodziewanie jednak pomoc nadeszła, przybierając postać kobiety, której nie posądziłbym kiedykolwiek o chęć niesienia pomocy. Stało się jednak inaczej, dzięki niej bowiem zaznać mogłem innego życia, odbiegającego nieco od tego co znałem dotychczas, ale przecież nie mogłem wybrzydzać.
   Niewiele pamiętam z tych kilku dni, które działy się później. Nowy styl życia był dziwny i jak widać zbyt traumatyczny dla mojej umęczonej przeżyciami duszy. Miałem zaledwie dwadzieścia cztery lata, a przeżyłem więcej bólu i cierpienia niż niejeden człowiek przede mną (bo po mnie to już inna historia). Być może umysł sam zadecydował, że wspomnienia te powinny zostać przede mną ukryte, a ja nigdy nie pytałem Raisy o to, jak to ze mną było. Nowe życie otworzyło przede mną więcej możliwości. Wampiryzm, pojęcie którego nie miałem jak poznać wcześniej, okazał się darem, o jakim nigdy nie przyszło mi do głowy prosić. Szybko uczyłem się nowych rzeczy, pozwalając by historia tworzyła się tuż obok mnie. Byłem świadkiem wielu okropieństw, jednak moje doświadczenia sprawiło, że stałem się obojętny na wszystkie potworności, które miały miejsce. Korzystałem z otrzymanego życia jak tylko mogłem. Garściami wyszarpując to, czego pragnąłem. Byłem zachłanny, nierzadko ocierałem się przez to o kłopoty, jednak zawsze uchodziłem z nich z twarzą. Przeżyłem jedną wojnę, później kolejną (wciąż czuję smak nazistowskiej krwi w ustach), przeżyłem niewolnictwo, segregacje rasową i dożyłem widoku czarnoskórego człowieka siedzącego w Białym Domu. Byłem świadkiem wszystkiego, od ruchów i zrywów społecznych po katastrowy na skalę lokalną i globalną. Stałem się obserwatorem wydarzeń, istot i ludzi. Poznawałem wszystko, co tylko mogłem poznać, radując się każdym najmniejszym wrażeniem.
   Po II Wojnie Światowej osiadłem w Paryżu. Świat się zmieniał, stawał z kolan i starał się zapomnieć o zbrodniach. Ja w tym właśnie czasie starałem się zagłębiać w tajniki nauki. Jeszcze jako człowiek podkradałem książki, by dzięki nim zdobyć wiedzę na różne tematy. Szczególnie upodobałem sobie chemię, którą też postanowiłem studiować na własną rękę. Nie było to łatwe, jednak jako chemik amator odnosiłem niemałe sukcesy. Kształtował się również mój charakter. Stałem się bardziej arogancki i egoistyczny i chociaż nie wiedziałem, co leżało u podstaw tej zmiany. Być może doświadczenie, które nabyłem, kazało mi skupić uwagę na sobie, a nie na innych. Obecnie na próżno już szukać człowieka, którym byłem – skutego w kajdany i bojącego się mówić, co myśli. Świat się zmienił, a ja w tej zmianie uczestniczyłem.

• Ma ciężki charakter. Bastien jest osobą bezpośrednią, pyskatą i niekryjącą swoich myśli. Bywa niemiły i arogancki, więc niewiele osób jest w stanie go polubić. Zyskuje jednak przy bliższym spotkaniu. Dla najbliższych potrafi być miły, troskliwy i opiekuńczy.
• Uwielbia stroić się w kolorowe ubranka. Monochromatyczne barwy, chociaż eleganckie, uważa za nudne, więc nie powinno nikogo dziwić, że wśród swoich garniturów posiada szeroką gamę kolorów. Często ściąga tym na siebie wzrok innych.
• Dużo czyta. Nie chodzi tylko o powieści ale też o wszelkiego rodzaju gazety i podręczniki. Pomimo tego, że nie posiada wyższego wykształcenia, lata samodzielnej nauki pozwoliły mu nabyć wiedzę na poziomie profesorów i to z kilku dziedzin. Szczególnie polubił biologię i chemię.
• Płynnie mówi w języku francuskim i po kreolsku. Z czasem nauczył się również angielskiego, łaciny i włoskiego.  
• Boi się gęsi, ale nie mówmy o tym…
• Jego ulubionym daniem jest krew grupy B Rh- prosto z lewej tętnicy szyjnej.
• Został przemieniony przez Raisę i dlatego trafił do rodu Scarletta.