Patrzą w oczy sobie, ale się nie widzą.

First topic message reminder :

Wyszła z licytacji sfrustrowana. Jun mówił, że te dzienniki były nieuchwytne. Że próbował je wynieść, ale nie dał rady. I teraz, kiedy była tak blisko ich zdobycia, uciekły jej sprzed nosa w wyniku jakiejś durnej samczej rywalizacji, która wywiązała się z jakiejś głupoty. Czy jakby przyszła sama, apodyktyczny wilkołak też nie pozwoliłby, by tak cenny artefakt trafił w jej ręce, tylko dlatego, że go nie posłuchała? Zaczynała powoli żałować, że w ogóle wplątała się w cokolwiek z mężczyzną postawionym tak wysoko w paryskiej hierarchii nadnaturalnych. Tacy zawsze myśleli, że wszystko wiedzą najlepiej, a ludzie dookoła powinni dziękować za ich cenne rady, bo nigdy się nie mylili.
Nie mogła sobie odpuścić rzucenia komentarza w jego stronę, ale w przeciwieństwie od niego, ona nie chciała konfrontacji i potencjalnego dramatu, który mógłby przez to powstać. Dlatego wyszła z pomieszczenia. Szybko zgarnie szampana, wypije jeden kieliszek od razu, by chociaż trochę odczuć działanie bąbelków na języku, a potem wróci do Hadwina. Trochę straciła ochotę na lawirowanie wśród bogaczy, więc prawdopodobnie zaproponuje mu, by wyszli i udali się na bardziej kameralne świętowanie, czy to u niej, czy u niego.
Stojąc przy stoliku pełnym przekąsek, kryształowego szkła i różnych alkoholi, westchnęła głęboko. Czuła na sobie wzrok drapieżnika, ale nie była pewna, czy to Dorien, jej wyobraźnia, czy faktycznie była w niebezpieczeństwie tak jak sugerował wcześniej Crawley. To nie była jej noc, ale zamierzała zrobić wszystko, by jeszcze to zmienić.

Zaprzeczał niemo, dalej kręcąc głową, gdy Ida tak dobrze go punktowała. Trudno było mu przyznać nie tylko przed nią, ale i przed samym sobą, że to, co mówiła, miało sens, przynajmniej z jej perspektywy. Na pewno niepotrzebnie się uniósł i już żałował tych wiadomości, które Ida nieuchronnie przeczyta, gdy po powrocie do domu weźmie do ręki telefon. Napisze do niej, jeszcze zaraz, że bardzo ją za to przeprasza. Nie miał prawa tak się zachowywać. Mimo wszystko kontynuowanie tej wymiany zdań w złości miało niewiele sensu. Potrzebowali ochłonąć. Przynajmniej on potrzebował.
Przyjął tego całusa z dużą ulgą. Może to jeszcze nie ostatni raz, gdy się widzą.
- Wiesz, że to nie tak - miał już odpuścić, ale gdy pochyliła się nad nim, przedramię Doriena całkiem naturalnie oparło się o jej talię. Tylko na moment, nie przytrzymywał jej na siłę przy sobie.
- Do zobaczenia.
Bo jeszcze się spotkają, prawda?

[koniec]