Patrzą w oczy sobie, ale się nie widzą.

Wyszła z licytacji sfrustrowana. Jun mówił, że te dzienniki były nieuchwytne. Że próbował je wynieść, ale nie dał rady. I teraz, kiedy była tak blisko ich zdobycia, uciekły jej sprzed nosa w wyniku jakiejś durnej samczej rywalizacji, która wywiązała się z jakiejś głupoty. Czy jakby przyszła sama, apodyktyczny wilkołak też nie pozwoliłby, by tak cenny artefakt trafił w jej ręce, tylko dlatego, że go nie posłuchała? Zaczynała powoli żałować, że w ogóle wplątała się w cokolwiek z mężczyzną postawionym tak wysoko w paryskiej hierarchii nadnaturalnych. Tacy zawsze myśleli, że wszystko wiedzą najlepiej, a ludzie dookoła powinni dziękować za ich cenne rady, bo nigdy się nie mylili.
Nie mogła sobie odpuścić rzucenia komentarza w jego stronę, ale w przeciwieństwie od niego, ona nie chciała konfrontacji i potencjalnego dramatu, który mógłby przez to powstać. Dlatego wyszła z pomieszczenia. Szybko zgarnie szampana, wypije jeden kieliszek od razu, by chociaż trochę odczuć działanie bąbelków na języku, a potem wróci do Hadwina. Trochę straciła ochotę na lawirowanie wśród bogaczy, więc prawdopodobnie zaproponuje mu, by wyszli i udali się na bardziej kameralne świętowanie, czy to u niej, czy u niego.
Stojąc przy stoliku pełnym przekąsek, kryształowego szkła i różnych alkoholi, westchnęła głęboko. Czuła na sobie wzrok drapieżnika, ale nie była pewna, czy to Dorien, jej wyobraźnia, czy faktycznie była w niebezpieczeństwie tak jak sugerował wcześniej Crawley. To nie była jej noc, ale zamierzała zrobić wszystko, by jeszcze to zmienić.

Apodyktyczny wilkołak kierował się większym dobrem. Dobrem ogółu, ponad własne. Z własnej woli? Nie, raczej z roli, którą obrał. Wcześniej był obserwatorem watahy, a to bardziej bierne stanowisko od dyplomaty. Gdyby nie szpital i fakt, że obracał się w wyższych kręgach, gdyby nie to jak bardzo zależało mu na wzięciu odpowiedzialności za bezpieczeństwo nadnaturalnych wobec nieprzewidywalnego przeciwnika, srałby na to. Ale to właśnie sytuacja sprzed pół roku, z partaczem jako przywódca na czele ich grupy zmotywowała Doriena do działania. Był lepszy, inteligentniejszy, silniejszy. Doskonały łowca i strateg. Idealnie pasował na prawą rękę Regine. I czy Ida wierzyła czy nie, był na tym wydarzeniu właśnie jako przedstawiciel ich dyplomacji, a nie z chęci zabalowania wśród śmietanki towarzyskiej.
- Będziesz mnie teraz ignorować? - odezwał się zza pleców Idy, przyglądając się, jak wampirzyca rozgląda się po stoliku z przystawkami.

Jak dla niej w tym momencie wilkołak kierował się głównie zazdrością i pobudkami, które dotyczyły tylko jego wybujałego ego. Wątpiła, czy tak by jej pilnował, gdyby nie sypiali ze sobą. Miała wrażenie, że traktował ją jako swoją własność, a przynajmniej jak trofeum, którego nie mógł mieć inny. A tutaj proszę, stała przed nim, z utrzymującym się na niej smrodem innego wilka. Triggerujące? Słysząc jego głos nie odwróciła się w pierwszej chwili. Najpierw wybrała coś ze stolika przed którym stała, odpowiadając mu po upływie kilkunastu sekund.
— A co, pewnie byś wolał, żebym upadła u twoich stóp i błagała o wybaczenie za swoją niesubordynację. — Obróciła się powoli, z truskawką w czekoladzie w ustach. Otaksowała go spojrzeniem, zanim ugryzła owoc, nie przejmując się nonszalancją. — Nie ignoruję cię. Po prostu nie widzę potrzeby, żebyśmy mieli teraz rozmawiać, szczególnie, jak jesteś w pracy. Nie będę ci przeszkadzać, idź wygrywaj kolejne licytacje. — Powiedziała, zakładając ręce na piersi. Czy spodziewała się, że wilkołak pójdzie za nią? Może trochę. Liczyła jednak, że nie zrobi sceny jak Tahira jeszcze kilka chwil temu na środku głównej sali. Swoją drogą, ciekawe gdzie ona się podziała.

Nie robił sceny. Nie miał zamiaru jej dotykać, szarpać za ramię, wyprowadzać siłą. Nawet nie krzyczał i choć jego głos trącał złością, to wilkołak był nad wyraz spokojny, przynajmniej na zewnątrz. Wewnątrz wręcz kipiał, nie mogąc zrozumieć podejmowanych przez Idę decyzji. Emocje, które częściowo rozładował wysyłając kobiecie tonę wiadomości, wracały jak bumerang.
- Nie - miał ochotę wypowiedzieć jej imię, ale ugryzł się w język, nie chcąc zdradzać jej tożsamości postronnym osobom, które potencjalnie mogłyby ich podsłuchiwać. Podszedł trochę bliżej i ściszył głos - Zachowujesz się, jakbyś nie była świadoma zagrożeń. Jakby nic się nie działo i nikt nie chciał nas skrócić o głowy.
Perspektywy obydwojga różniły się diametralnie. Ona, z syndromem wolnego ptaka, którego Dorien usilnie i stanowczo miałby chęć zamykać w klatce, on, kierujący się potrzebą zapewnienia jej bezpieczeństwa. Wampirzyca była dla niego ważna i to nie tylko dlatego, że spędzili ze sobą wiele nocy. Wydawało mu się, że się zaprzyjaźnili na tyle, by być równie friends co with benefits. Miał być rycerzem, ale co, jeśli księżniczka wcale nie chciała być ratowana? Albo gorzej - miała innego typa w zbroi.

Równie dobrze mogliby rozmowę o potencjalnym sznurze na ich szyi prowadzić w warzywniaku pod jego blokiem. Przynajmniej według Idy. Teraz już nigdzie nie byli bezpieczni, nie czuła więc zbytniej różnicy czy jest na bankiecie w pięknej sukience czy w alejce mrożonek w tesco.
Przewróciła oczami, po czym przysunęła się na tyle blisko, że ich twarze dzieliły centymetry. Wysokie szpilki, które miała na sobie znowu zrównały ich wzrostem, nachyliła się więc do jego ucha, obejmując go wpierw ramionami, żeby postronni obserwatorzy myśleli, że to zwykły przytulas. Mógł poczuć jej ciało w zupełnie ludzkiej temperaturze, w którym tętniła krew.
— Po pierwsze, to to hipokryzja kochanie, skoro przed chwilą pozwoliłeś najbardziej poszukiwanej wampirzycy wisieć ci na ramieniu. Ale muszę ci podziękować, za przejęcie potencjalnych strzałów z piersi Silvana. — Po wypowiedzeniu imienia swojego wampirzego stwórcy przesunęła spojrzeniem po najbliższej okolicy, by upewnić się, że nikt ich nie widział. — Po drugie, jeżeli ktoś mnie wystawia na niebezpieczeństwo to ty, przychodząc do mnie tuż po tym, jak ona wisiała ci na ramieniu. — Ciepły oddech otulił jego kark, kiedy powiedziała wszystko co miała do powiedzenia. Odsunęła się na pół kroku, nie chcąc zbyt mocno się do niego przymilać. Nie chciał z nią tu być, więc dlaczego w ogóle inicjował to spotkanie?

Dokładnie, Dorien nie chciał tam z nią być. Konkretniej nie chciał, by ona w ogóle tam była. Ale zupełnie nie dlatego, że wybrał towarzystwo kogoś innego ponad Idę. Zresztą, pokazywanie się razem publicznie implikowałoby bliższą znajomość, a tę skrzętnie ukrywali.
Czuł się wyjątkowo nieswojo, gdy go objęła. Po chwili zrozumiał, że Ida nie była zimna, ale jej attitude zionęło lodem. Przyzwyczaiła go do zgoła innego podejścia do jego osoby. Przykre. Szczególnie mając na uwadze, że Dorienowi szczerze zależało na bezpieczeństwu Idy.
- I masz mi za złe, że pokazałem się z nią, a nie z tobą? Po co tu przyszłaś? Czemu z nim?
Och, no tak, na pewno zajął się Tahirą, mając na względzie mniej rozwiniętego fizycznie (żeby nie powiedzieć ‘fajtłapowatego’) Silvana, wampira naukowca, który nie byłby w stanie obronić siebie, a co dopiero kogoś.
Niestety, co do tego drugiego, to miała rację. W trakcie wieczoru, szczególnie tuż po rozpoczęciu przyjęcia, czuł na sobie wzrok wielu osób. I to tylko ze względu na Tahirę, a nie swojego nienagannego wyglądu i elegancji. Był też tym, kto wylicytował dzienniki za niemałą sumę, ponownie zwracając tym na siebie uwagę. Cholera. Pokręcił lekko głową, spuszczając wzrok. Może faktycznie był po prostu zazdrosny.

— Nie mam ci niczego za złe, to ty się zachowujesz jak wkurwione dziecko, bo przyszłam z innym, zamiast czekać na ciebie sama w mieszkaniu, bo może kiedyś przyjdziesz. Nie jestem twoim kołem ratunkowym. — Powiedziała mu znudzonym głosem. Nie wszystko musiało się kręcić wokół niego, a akurat to się kręciło głównie wokół niej. Nie myślała o tym, że zrobi mu na złość przychodząc do Luwru. Chciała się bawić, cieszyć życiem, skoro tak jak sugerował mogło zostać brutalnie odebrane. Zapomniał, że ona już raz umarła i śmierć nie była jej straszna.
— Mało w ciągu roku jest imprez zimą czy późną jesienią, wiesz? Kiedy można wskoczyć w wieczorową sukienkę, wysokie buty i mocny makijaż. Nie będę rezygnować z jednej z nich, skoro nie miałam lepszych planów. A czemu z nim? Bo pewien typ powiedział, że mam nie wychodzić z domu, bo będzie niebezpiecznie, więc znalazłam sobie silnego i chętnego na spędzenie wieczoru u mojego boku ochroniarza. — Całkiem jak inna wampirzyca tego wieczoru. Hadwin z Dorienem powinni potem iść na piwo i porozmawiać o bardzo podobnych doświadczeniach, gdzie jedli pięknym kobietom prosto z dłoni, tańcząc tak jak one zagrały.

- Zachowuję się jak wkurwione dziecko, bo weszłaś do paszczy lwa i to na własne życzenie. Pragnę przypomnieć, że już raz byłaś na celowniku i szczęście w nieszczęściu, że nic poważnego ci się nie stało. Nie jesteś żadnym kołem ratunkowym, co ty pierdolisz? - zmarszczył mocno brwi, bardzo dotknięty jej słowami, sugerującymi, że jej nie szanuje i korzysta z jej towarzystwa tylko wtedy, gdy mu wygodnie - Gdybym wiedział, że i tak postawisz na swoim, to poszedłbym z tobą.
Jakoś by się wykręcił z pilnowania Tahiry. Miała jeszcze Sandera i pewnie kilku innych osiłków w zapasie. Mógł być zły na siebie, że pozostał lojalny wobec pierwotnie ustalonego planu na ten wieczór, zamiast przystanąć na propozycję Idy i wyjścia z nią, niekoniecznie na ten event w Luwrze, a gdzieś, gdzie mogliby być incognito, razem.
- Pięknie wyglądasz, to muszę ci przyznać. Uważaj na siebie.
Miał tak zniszczony wieczór, a jeszcze nawet nie wybiła północ. Zaiste, doskonale kończył rok - wkurwiony, rozgoryczony i zwyczajnie zawiedziony. Nawet się nie napije, bo chuj wie, co było w tych kieliszkach. Zakręci się jeszcze w towarzystwie, żeby Regine nie mogła mu zarzucić niedopełnienia spraw i może pojedzie postrzelać. Albo sam na kogoś zapoluje.

W sumie jakby tak na to spojrzeć - za pierwszym razem Ida umarła dlatego, że wbiegła do pomieszczenia, gdzie nie powinno jej być. Pożar, dym i prawdopodobne zatrucie jakimś tlenkiem węgla nie było jej straszne. Można by było pomyśleć, że to wydarzenie nauczyło jej pokory, ale nic bardziej mylnego. Kobieta niby była inteligentna, ale była inteligentna książkowo. Do street smart wiele jej brakowało, a czuła się zdecydowanie zbyt pewna siebie w tej kwestii. Jakby polowania na nieśmiertelnych to był problem, który jej nie dotyczył.
— Nie jestem twoją córką, żebyś mógł mnie uziemić w mieszkaniu, bo nie podoba ci się wizja, że nie możesz mieć dwóch kobiet jednocześnie i musisz wybrać. — Prychnęła pod nosem, bo "gdybym wiedział, że przyjdziesz to poszedłbym z tobą" wcale nie było czymś, co ratowało Doriena. Bardziej niż na jej towarzystwie, zależało mu na tym, żeby ona tego towarzystwa nie miała. Nawet, jeżeli wiązało się to w jej przypadku w samotnym i depresyjnym spędzaniem sylwestra z netflixem.
— Dzięki, wiem. — Grzecznie odpowiedziała mu na jego komplement, po czym sięgnęła po dwa kieliszki z szampanem. Jednego wypiła od razu, drugiego chwyciła w lewą dłoń. — Mogę już wracać? Miłego czytania dzienników, na pewno wcale nie wylicytowałeś ich na złość mi. — Znowu zakręciła oczami i nie czekając na jego odpowiedź ruszyła w stronę sali, gdzie odbywały się licytacje, by złapać Hadwina. Po pół kroku jednak przystanęła, by odwrócić się w stronę Crawleya.
— Jak ci zależy, to mogę napisać do ciebie wiadomość jak wrócę do domu. Teraz nie mam przy sobie telefonu, więc będziesz mógł być pewny, ze wróciłam bezpieczna.

Totalnie brakowało jej pragmatyzmu i przewidywania potencjalnych scenariuszy - na pewno pokonałby ją w szachy. Koń na E5. Niestety w tym przypadku to Ida mogła spaść z rumaka, a konsekwencje być tragiczne w skutkach. Raz jej się udało wykiwać samą Śmierć, powleczoną w czarną suknię. Za drugim tamta nie odpuści.
- Pardon? - zapytał z niedowierzaniem - Implikujesz coś?
Nie pozwoli jej tak łatwo odejść, gdy sugeruje mu romanse czy ścisłe zażyłości i to jeszcze ten domniemany miałby mieć większą wartość, niż relacja z blondynką. Nie, nie, to musiało być wyjaśnione od razu. Przyglądał jej się, bardzo zdeterminowany, by wyciągnąć z niej jej myśli.
- Na złość tobie? W życiu. Prędzej dla ciebie, jeśli uważasz je za istotne. Nie ma za co.
Ach, czyli jednak jej zależało na tych artefaktach. W porządku. Dostanie je. Wilkołak tylko je sobie przejrzy i dostarczy pod adres Idy. Widocznie tam miały mieszkać, przynajmniej dopóki nie zechce wydać ich dalej. Żaden problem.
Przytaknął, gdy powiedziała, że może się odezwać jak dotrze do domu. To akurat ważne. Gorzej, że jeśli mówiła prawdę, to rozwiązała się zagadka szarych znaczków przy wiadomościach, które jej wysłał. Co prawda mogła także po prostu nie wyjmować telefonu z torebki przez ostatnie trzydzieści minut, natomiast to też oznaczało, że nie była świadoma tych przykrych słów, które do niej skierował. Dorien nie będzie zaskoczony, jeśli po przeczytaniu ich nie poinformuje go, że jest bezpieczna w domu.

Była pewna, że w szachy to ona by wygrała. Analizowanie sytuacji i wyciąganie wniosków to było coś, w czym czuła się jak ryba w wodzie. Całe jej życie zawodowe opierało się na przewidywaniu pewnych konsekwencji, analizowaniu konkretnych rzeczy i wyszukiwaniu alternatyw. Nawet by nie zauważył, jak wpadałby w jej pułapkę, która prowadziłaby do spektakularnego mata.
Westchnęła ciężko.
— Nic nie implikuję, stwierdzam fakt, że miałeś uwieszoną na ramieniu T... egipską księżniczkę, a nie mnie w pościeli. — Wzruszyła ramionami. Tak wybrał, nawet jeżeli to było wyjście służbowe. Rozumiała, że ma pracę, ale nie zamierzała z tego powodu cierpieć.
— Sama sobie mogłam je kupić, gdybyś nagle nie zaczął sobie mierzyć kutasa z Hadwinem. Nie wystawiałam się, po twojej prośbie, dlatego to on podnosił rękę za mnie. W końcu jestem tylko biedną doktorantką z sugardaddym na wystawie. — Kolejny, już kultowy eyeroll, zagościł na jej twarzy. — Przynajmniej biedne dzieci dostaną więcej pieniedzy. — Powiedziała to nieironicznie. Dobro ludzi było bardzo wysoko na jej liście priorytetów, co miesiąc robiła wysokie przelewy na różne polskie fundacje, czy to na walkę z chorobami dziecięcymi, czy to na biedne zwierzaczki. Golden Retriever energy.
Ida by mu napisała smsa, nawet po przeczytaniu jego wiadomości. Zmieniłby się tylko ton. Z "jestem w domu" na "informuję, że zaciągnęłam Hadwina do swojej łazienki".

- Sam jej sobie nie powiesiłem. Miałem ją odepchnąć? - Bardzo wymownie zerknął na zegarek - Besides, byłbym u ciebie za mniej niż dziesięć minut.
No, pewnie tak by to właśnie wyglądało. Tahira oddana w ręce doktora Zimmermana, Dorien jeszcze zaznaczyłby swoją obecność w towarzystwie ucinając sobie krótkie pogawędki z kilkoma co ważniejszymi osobami na tym przyjęciu, a potem zniknął w iście angielskim stylu, nie informując nikogo, że wychodzi grubo przed północą. Z Luwru do mieszkania Idy było całkiem blisko, mając na uwadze całą aglomerację Paryża, zatem oszacowanie czasu było całkiem prawdopodobne.
Tak, tak, biedne dzieci. Niech ludzie przestaną się płodzić, jeśli nie stać ich na wychowanie potomstwa. I tak Ziemia jest już przeludniona.
- Możesz jeszcze ze mną wyjść - w chwili wypowiadania tych słów czuł się w miarę pewnie, chociaż gdy już wybrzmiały miał wrażenie, że jednak brzmiał na zdesperowanego. Dawno się tak nie czuł. Zły, zazdrosny, zaborczy. Nie, nie powinien tak grać. Ida była wolna, mogła robić, co jej się tylko podobało, a Dorien nie powinien na siłę ograniczać jej, ubierając w nadmierną troskę i pomoc, o którą nie prosiła.
- Baw się dobrze. Czekam na werdykt, który - w domyśle ‘kutas’ - był lepszy.

— Widzisz, tak jak mówiłam – koło ratunkowe. Pozbyłeś się jednej, to za dziesięć minut będziesz u drugiej. Pewnie po wszystkim byś pisał smsy z łóżka do trzeciej. Wybacz, że chciałam być u kogoś na piedestale, by patrzył tylko na mnie i mówił mi jaka jestem piękna i jakim jest szczęściarzem, że akurat z nim chciałam spędzić ten dzień. — Odpowiedziała mu, chociaż trochę zmieniając ton. To wszystko się robiło coraz bardziej absurdalne, on miał do niej pretensje, że nie została bezpieczna w domu, ona miała do niego pretensje, że nie rzucił wszystkiego, pracy, obowiązków, żeby być u jej boku. A ona nawet nie była na to zła, jednak ta rozmowa przybierała tak dziwny ton, że mówiła rzeczy których do końca nie miała na myśli.
— Mogę, ale nie chcę. On tu jest ze mną dlatego, że chciał, a nie dlatego, że inna zaniemogła. Zasługuje na więcej. — Powiedziała kiwając głową. Jak on to sobie wyobrażał? Nie miała w zwyczaju wystawiać partnera, żeby uciec z balu z innym jak jakiś poryty kopciuszek. To on wybrał spędzanie tego wieczora u boku innej i to on musiał się mierzyć z konsekwencjami tego czynu.
Prychnęła pod nosem.
— Nie wszystko kręci się wokół seksu, ale skoro to jest dla ciebie najważniejsze, to nie dziwię się, że masz ból dupy, że nie czekam na ciebie grzecznie w mieszkaniu. — Zrobiła kolejnego eyerolla. Ile mogła mu tłumaczyć, że po prostu nie chciała być sama w sylwestra? Nie chodziło jej o to, by skończyć w łóżku z kolejnym wilkołakiem do kolekcji. Dorien chyba powinien wiedzieć jak zabójcza potrafi być samotność, jeszcze w momencie kiedy była pewna, że on postawił lawirowanie wśród śmietanki ponad kameralne spędzenie nocy z nią.

Zacisnął zęby, kolejny raz słysząc, że Ida nazywa siebie jego opcją zapasową.
- Mam zobowiązania. Nie wobec niej, tylko całej… Zresztą, nieważne. Nie powinienem tu o tym mówić - obejrzał się nerwowo przez ramię, zerkając, czy ktoś im się przypadkiem przygląda - Naprawdę myślisz, że wolałem być tutaj z nią, a nie z tobą? - pokręcił lekko głową, odwracając wzrok gdzieś w bok, jednocześnie zasysając jedną stronę dolnej wargi i wypuszczając ją z cichym cmoknięciem - Nie, nie wszystko. Wydawało mi się, że wiesz, że nie jesteś dla mnie tylko lalą w łóżku i to jedną z wielu. Teraz już wiem, co o mnie myślisz. Good to know.
Nawet trochę go to zabolało. Zbierał żniwo własnych decyzji, które nie były podyktowane czystym altruizmem. W wielu przypadkach szukał własnych korzyści, zgoła innych, niż materialne. Koneksje, perspektywa długów w formie przysługi czy umowne ordery za przysłużenie się ku ogólnemu dobru ich społeczności były warte o wiele więcej.
- Baw się dobrze - powtórzył, zaznaczając, że kończy tę rozmowę - I szczęśliwego nowego roku.

— Zobowiązania, które znikają w momencie, kiedy znika ona? Nie wiedziałam, że pełnisz usługi ochroniarskie. — Prychnęła, odrzucając włosy na bok. Najpierw Silvan zaczął ją ignorować, pracę nad syntmixami prowadząc głównie z nią, teraz Dorien uznał, że woli mieć na ramieniu uwieszoną egipską piękność. Ida nie czuła się dobrze wykreślona z tego równania. Czuła się jak zapomniane +C w wyniku całki nieoznaczonej.
— Myślę, że postawiłeś rzeczy ponad mną i się wkurwiasz, że zamiast docenić, że w ogóle jestem na liście, stworzyłam własną. — Znalazła odpowiednie słowa, które chciała powiedzieć. Po czym pokręciła głową, patrząc w jego oczy smutnym wzrokiem. — Nie przekształcaj tego co mówię tak, żeby zabolało bardziej. To ty robisz ze mnie jakąś suczkę. Nie wiem czy chcę iść z nim do łóżka. Powiedziałam ci już, że poszedł ze mną żebym czuła się bezpieczniejsza i żebym nie czuła się samotna. To nie musi się kończyć w łóżku, nie ważne jak będzie chciał. To, że w twojej głowie to jakaś kara dla ciebie nie znaczy, że tak jest. — Powiedziała spokojnym głosem, po czym dopiła kieliszek szampana, złapała dwa nalane do pełna, uprzednio wciągając jeszcze jedną truskawkę w czekoladzie i obróciła się do Doriena.
— Szczęśliwego Nowego Roku. — Jeżeli jej pozwolił cmoknęła go w policzek, odciskając szminkę na jego zaroście. Jeżeli nie, trudno, wzruszyła ramionami i ruszyła w stronę Hadwina, który właśnie wychodził z sali licytacji.