1.12 Wino Pik?

First topic message reminder :

@Tahira

Tahirze z trudem rozmawiało się o istocie Hotelu, szczególnie z najbliższymi, którym ta istota mocno nie leżała. Nie zamierzała wciąż grać z rozmówcą w otwarte karty, dyplomatyczny taniec który był w tej chwili był ich udziałem wymagał sporej ilości niedopowiedzeń i koronkowej kurtuazji. Chowania się za woal niejasności. Kącik ust jednak jej zadrgał, a serce mimowolnie zadedykowało dwa uderzenia istocie, która najwidoczniej jako jedna z nielicznych ją rozumiała.

Cisza nabrzmiała nieznacznie, gdy szukała właściwych słów, które nie odsłoniłyby jej za bardzo.
– Każdy przyjmuje swoją strategię. A jaka jest Pana, Panie Sander? – znów ukryła usta za wysokim kieliszkiem, by uśmiech zaciekawienia nie był aż tak widoczny. – Czy dobrze, kojarzę Pana z wampirzym molochem?

Jedni nazwaliby to udawaniem, ona wolała określać to mianem delektowania się. Zawsze trochę likieru zostawało na wargach, jak poranna rosa na liściach, opromieniona śmiercionośnym słońcem. Wystarczyłoby zamontować nad ich głowami lampy UV i zamknąć drzwi, zaryglować okna... jak długo by przetrwali? Godziny? Minuty?

– Zaiste jest Pan wyjątkowy. Ilość osób, które mi zazdroszczą mogłabym policzyć na palcach jednej dłoni. – roześmiała się, jakby był to wyborny żart, w którym nie chodziło o jej głowę na talerzu. Salome kiedyś zachwyciła swoim tańcem, by taką uzyskać, teraz to głowa tancerki miała się znaleźć na srebrnej paterze. Być może kiedyś. Być może nigdy.

Zmrużyła oczy, ledwie ledwie, rozważając jego słowa i szukając w nich tonu sarkazmu i szyderstwa. Interpretacja tych zdań pozostawiała szerokie pole do popisu, dobrze było znów potańczyć w ten sposób, gdy nie można było być nigdy pewnym tego, co czaiło się w umyśle interlokutora.

Jego czerń i uprzejmy dystans niosły ze sobą jednak jednoznaczne skojarzenia i Tahira odnalazła siebie w uczuciu niespiesznie rosnącego dyskomfortu. Nie byłaby jednak dyplomatką, gdyby do mistrzostwa nie opanowała sztuki opanowania. Były momenty, kiedy jej to nie wychodziło, ale ostatnie traumatyczne doświadczenia skutecznie przyspieszyły te niezbędne do przeżycia lekcje.
– Cała przyjemność po mojej stronie. – odpowiedziała głosem wyzbytym z kłębiących się wewnątrz emocji, zastępując je czernią i miękkością aksamitu. – ... i mam nadzieję, że będę mieć szansę w niedługim czasie na powtórzenie tejże przyjemności. Hotel "Sanctuaire"... – tu przeszła ponownie na francuski, niejako dając znak, że powrócili z tej krótkiej dekadenckiej wyprawy na powrót w progi francuskich wampirzych włości –... z wielką chęcią będzie Pana gościł kiedy tylko będzie Pan tego potrzebował.

Ledwie słyszalny stukot oznajmił odstawienie niemalże niewypitego kieliszka. –... a teraz zmuszona jestem przeprosić, praca wzywa. – Lekki uśmiech, będący raczej zadrżeniem kącika, skinienie głowy – to wszystko musiało wystarczyć zamiast pożegnania. Chwilę potem kobieta w czerni zniknęła pośród biesiadujących gości inauguracji.