1.12 Wino Pik?

@Tahira

Siedząca przy barze kobieta pozornie nie zwróciła na niego uwagi. Swobodna - jakże wystudiowana - poza wyglądała tak, że opierała się biodrem o wysokie krzesełko barowe, łokciem wspierając górną część torsu o czarne marmury. Jej czarny, haftowany srebrem surdut z równie srebrzystymi guzikami podkreślał kobiecą figurę, przechodząc w dopasowane równie czarne spodnie zwieńczone bardzo niewygodnym obuwiem. Nic dziwnego że dama nie przechadzała się pośród gości.
– Polecam syntmixy. Wiśniówka niesie ze sobą zaskakującą wytrawność, a whisky jest jeden do jednego z upitego Szkota. – zasugerowała, nie odwracając się do nieznajomego.

@Tahira

Urok urody Tahiry polegał na tym, że swobodnie mogła wybierać między Europą, Azją i Afryką. Na upartego też przecież mogła być młodą, rodowitą Paryżanką ledwie przemienioną. Coś jednak w pozie, w gorsecie spełnianych oczekiwań sugerowało, że wampirzyca ma co najmniej setkę na karku.

W dłoni której przedłużeniem opierała się o tutejszą fontannę szczęśliwości i zapomnienia, błysnął kieliszek. Podsunęła go płynnym ruchem w jego stronę, nie pod nos grubiańsko, lecz na tyle, by mogła go dolecieć mdliście słodka, lekko ziołowa woń alkoholu. W ciepłym świetle otoczenia mieniły się złociste opiłki wzniecone ruchem.

– Golden Wasser – niemiecki należycie twardo, z ułożeniem gardzieli, jakby pół życia nieznajoma spędziła w alpach. Może północne Włochy - wiele tamtejszych przygranicznych miejscowości szczyciło się dwujęzycznością. – Prosto z Danzig. – Kieliszek był wysoki, eksponujący zalety nalewki. Zdawało się, że kołysanie go jest obecnie jej największą rozrywką, choć czarne spaloną ziemią oczy nieustannie lustrowały przemierzający korytarz i salę bankietową tłum. Stara szkoła kokieterii. W innych okolicznościach możnaby damę pachnącą dymem kadzidła i słodkim piżmem uznać za łowczynię majątków. Czarna wdowa. Adekwatne.

Jeszcze sto lat temu zadrżałaby jej dłoń. Na ciepłym licu, skóra koloru mlecznej kawy zaróżowiłaby się wdzięcznie, może oczy na moment ukryte zostały kaskadą długich czarnych rzęs. Sto lat temu, może ten gest odebrałaby jako zaproszenie. Dziś jednak nie było drżenia i nie było należytej odpowiedzi – ciepła skóra nie zareagowała do zdecydowanie chłodniejszych palców rozmówcy, najwidoczniej przyzwyczajona do kontaktu z taką różnicą temperatur, lub wytrenowana, by nie dawać po sobie poznać.

Gest ten jednak ściągnął w końcu jej uwagę, skóra potarła o wysoki kołnierz, gdy obróciła ku niemu głowę. Nie rozmawiali ze sobą nigdy, los do tej pory nie przeciął ich ścieżek, a jednak...
– Nie trudno skalać język fircyków i podlotków, którzy szczycą się swoją wysublimowaną kulturą, mając w słowniku pojedynczy wyraz oznaczajacy policzkowanie kogoś własnym przyrodzeniem. Snobizm wpisany jest w kod genetyczny tego języka, usta trzeba składać wciąż tak, jakby wsysało się ostrygi i popijało potem szampanem. – przeszła na niemiecki. Wbrew oczekiwaniom ten język sprawił, że nieco się rozluźniła. – Lecz zaiste, jeśli mielibyśmy rozmawiać dzisiaj o interesach, musielibyśmy wrócić do tego ptasiego trelu. Zatem może... nie dziś. Taka piękna noc, wspaniała gala. Jak wnosi pan otoczenie? – wysunąwszy dłoń z jego palców tą samą dłonią jak dyrygentka wskazała mieniącą się blichtrem i snobizmem właśnie salę. Jej oczy zdawały się zmęczone, nawet jeśli ciało nie nosiło znamion śmierci.
Tymczasem barman z drugiego końca lady dostrzegł spojrzenie Sandera jak również brak swojego partnera na ten wieczór. Gnąc się w przeprosinach pospiesznie postawił drugi kieliszek obok wampira i wypełnił go transparentnie złocistym trunkiem. Lękliwie przy tym spoglądał w kierunku Tahiry, myśląc zapewne, że nikt tego nie zauważy. Ta, zdawała się tego nie dostrzegać, ale jej źrenica ułożona była tak, aby w spektrum widzenia znalazł się i ów obsługujący ich człowiek.

Na samo wspomnienie języka angielskiego jej oczy na chwilkę, w odruchu powędrowały ku wnętrzu czaszki... Trochę nieelegancko, ale dodając sytuacji poświaty swobody nieco mniej wystudiowanej.
– Język twarzy wypełnionej kluskami. Tego nie da się skalać, jego użytkownicy robią to sami przewybornie. – od powrotu ze Szkocji nie mogła pozbyć się wrażenia, że wie absolutnie nic na temat języka angielskiego. Gwara zabijała ją skutecznie, niziny społeczne porozumiewały się w sposób absolutnie niezrozumiały.
Wspomnienie o gościach jednak przywróciło czujność, nawet tą schowaną za uśmiechniętą maską small talku.
–Taka jest idea tego przybytku. Ziemia prawdziwie neutralna, gwarantująca bezpieczeństwo każdej stronie. Jestem ciekawa na ile nasi nowi dominatorzy zgodzili się na to z dobroci serca i chęci dyplomatycznych rozwiązań, a na ile czystej złośliwości, zainteresowania dziecka z lupą wiszącego nad mrowiskiem. – Tahira nie była ciekawa. Doskonale znała odpowiedź. Jej głos też jakby nieco przycichł, mimo że jego dźwięczność ani na moment nie przeszła w szept.

Uśmiechnęła się, a szybka droga powietrza przez nos potwierdziła to niezbyt wesołe rozbawienie. Czy zrozumiała jego słowa - trudno powiedzieć, może to była tylko gra, którą wspólnie prowadzili w tym tańcu, dwoje partnerów próbujących dopiero wyczuć rozmówcę, zrozumieć jego intencje i ruchy.
– Polecam się na przyszłość panie... – zawiesiła głos w niemym oczekiwaniu na wypełnienie przez niego luki na godność, którą chciał być przez nią nazywany.

– Tahira Darbinyan... – zrewanżowała się swoim imieniem, układając usta i gardło tak, że jej głos zapachniał gorącym piaskiem pustyni, arabską nocą, wskazując na pospieszne opuszczenie Alp, przebycie Morza Śródziemnomorskiego i poszukiwanie w tamtych regionach jej korzeni.

–... i owszem, jestem w pracy. – nagle, dość nieoczekiwanie francuski powrócił na jej język, jakby to on był w jej myśli dedykowany do kwestii zawodowych. Jej uśmiech stał się mniej swobodny, skrzywienie warg ukryła wdzięcznie okręgiem kieliszka, gdy zwilżyła sobie wargi złotem. Płynu prawie w ogóle nie ubyło. Goldwasser był tylko rekwizytem. – Ale któż z nas nie jest w tych ciekawych czasach? – zapytałą retorycznie.

– Czyżby nazwana została na moją część drukowana wątroba? A może grasica?– podjęła rozbawiona, kpiąc z tematu do którego nie zamierzała się przykładać bardziej niż chmurnie przestrzegać Silvana przed angażowaniem się w niego. No i może zorganizowała bankiet i występ operowych artystów przy okazji kradzieży technologii, która okazała się największym sukcesem z całego przedsięwzięcia. I może pociagnęła za kilka wilkołaczych sznurków, powołała się na kilka starych przysług, by uzyskać komplet badanych i wsparcie przedsięwzięcia kilka pomniejszych watach, kiedy jeszcze te podziały miały znaczenie.. Ale o tym akurat nikt nie musiał wiedzieć. Na pewno nie szef badań. – Może chodziło o syntetyczną krew imitującą tą należącą do ludzi pod wpływem środków odurzających i alkoholu. Z tego co pamiętam jestem gdzieś zapisana w dokumentach jako... nie wiem... współwłaściciel praw? – Silvan upierał się, choć znów jej noga postała w laboratorium tylko po to by dostarczyć mu kawę, albo kubków smakowych do degustacji. Nic więcej.