Theo Lacroix

Theo urodził się 13 października 1997 roku w mieście Lyon, we Francji. Niestety, bądź stety, nie tylko z jego przyjścia na świat rodzice się cieszyli, ale i z przyjścia na świat jego brata bliźniaka. Musieli się więc podzielić chwałą po równo, jak od linijki, ani okruszka mniej i ani więcej.
Pierwszych 6 lat życia szałowymi nie było, ot typowe poznawanie świata, nauka chodzenia, mówienia i nie sikania pod siebie, później wszystko się znacznie rozkręciło, szczególnie relacja między Theo, a jego bratem, z którym wymyślili wspólny niby język, będący kodem, aby ukryć swoje niecne zamiary przed światem, głównie rodzicami. Nie mając innego rodzeństwa zajmowali się sobą wynajdując sobie zabawy wszelkiego rodzaju, mniej lub bardziej bezpieczne, co ich kiedyś pokarało, gdy Enzo był blisko pozbawienia swojego bliźniaka oka, ale to dawne czasy, nie ma co trzymać urazy.
Wraz z upływem czasu dzieciaki dorastały, a Theo w końcu zaczął zauważać lekką odmienność swojej rodziny od rodzin znajomych z klasy. Często brakowało pieniędzy, przez co nie mógł iść z kolegami do budy na frytki po szkole, jednak z czasem podłapał sposoby brata. Czasami pomógł wyprowadzić sąsiadce na spacer jej Yorka, czasami podwinął cukierka ze sklepu, wyniósł komuś śmieci. Czuł się wtedy, jak na poważnej misji, czuł się dorosły! Niestety pomimo tego uczucia dalej nie umiał sprecyzować kim chce być w przyszłości, czemu się nikt nie dziwił, bo to dalej było tylko dziecko. Obrał jednak kurs w kierunku nauk humanistycznych, obcych języków, jak i sztuki, wyobraźni oraz abstrakcji. Mimo iż jego brat był pod tym względem jego przeciwieństwem i podbijał lądy nauk ścisłych, dalej spędzali ze sobą wiele czasu, choć im starsi byli tym mniej przylepne to było. Bycie w innych klasach, mienie innych znajomych nie tyle ich od siebie oddaliło, co zaakcentowało ich odrębność od siebie.
Późniejsze nastolęctwo u obu chłopaków przyniosło wynik w postaci miłostek, które oczywiście wcześniej istniały, jednak dopiero teraz zaczęli brać sprawy w swoje ręce. Niestety Theo dowiedział się, że bycie z kimś tak samo niestabilnym przez młodość jak on, przynosi same rozczarowania. Jego delikatne serduszko zostało brutalnie złamane, co skutecznie przygasiło jego chęć na eksplorowanie tego typu relacji. Może dzięki temu ukończył szkołę z wysokimi wynikami, dostając mniejsze i większe wyróżnienia w konkursach recytatorskich i na pisanie opowiadań, które nieraz wciskał Enzowi, żeby przeczytał je pierwszy zanim te wyjdą w świat, chciał też w ten sposób oderwać brata od komputera, wróżąc mu rychłe zepsucie się wzroku.
Trudno powiedzieć czy naprawdę lubił swoją dorywczą pracę, czy chciał po prostu uciekać z domu kiedy rodzice się kłócili, ale zatrudnił się w sklepie i pierwsze pieniądze zaczęły mu wpadać do kieszeni, zupełnie jak do głowy zaczęły wpadać wątpliwości, że zostawia brata i matkę ze wszystkim. Ciągłe poczucie łapania zbyt wielu srok za ogon nie dawało mu spokoju.
Problemy rodzinne nagle zmieniły kierunek w wyniku śmierci ojca Theo i Enzo. Mężczyzna pracujący z ciężkimi meblami został zgnieciony przez spadającą kanapę. Niestety był w tym czasie pijany, łamiąc tym samym regulamin pracy. IKEA uniknęła wypłaty odszkodowania, więc długi ojca oraz opłaty związane z pogrzebem spadły na rodzinę.
Od tamtej pory życie rodziny stanęło w miejscu bez szans na poprawę, za to z potencjałem na pogorszenie. Matka bliźniaków przez stres i wiek podupadła na zdrowiu i była zmuszona większość czasu spędzać w domu, zostawiając obowiązek zarabiania na synach. Theo pomagał jak mógł, jednak dwie prace i co chwila wysyłanie swoich dzieł na konkursy czy do redakcji gazet z nadzieją na pozytywny odzew kończyły się marnie, a duże obciążenie psychiczne nie działało za dobrze na wenę i kreatywność.
Drobne wytchnienie dało rodzinie adoptowanie dwóch kotów od sąsiadki, której kotka urodziła nieplanowany miot. Utrzymanie kota może i kosztuje, ale jak odmówić takim pięknym oczom i miękkiej, czarnej sierści. Poza tym za przygarnięciem kotów przemawiało też to, że ich matka nie będzie siedziała sama w domu i martwiła się o to co ich czeka i co można jeszcze zrobić.
Pomimo wielu problemów udawało się im znajdywać czas na przyjemności i na niejaki powrót do przeszłości, do czasów kiedy patyk był mieczem, a babka z piasku pysznym ciastem. Braterska relacja miała znowu wiele okazji do wzmacniania się kiedy wybierali się razem na miasto, strzelnice i polowania. Niestety nie wszystkie wyjścia skończyły się dobrze. Theo na jednym z takich czerwcowych wypadów został zaatakowany przez wilka i to był na pewno wilk, a nie żaden duży, zdziczały pies, jest tego pewien, tylko nikt mu nie wierzy, bo ledwo to przeżył i był w wielkim szoku. Brzydkie rany na nodze, która była poszarpana, zaleczyły się, cudem nie powodując żadnych długoterminowych problemów z kośćmi czy pracą mięśni. Zaczęły się za to dziać inne dużo dziwniejsze rzeczy, z którymi chłopak nie bardzo wiedział co ma robić i do kogo iść. Poradził się więc kogoś kogo nigdy nie powinien nawet pytać o opinię, czyli google. Z poczuciem, że zachowuje się jak Bella ze ,,Zmierzchu” i to wszystko głupoty, zaczytywał się w opowieściach z internetu i nawet sam się do tego przekonywać zaczął, ale wiadomo jak to jest, to w końcu tylko przeziębienie, osłabienie i trauma, nie ma się czym przejmować, zwłaszcza, że otrzymał odpowiedź na jedną ze swoich pisarskich prac, z samego Paryża! Problem pojawił się taki, że kiedy tam pojechał pełnia szalała pełną gębą, a on skończył z gołym tyłkiem w środku krzaków, gdy jakiś inny wilkołak na niego zawarczał, to było podobne uczucie do tego kiedy jego matka była wściekła, bo zepchnął brata ze schodów, całe szczęście, że w tym wieku mieli w paszczy jeszcze same mleczaki. Kto wie, może ten ryk kogoś fajniejszego, coś w Theo przebudziło, nie wiadomo, nie wiadomo, ale nie to jest ważne. Owy wilkołak okazał się nazywać Marcus Wijsheid i był kimś ważnym w społeczności wilczej, chociaż to nie było aż tak istotne, jak to, że oprócz władzy posiadał również wiedzę, którą był chętny się podzielić ze szczeniakiem. Wiedza ta wchodziła chłopakowi do głowy względnie łatwo, przynajmniej podstawy, gorzej mu szło z akceptacją tego, że musi jeść ludzkie mięso, szczególnie, że gdy miał to robić, całego go skręcało. Jednak bez mięsa było jeszcze gorzej.
Theo wrócił do domu mądrzejszy i z poszatkowaną ludzką nogą w pudełku śniadaniowym. To wszystko wydawało mu się zbyt obce, dlaczego on, dlaczego tak i co teraz? Od ugryzienia miał wrażenie, że oddalił się od rodziny, a teraz, żeby zachować zdrowy umysł i nie zmienić się w potwora musiał się jeszcze wyprowadzić. Nie był do tego chętny, ale strach przed tym, że przypadkiem skrzywdzi bliskich wygrał.
Pomimo tego, że koniec końców w Paryżu odrzucono jego sztukę, nakłamał matce i bratu, że mu się udało, że wszystko w porządku, że musi jechać i na pewno będzie tam lepiej zarabiać. Liczył tylko, że Enzo nie przeszuka internetu i nie włamie się gdzieś gdzie nie powinien i nie dowie się o oszustwie, a już nie daj boże powie o nim rodzicielce. Jednak, czy kiedyś zawiódł się na bracie? No może raz kiedy mu w oko strzelił, ale to niepotrzebne szczegóły.
Theo spakował dwie torby i na początku wakacji 2022 i po czochraniu brata po czuprynie, jak psa, bo w końcu ten młodszy jest od niego, opuścił Lyon. Nie wiedział jeszcze, że to ostatni raz kiedy widzi matkę żywą. Na pogrzeb oczywiście pojechał, chociaż rozmowy z bratem wydawały się być dziwne, nie takie jak kiedyś i to nie przez śmierć bliskiej osoby. Nie mógł się jednak oszukiwać, bo dobrze wiedział, że nagły wyjazd z rodzinnego domu będzie miał takie skutki.
Bracia zostali więc sami z pustym domem i długami, które zdawały się ani trochę nie zmaleć przez te wszystkie lata. Chałupa została sprzedana, długi spłacone, ale czysta karta oznaczała też brak pieniędzy. Theo zaoferował bratu przeprowadzkę do Paryża i mieszkanie razem, jednak Enzo odmówił, mówiąc, że on już ma plan i nie potrzebuje pomocy. Nie było to zbyt przekonujące, ale Theo miał nadzieję, że jego brat nie zapomni nigdy, że może na niego liczyć, choćby nie odzywali się do siebie latami.
Powrót do pustego, smutnego mieszkania, ze świadomością, że brat jest tam gdzieś w świecie i “radzi sobie”. Cenisz co masz dopiero jak to stracisz i tak było właśnie w tej chwili. Niby przez krótki czas mieszkania w Paryżu nawiązał jakieś znajomości, poznał inne wilki i nawet do jakiegoś stopnia psi mózg chyba zaczął widzieć z nich namiastkę rodziny, jednak to nie to samo. Czuł się sam, bo nagle musiał wszystko wyjaśniać, nikt nie znał jego przeszłości i odwoływanie się do niej było męczące, bo nikt nie rozumiał jak Enzo. Ponownie poczuł się, jak Bella w scenie gdzie siedzi przy oknie i za nim mijają pory roku, a ona tęskni za Edwardem. To tak wygląda dorosłość?
Dni mijały jeszcze wolniej niż zwykle, kiedy na ekranie telefonu nie pojawiało się powiadomienie o odpowiedzi od brata. Jednak z czasem zebrał się w sobie, ogarnął i ruszył do przodu, powoli, ale stabilnie, chociaż myśli z tyłu głowy się kłębią jak szalone. Pracuje, zarabia, wydając masę pieniędzy na kupno mięsa i symulatorów randkowania, którym później pisze kwieciste recenzje wszędzie, gdzie się da. Od pełni do pełni.

✱ Pracuje w Salonie Gier ,,Teyvat" w IV dzielnicy, co wiąże się z jego pasją do grania w gry. Szczególne miejsce w jego sercu mają symulatory randkowania. Często gra w różne produukcje tylko dlatego, że simpuje dla postaci. Przykładowo, gra w Dead by Daylight, bo simpuje dla pośladów Piramidogłowego i silnych ramion Huntress.
✱ Obecnie mieszka z bratem w wynajmowanym mieszkaniu w kamienicy w V dzielnicy. Przeprowadził się tam z nim jego czarny kocur Desert, którego bratem zajmuje się Enzo.
✱ Wraz z Enzo za młodu wymyślili wspólny język, którego stale używają, szczególnie w korespondencji. Do tego przez lata oszóostw w szkole nayczyli się naśladować wzajemnie swoje charaktery pisma niemalże nie do ozpoznania.
✱ Nienawidzi kawy, smaku, zapachu, wszystkiego. Jest za to miłośnikiem chińszczyzny oraz piccy.