1.11 Rozmowa Rodu Scaletti

Thomas napisał:Ona o wszystkim wiedziała – o szyderstwach, opiniach na jej temat... Często mi o Was opowiadała: o tym jakie mieliście do niej podejście. Nie była na Was zła, poniekąd rozumiała. Eh... Nie będę Wam smucił, bo wiem, że Was to nie obchodzi. Kiedy będziecie to oglądać, jej już nie będzie. Na moim komputerze nie znajdziecie zbyt wiele – jedynie to, co pozwoli Wam na rozeznanie się w tym, czym faktycznie zajmowaliśmy się przez te wszystkie lata. Nie próbujcie szukać informacji o numerze – wszystko skasowałem, aby nikt nie próbował się z nią kontaktować na jej własne życzenie. Uprzedzała mnie, że w końcu do tego dojdzie - że będzie musiała ustąpić miejsca, choć nadal nie rozumiem czemu... Czemu mnie za sobą wtedy nie zabierze? Nie pytałem już więcej, a ona nie mówiła. Kazała mi tylko przekazać, że odpowiedź znajdziecie u niej w gabinecie. Na biurku będzie leżał list, w którym wszystko Wam wyjaśni.
Ah... Jedynie śmiała się, że przyjdzie na Wasz bal, ciekawa, czy zdołacie ją wytropić poprzez wskazówki.

Szczęściara napisał:Gdy to czytacie, mnie już tutaj nie będzie. Troszczyłam się o Was dostatecznie długo - od momentu przejęcia rodu, co dla Waszej ciekawości miało miejsce w 1640 roku. Pamiętam, jak niewiele mój poprzednik o tym mówił i z jak mieszanym przyjęciem się spotkałam. Zacisnęłam mocno zęby, bo choć byłam wtedy bardzo młoda, podjęłam się zadania, które mi powierzono, zupełnie jak wtedy, gdy wraz z “Nim” nanosiliśmy kolejne cegły odbudowy rodziny, która za czasów mojego przyjścia do niej, chyliła się ku prawdziwemu upadkowi. Nigdy nie pytałam o powody, bowiem mnie nie interesowały.
Przez ponad 382 lata dzielnie znosiłam wszelkie obelgi, które kierowano w moją stronę - z ust Waszych i Waszych poprzedników. Doskonale zdawałam sobie z nich sprawę jako i wielu innych rzeczy. Wy mnie nie znaliście, ja Was poniekąd tak – przynajmniej przez pryzmat podstawowych aspektów Waszych jestestw i tego, jak wiele nas "połączyło" po przekazaniu Wam połowy klucza wiedzy do korzystania z naszej słynnej zdolności, którą i ja sama otrzymałam.
Choć uznawaliście mnie za niepoczytalną, dziką i nieodpowiedzialną, bądźcie świadomi, że nie miałam Wam tego za złe. Chcąc zaspokoić głód Waszej wiedzy, powiem Wam, że to ja zajmowałam się dokumentacją, opłacaniem i wydawaniem pieniężnych należności, opieką nad rodową posiadłością i zarządzaniem całym ludzkim personelem. Zacierałam również wszelkie ślady naszej bytności - te przy mniejszych i większych wpadkach, o których być może nikt nie zdawał sobie sprawy. Wszystko to czyniłam poprzez dłonie, oczy i usta moich wiernych “Narzędzi”, w tym tego, którego poznaliście jako Thomas.
Dziś odchodzę, nie powiem Wam czemu, bowiem nie sądzę, abyście kiedykolwiek zrozumieli powody, dla których to robię. Nie oczekuję współczucia - powrotami pamięcią do przeszłości poniekąd nigdy go nie oczekiwałam. Wiem, że Thomas będzie miał do mnie wielki żal, ale wiem też, że sobie poradzi. Wam moje drogie “Dzieci” pozostawiam ród w stanie takim, jakim go widzicie teraz. Pozamykałam wszelkie sprawy związane z finansami, dokumentacją i rozdaniem obowiązków pomiędzy ludzi. Dalsze Losy Rodziny będą zależały już wyłącznie od Was.
Mam tylko jedną prośbę - byście przekazali ten list do Rady, a konkretnie do persony, która dziś nosi imię Louis. Niech wie, że chociaż nasze ścieżki ponownie się rozchodzą, to nigdy nie zapomnę tego, co dla mnie zrobił i jak dobrym był opiekunem, zarówno za czasów ludzkiego jak i wampirzego życia.
Niech przyszłość będzie Wam przychylna i obyście spośród Was wytypowali godnego następcę.

Ps. Mam nadzieję, że sprawa mordercy z Paryża wkrótce się rozwiąże i że Raisa urodzi zdrowe i śliczne dziecię. Będzie dobrą matką, co niejako już udowodniła, gdy poddałam ją ciężkiej, ale ważnej próbie. Nie żyjcie w nienawiści - oślepia równie mocno, co promienie słońca.