15.12 The Eight of Cups

Na zwiedzanie szedł sztywny jak nigdy dotąd. Odczuwał coś, co czują wszyscy przyłapani, którzy będą musieli się rozliczyć. Nie, to było coś trudniejszego od zwykłego przyłapania jak urwis czy dzieciak, który dostał lufę ze sprawdzianu. Był sztywny, a właściwie zesztywniały, bo cały czas kontrolował swoje ruchy, mimikę, gesty. Rok minął od czasu ich kłótni na jej urodzinach. Powiedział wtedy coś, czego nie powinien był. Ona zareagowała tak, jak mogła. Wina była po jednej stronie. Z drugiej strony, nie do końca się wtedy precyzyjnie wyraził.
Mógł od razu rzucić się do niej z wyjaśnieniami, kajaniem, przeprosinami. Ale się nie rzucił, zbyt pochłonięty jakąś bzdurą. A teraz, z resztkami godności głęboko wciśniętymi w kieszenie garnituru, ze ścieżką dreszczu tupiącego pod zaciśniętym kołnierzykiem koszuli, z emocjami zamiecionymi pod niedoskonale nałożony profesjonalizm, chodził za nią po hotelu. Zwiedzali, bo musiał wiedzieć, czy może tu zamieszkać, czy może zaufać Junowi, a jej nie psuć niczego kwaśnym widokiem w kącie oka. Bardzo starał się, żeby jej nie przeszkadzać w profesjonalizmie, który otulał ją czernią odzieży.
Ich sytuacje odmieniły się. On przestał być sierotą... Ją zaś spotkała niepowetowana strata.
Hotel był uroczy, ale kiedy zatrzymali się na piętrze, które było jej ponownie poczuł ściśnięcie w żołądku i chęć przetarcia wnętrza dłoni. To nie było tak, że Jack unikał odpowiedzialności (owszem, unikał swego czasu) i uciekał przed relacjami z kobietami, które połączyła z nim pościel. Po prostu Tahira była kimś innym niż ucieczką chłopca w dorosłość. Była mu przyjaciółką, a on się zachował po prostu źle. Jun pytał, czy się znajdą. Owszem, znajdą. Ale gdyby spytał, co ich łączy, to już Jack nie umiałby odpowiedzieć w tej chwili. To, zdaje się, miało się dzisiejszej nocy wyjaśnić.
- Khm - musiał odkaszlnąć, zanim jej odpowiedział. - Może zwykła krew. - Nie chciał się otumaniać. Nie dzisiaj. - Bardzo tu... - ładnie? Przytulnie? Czarny wzrok przemknął po bezosobowej bieli i dodającym przepychu złocie. Szpital, ale w wydaniu barokowym. - czysto - skoro już chcesz coś chwalić, to pochwal bez kłamania. Było czysto. A to, że Tahira we wnętrzu wyglądała jak czarny wykrzyknik na tłoczonej kartce z zaproszeniem weselnym, to już inna kwestia.

- Kieliszek - odpowiedział zgodnie z chęcią. Z gwinta się zawsze upierdzielił jak dzieciak, a nie chciał się teraz rozpraszać jakimiś plamkami. Z drugiej strony, może skupiłby się na czymś innym. A tak, to ciemne oczy same uciekały do Tahiry. Czytał to, co dawała mu zobaczyć. Na uśmiech się zagapił.
Szybka analiza tego, co widział i jakoś poczuł mniejsze napięcie.
- Sam się dopiero przekonam, czy moi familianci byli cokolwiek warci - przyznał otwarcie. - Zachowanie porządku w domu i Petite Mort to jedno, zachowanie dla siebie tego, co trzeba, to inna kwestia.
Jack dopiero wrócił na łono Paryża, musiał się na nowo oswoić z otoczeniem, które tak drastycznie się zmieniło.
Obserwował jak zajmuje się przygotowaniem napojów. Spodziewał się, że Tahira będzie miała pytania. Może będzie chciała ustalić jakieś fakty. Nim to jednak nastąpiło, sam spytał.
- Otwierałaś paczkę z depozytu? - Chciał wiedzieć, ile wie. I na jakim etapie powinien skupić się na przeprosinach.

I jak miałby się bronić? Po części połowa problemów zniknęła razem z wyrwaniem chwastów, jakie nie stykały się z tym światem. Już nie miał tylu problemów, chociaż Tahira mogła spokojnie jego problemy uznać za byle kaprys. Mogła, bo nikt by jej tego nie zabronił.
Krew postawiona przed nim zakołysała się upiornie, przypominając o swoim krótkim terminie do spożycia. Teraz albo nigdy dotyczyło nie tylko wypicia sanguis. Pytanie czy jego teraz był rzeczywiście teraz, czy już liczył się jako nigdy.
Rewelacje prezentowane przez Tahirę mroziły czerwień w żyłach. Ogrom tego, co ją spotkało, był przytłaczający. Słusznym było jej oskarżenie, ale z drugiej strony, czy polegałaby na swoim przyjacielu z przeszłością? Czy w ogóle sięgnęłaby po niego?
- Nie mówię tego w celu wybielenia się, wytłumaczenia, ani tym bardziej jako licytowania. -[b] Zaczął po tym jak spróbował zawartości kieliszka. [b]- Nie jestem sierotą. Elizabeth nie powiedziała mi całej prawdy. A może nie powiedział mi tego Jun. Może moja matka nie miała dość odwagi, by mi to powiedzieć. Ale nie zmienia to faktu, nie jestem sierotą. Mój ojciec był pod kołkiem od jakichś 70 plus lat. Zająłem się opieką nad nim. Wyjechałem do Chin, ułożyłem z nim sprawy Triady na polecenie wuja Juna. Budowałem to, czego nigdy nie miałem, a co Tobie zostało odebrane. - Bo i to miał na myśli, kiedy się pokłócili. Że ona jeszcze może coś zmienić, póki Sahak żyje, bo on nie ma żywych rodziców. Pokręcona historia spowodowała, że Sahak nie żył, a on miał żywych rodziców.
- Zarządcy o mnie nie wiedzą. Jestem póki co dla nich cieniem, ale to się może zmienić, z racji zarządzania Petite Mort i jej docelowych klientów.
Skoro już zdał suchy raport, mógł przejść do kwestii bliżej związanych z inną dziedziną życia.
- Czy w tym całym cyrku miałaś czas dla siebie? - I nie mówił tu o rozwoju osobistym, a o czymś o wiele bardziej potrzebnym. O żałobie.

Jej lodowaty spokój był wierzchołkiem i był tego świadom. Podobnie jak było mu wiadomym, że inna sytuacja niż ta opisana przez Tahirę mogłaby mieć miejsce. Jun obiecywał chwilową ulgę, ale czy rzeczywiście to była ulga? To było tylko odwlekanie na moment tego, co wydarzyć się musiało. Wydania tożsamości. Jeśli to, co mówił Jun było prawdą, to miał chwilę dla siebie i sam mógł zdecydować, kiedy zagrać kartą Waleta Pik - zdradzeniem się z pochodzeniem. Ale im dłużej będzie zwlekał, tym mniejsze szanse, że ktoś za niego nie wybierze jej z talii. Oczywiście, o ile już tego nie zrobił.
- Podobno teczki zostały usunięte przez Juna i Marr - zaczął powoli, ale nie słychać było w jego głosie zbytniej nadziei na taki stan. - Gdyby tak było, mógłbym wykorzystać chwilę nieświadomości wroga i sam wybrać miejsce zdradzenia się z pochodzeniem. Gdyby jednak była to już spalona ścieżka, czego jestem w pełni świadom, ba, czego się raczej spodziewam, nie planuję się wystawiać na celownik. Nikt nie jest bezpieczny, a licha przewaga siłowa ginie w słońcu.
Jack wychylił resztę płynu ze szklanki i odwrócił się do Tahiry przodem. Długo się jej przyglądał. Boleśnie czarnej plamie na tle bieli, idealnie burzącej układ przepychu. Odbił się od mebla i poczynił jeden, drugi, trzeci krok za nią.
- Bliżej mi zwykle do upodlenia niźli pychy, Tahiro. - Spokojny głos, którym zawsze starał się przykryć niepewności swojego życia. Nie uśmiechał się. Był tak smutno świadomy świata wokół nich.