Lodowisko

Rzuty: 3 na muzykę - lata 80, 1 na wydarzenie losowe - brak dobrych łyżew.

Ida, będąc jeszcze w Polsce, uwielbiała jazdę na łyżwach. Jej babcia za domem miała mały staw, po którym niezbyt odpowiedzialnie każdej mroźnej zimy, razem ze swoim bratem, uczyła się jeździć. W końcu opanowała pierwsze ruchy, nauczyła się hamować, jeździć slalomem, tyłem i stawać na jednej nodze. Jedyne, na co był zakaz na tym przydomowym lodowisku, to skakanie, z uwagi na to, że mogło to jeszcze bardziej naruszyć strukturę lodu, który pod sobą miał mały i płytki, ale jednak, akwen wody. Kiedy przeprowadziła się na studia do Wrocławia, zaczęła częściej jeździć, wykorzystując kryte lodowiska nawet w ciepłych sezonach. Nie była profesjonalistką, ale było to jej hobby i jedna z ulubionych aktywności fizycznych.
Posiadała własne łyżwy, więc ominęła długą kolejkę do wypożyczalni i po opłaceniu wstępu, weszła na lód. Muzyka z lat osiemdziesiątych nadawała fajnego klimatu, szczególnie, kiedy leciały najbardziej popularne kawałki Madonny czy ABBy. Praktycznie tańczyła na łyżwach, czując się jakby znowu miała 15 lat, były ferie zimowe, które spędzała u babci i na pewno nie miała na głowie badań, dorosłości, wampiryzmu i czyhających na nią łowców, gotowych skrócić ją o głowę.
Z zamyślenia wyrwał ją mężczyzna, który spektakularnie wylądował na lodzie kilka metrów obok. Zabijając wzrokiem wszystkich, co mieli czelność się zaśmiać, podjechała do bruneta i uśmiechnięta wyciągnęła do niego dłoń, żeby pomóc mu wstać.
— Potrzebujesz pomocnej dłoni? — Wierzyła, że takie rzeczy łatwo sprawiają, że ktoś się zniechęci, a ona chciała sprawić, że być może pokaże komuś jakie fajne może być łyżwiarstwo.

Kostka: 4, do rozegrania później.

Zaparła się o lód, by przypadkiem nie wyrżnąć orła razem z nieznajomym. Poczekała najpierw cierpliwie, aż spróbuje sam wstać, a kiedy jednak skorzystał z jej pomocy to uśmiechnęła się miło.
— Nie ma sprawy. — Odpowiedziała lekko, wyciągając drugą rękę za jego plecy, gdyby jednak miał zrobić siup do tyłu. Lepiej, żeby obił sobie pośladki, niż rozbił głowę.
Niedopasowane łyżwy były zmorą. Ciężko było w takich utrzymać równowagę, a jeszcze ciężej porządnie ustabilizować kostkę, żeby nic się nie stało.
— Za małe? Może lepiej wziąć za duże i napchać papieru czy serwetek w palce, żeby chociaż wiązanie było stabilne. Łatwiej wtedy stanąć. Jeżeli w ogóle takie mają. — Ona też czasami musiała jeździć w łyżwach brata, także sposoby na jakieś tam ułatwienie sobie życia znała. W łyżwach też się nie chodziło w normalny sposób, więc była możliwość zablokowania stopy, jakby w ogóle nie było problemu z rozmiarówką.
— Ida. — Odwzajemniła uśmiech, starając się, by wyglądał na przyjacielski. Nie chciała, żeby pomyślał, że się śmieje z jego rozjeżdżających się nóg. — Mogę ci pomóc dojechać do bramki albo pojeździć obok, jak chcesz asekuracji.

Cóż, Ida mogła polecić wypychanie łyżew, ale skoro gość nie był chętny, to nie zamierzała go zmuszać. W końcu nawet jeżeli coś sobie zrobi, to z nadnaturalną regeneracją szybko powinno się zrosnąć i naprawić. Wyciągnęła więc dłoń, by pomóc mu złapać pion. Powoli i do przodu, prawda?
— Nie przejmuj się. Ja mam tak na nartach. — Uśmiechnęła się, by dodać mu otuchy, a następnie przekierowała jego dłoń, by chwyciła ją za ramię. Tak było nie dość, że naturalniej, to jednak łatwiej przemieszczać się wspólnie. Szczególnie, kiedy ludzie dookoła średnio szanowali to, że ktoś właśnie uczy się jeździć (czy po prostu ma kłopoty) i narzekali, że spowalniają najbardziej korzystną ścieżkę wzdłuż band.
— Nie nazwałabym tego pogrążaniem się, c'mon. Ważne, że próbujesz. — Ida cheerleaderka. Właśnie tak uważała. Więcej odwagi wymagało wyjście na lód, kiedy nie potrafiłeś na nim ustać niż w momencie, kiedy podwójny axel nie sprawiał ci problemu.

Jedyny Thomas którego znała Ida, spadł zeszłej jesieni spod sufitu na balu sojuszowym. Mogła mieć tylko nadzieję, że to nie była ta sama osoba, bo z tego co kojarzyła tamten mężczyzna był jakimś nienawidzącym Scalettich psycholem zakochanym w swojej pracodawczyni do momentu, zakrywającego o obsesję.
Uśmiechnęła się tylko na jego podziękowania, uważając, żeby przypadkiem nie machnąć jakoś energiczniej ręką, co mogłoby zepsuć ich mały tandem. Strata równowagi mogłaby skończyć się upadkiem obydwojga, a to już mogło być bolesne.
— Jestem z Polski. Nikt mi jeszcze nigdy nie powiedział, że mój akcent jest przyjemny. Bardziej narzekali, że nie da się zrozumieć. — Przyznała, ciągnąc go bardziej ku środkowi lodowiska, by ominąć grupę małych dzieci, które sunęły z pingwinkiem do przodu.
Wtedy zauważyła, że rozwiązała jej się łyżwa.
— Czekaj chwilę, zawiąże sznurówkę, bo zaraz obydwoje skończymy na lodzie. — Puściła ostrożnie jego ramię i przykucnęła, by zaciągnąć wiązanie.

Vincent poczuł ścisk w żołądku, gdy tylko oddalili się od bezpiecznej bliskości płotka. Środek lodowiska zawsze był niezbyt bezpieczny. Tam często popisywali się bardziej wprawni łyżwiarze, robili sztuczki takie jak piruety lub skoki.

Tym gorzej było, gdy Ida go puściła i musiał sam utrzymać równowagę podczas, gdy ona zawiązywała sznurówkę. Jego błędnik działał na maksymalnych obrotach, tylko żeby nie upaść i znowu się nie skompromitować.

- Wiesz, chyba zaczynam to łapać - uśmiechnął się, gdy nagle jakoś wyczuł środek ciężkości. Nadal wyglądał, jakby walczył o przetrwanie, a nie jak doświadczony łyżwiarz, ale przynajmniej stał na nogach.

— To super, bardzo się cieszę. — Podniosła głowę, żeby mu odpowiedzieć. A wtedy jakaś dziewczyna obok coś pisnęła i zaczęło się zamieszanie. Ida na początku kompletnie nie zrozumiała o co chodzi, widziała jedynie wyciągnięte w ich strony głowy, wytykające ich palce. A dopiero po chwili usłyszała coś w stylu "kobieta mężczyźnie? Bardzo nowocześnie, ale skoro się kochają..." i dotarło do niej co ludzie dookoła sobie pomyśleli. Uśmiech na twarzy Vincenta, zadowolonego z siebie i tego, że potrafi ustać, dodawał jeszcze ognia do ogólnej reakcji tłumu.
— Po-wiedz-tak, po-wiedz-tak. — Zaczęli skandować, a Ida, gdyby mogła, to właśnie miałaby twarz koloru swojej ceglastej szminki.

Vincent nie do końca rozumiał co się działo. Tak, lubił uwielbienie tłumu. Najpierw jednak myślał, że chodzi o kogoś innego. Dopiero po chwili zrozumiał, że ludzie na lodowisku uznali, że Ida mu się oświadczała. Parsknął aż cichym śmiechem i tym razem on podał jej dłoń.

- Tak na pierwszym spotkaniu? Może najpierw jakaś kolacja? - zażartował. Choć właściwie to był pół-żart. Bo kolacja byłaby czymś bardzo miłym. - Dobra, udajmy te zaręczyny, bo chyba tylko tak uda się nam jeszcze trochę pojeździć bez przygniatającego poczucia niezręczności i wstydu. Ludzie się chwilę pocieszą i dadzą nam spokój.

W sumie inni ludzie mogli odebrać ich jako parę. Jeździli, trzymając się za ręce, rozmawiali uśmiechnięci od ucha do ucha... Czy to przeszkadzało Vincentowi? Chyba nawet nie, bo Ida była śliczna, inteligentna i miała naprawdę mnóstwo pozytywnej energii. Polubił ją i to nie w cyniczny sposób. Może łatwo się irytował i uwielbiał skupiać na sobie uwagę, ale miał też jeszcze tą delikatniejszą stronę, która lubiła kontakt z fajnymi ludźmi.

Chwyciła za jego wyciągniętą dłoń, powoli wstając, starając się jednak nie pociągnąć go w stronę tafli lodu. Radził sobie coraz lepiej i mógł jeździć już całkiem sam, ale z podciąganiem kogoś mogło być już ciężej, szczególnie, że stał przed nią, a nie obok niej. Mógł niby zablokować płozy łyżew o lód i zaprzeć ciężarem ciała, zwłaszcza, że ona nie była zbyt ciężka, więc nie powinno być problemu z masą jej ciała, ale skoro byli nagle główną atrakcją lodowiska, to lepiej było nie stracić honoru lądując tyłkiem na jego środku.
— Czyli to znaczy tak? — Zaśmiała się, kiedy powiedział, że powinni udać zaręczyny, ku uciesze gawiedzi. — Ale nie mam pierścionka, niestety. Nie spodziewałam się, że będę planowała wesele na lodowisku. — Pokręciła głową. Śmieszne, ona nigdy by nie pomyślała, że osoba wiążąca buta się komuś oświadcza. Tutaj zadziałała trochę psychologia tłumu, przynajmniej takie miała wrażenie. Jedna dziewczyna zaczęła się ekscytować, a cała reszta już nie weryfikując prawdziwości informacji zaczęła wiwatować razem z nią.
Ida, zgodnie z sugestią tłumu nachyliła się, żeby cmoknąć wampira w policzek. Może gdyby nie byli na łyżwach rzuciłaby mu się na szyję, a tak musiał się zadowolić przyjacielskim buziakiem.
— Zjedźmy bliżej band, to może zgubimy się w tłumie, narzeczony. — Uśmiechnięta starała się ignorować zawiedzione westchnienie tłumu, który najwyraźniej liczył na coś więcej niż szybkiego buziaka.

Vincent roześmiał się cicho, ale po chwili zakrył dłonią usta, starając zachować powagę. To oczywiście wyglądało, jakby był zaskoczony i wzruszony zaręczynami. Ależ to była akcja!

- Tak. To znaczy "tak". - rzekł, a po chwili Ida zaczęła się podnosić z ziemi. Utrzymał się całym swoim zmysłem równowagi, żeby nie łupnąć o taflę, ale dał radę. Nie zrobił z siebie niezdary.

A zamiast upokorzenia dostał buziaka! Chciało mu się zacząć chichotać z tego, jaka ta chwila była urocza. Nawet cisnące w kostki łyżwy mu już przestały przeszkadzać. Było mu wesoło i miło. Zniszczyć mógłby to tylko szczególnie bolesny upadek, taki ze złamaniem. Ale nie sądził, żeby coś takiego się stało.

- Okej, wszystko dla mojej narzeczonej - uśmiechnął się i razem z Idą zjechali w stronę bandy. Tam Vincent gestem pokazał, że chciałby się na chwilę zatrzymać. Przytrzymał się ręką bandy, by złapać lepszą równowagę. - Chyba będę musiał częściej przychodzić na to lodowisko. Wiesz, wyćwiczyć postawę i te sprawy. Gdybyś była skłonna mi pomóc, byłbym dozgonnie wdzięczny - w ostatnim zdaniu wybrzmiał w nim wiktoriański chłopiec. Nie zawsze to kontrolował, ale zwykle dobre maniery mu nie szkodziły. Wręcz przeciwnie.

Prawie parsknęła śmiechem, kiedy mężczyzna przyjął jej „zaręczyny”. Bardzo bawiła ją ta sytuacja, nie mogła tego ukryć. Wstała najdelikatniej jak potrafiła i z dumą zauważyła, że Vincent nawet się nie zachwiał. Uzna, że to dzięki niej, zaliczy sobie to jako osiągnięcie tego dnia.
Bawiło ją też, ale w miły sposób, kiedy nazwał ją narzeczoną. Na pewno nie spodziewała się, że tego dnia się zaręczy, ale cała ta sytuacja była całkiem przyjemna. Odrobina normalności w momencie, kiedy tejże brakowało. Od kilku miesięcy częściej żyła w strachu i panice, niż śmiała się i poznawała nowych ludzi. To była bardzo miła odskocznia od ponurej codzienności. Przystanęła, kiedy pokazał jej dłonią, by to zrobiła. Ludzie dalej ich obserwowali kątem oka, ale przynajmniej w tym momencie nie byli na świeczniku, otoczeni przez skandujących jakieś dyrdymały nadnaturalnych.
— Wiesz co, bardzo chętnie. Lubię jeździć na łyżwach, a w dobrym towarzystwie zawsze lepiej niż samemu. Tylko proszę cię, następnym razem weź odpowiedni rozmiar łyżew. — Obniżyła wzrok, by spojrzeć na jego stopy w zbyt ciasnym obuwiu. — Może nawet jeżeli chcesz nauczyć się jeździć, nie byłoby głupie kupić sobie własnych? Nie są takie drogie, a wtedy na pewno zawsze będą dobrze dopasowane. — Powiedziała, chyba po prostu zastanawiając się i głośno podsuwając rozwiązania drugiemu wampirowi. Gdyby wszystko się udało, może nawet nauczyłaby go tych łatwych sztuczek. Jechania slalomem do tyłu, hamowania bokiem łyżwy czy podstawowych skoków. Piruety zostawi na koniec.