Strzelanie do celu

Na życzenia Einara jedynie lekko mu zasalutowała, będąc zdecydowanie w swoim żywiole. Gdyby tylko ta cholerna broń działała tak, jak działać powinna, ale nie. Eh trzeba będzie skoczyć na jakąś normalną strzelnicę, z porządną bronią i wtedy będzie można mówić, kto lepiej strzela… To chyba miała już pomysł, gdzie wyciągnie brata, który najwyraźniej stracił już swoją nadzwyczajną gadatliwość. Szkoda, bardzo szkoda…
Przymrużyła lekko oczy, patrząc na Sigurdssona, jakby rozważała jego słowa. Oczywiście nagroda była oczywistością, bez względu na wynik, co innego jednak w kwestii ponownej konkurencji po większej ilości procentów.
- Ale Ty wiesz, że picie samemu to jest kiepski pomysł i ktoś by musiał pić ze mną? – spytała tonem, jakby chciała potwierdzenia. No bo jak to, z rodakiem nie wypije? Kat ogólnie nie miała żadnego problemu z nawiązywaniem nowych znajomości, Theo był chyba wyjątkiem, ale to też nie do końca była jej wina. Zresztą ona przeprosić próbowała i nawet to zrobiła. Reszta była już tylko w gestii mężczyzny.
- Można to tak nazwać. Rodziną bym tego specjalnie nie nazwała, ale jedną grupą i owszem. Ale potem jak Theo mówi, wszystko jebło, więc się niejako rozeszliśmy. – powolutku zaczęła dopijać grzańca, jakby faktycznie trzeba było za chwilę skoczyć po kolejnego. – A teraz spotykamy się co najwyżej z przypadku. – nie uważała za stosowne wspominać o tym, że z bratem bliźniakiem Theo miała stały kontakt i że naprawdę polubiła młodego pijawka. Aż sama była zaskoczona, że mimo wcześniejszej niechęci do wampirów szybko znalazła z nim wspólny język.
- Jak tam teraz wygląda na północy? Pizga złem i śnieżycami? – zaciekawiła się, kierując pytanie do Einara nieco tęsknym głosem. Rok niedługo minie, jak przyjechała do Paryża z Oslo i trochę tęskniła za tamtymi rejonami. Melancholijny moment przerwał jednak Kjell i nawet dobrze.
- 29. Na tym szajsie nie da się strzelić. Remis braciszku, wcale nie strzelasz lepiej ode mnie, ha! Może co najwyżej podobnie do mnie. – na bezczela wykrzywiła się do brata, na chwilę opierając się przy tym o stojącego Einara, przez co dało się odczuć podwyższoną temperaturę ciała wilczycy.

@Kjellmar Storstrand @Theo Lacroix @Einar Sigurdsson

Einar uniósł brwi, zaskoczony doborem słów. Wszystko jebło? Fascynujące. Theo wydawał się być coraz bardziej odklejony od reszty, właściwie sprawiał wrażenie jakby chciał wziąć nogi za pas, a to sprawiło że wiking mocniej zastanowił się nad jego słowami.
Co właściwie między nimi się wydarzyło?
- Nie, moich tu nie ma, zostali tam gdzie słońce zachodzi na trzy miesiące i nie ma zamiaru się pokazać.
Gdy Katrine najwyraźniej popierała dobór słownictwa dotyczący ich znajomości, zastanowił się czy czasem nie było by lepiej dla niego samego wiedzieć co właściwie zaszło między nimi wszystkimi. W końcu Theo był wilkiem, jak on, a to znów prowadziło do tego że powinien jakąś lojalność rasową wykazywać, prawda? Coś temu dzieciakowi zrobili, a to raczej powinno go zainteresować nieco bardziej niż...
- Oczywiście, że wiem. Nie powinnaś pić sama, to prowadzi do depresji, a tego byśmy nie chcieli, prawda? - uśmiechnął się, zadowolony że zwróciła na niego swoją uwagę. Co prawda coś innego chwilę temu zaprzątało mu głowę, ale nie mógł sobie już przypomnieć, co to właściwie było. - Na północy... - zaczął i jego wzrok uciekł gdzieś w dal, gdy przypominał sobie ostatnie spotkanie z rodziną -... wydaje mi się, że wszystko pozostaje bez zmian od setek lat.
Zaśmiał się sam z własnych słów.
- Jesteśmy zbyt uparci do tego żeby zaakceptować zmiany, a gdy świat dookoła wydaje się nie zmieniać, to po co my mielibyśmy to robić? Nie, zdecydowanie dalej piździ, dalej śnieży, a ludzie dalej jedyne co mają gorące, to temperament.
Kjell skończył strzelać i okazało się, że ich wzajemne przechwałki były co najmniej trafione. Najwyraźniej oboje byli równie dobrzy... lub równie kiepscy, zależy jak kto patrzył. Einarowi wynik wydał się najwyraźniej zabawny, bardzo dosadnie pokazujący czym właściwie rodzeństwo się różniło od siebie.
- Moje gratulacje - rzucił do Kjellmara - jakbyście mieli kiedyś jeszcze wątpliwości, zawsze możecie sobie przypomnieć wynik, wychodzi na to że na pewno jesteście spokrewnieni.
I jakby spełniając życzenie bożonarodzeniowe Kat oparła się na moment o niego, a on wyraźnie się rozluźnił. Ileż jego życie było by łatwiejsze, gdyby nie musiał się domyślać z kim ma do czynienia, tylko mógłby, no nie wiem, wywąchać wilczy zapach. A tu proszę, tyle czasu się stresował, by się okazało że jego ulubiony rozmówca z tej grupy (wybaczcie panowie) okazał się kimś, kim chciał by był.
- To co, teraz pora na odbiór nagród? Może traficie coś równie fajnego - zatrzepotał im pudełkiem z klockami, które po chwili namysłu schował do przepastnej kieszeni grubej kurtki.

@Kjellmar Storstrand @Theo Lacroix @Katrine Storstrand - wybaczcie, nie ogarnęło mi się że to moja kolej, byłam pewna że teraz Theo, a ja po nim

Widać dla wszystkich rozmowa o tym jakie mamy relacje była nie na rękę. Bywa i tak, chociaż na pewno nie żywiłem urazy do nikogo, chyba, sam już nie wiem, obecnie miałem ważniejsze problemy na głowie.
Zaraz staliśmy z Einarem i patrzyliśmy na pojedynek rodzeństwa, ja z Enzo mógłbym się tak samo pojedynkować. Ale nawiasem mówiąc gdybym wiedział, że Kat dziś wieczorem ma chętkę odwiedzić Enzo, to poszedłbym do jego mieszkania szybciej.
Rozmowa zeszła też na ich regiony, a mi było nic do tego, więc tylko stałem i gapiłem się na tarcze i krzywe strzały. Uśmiechając się w końcu trochę wymuszenie kiedy wyniki padły i Einar ogłosił gratulacje. Tak tak, gratulacje, chociaż nikt nie wygrał, ale jak u dzieci doceniamy starania.
No i właśnie nagrody, ciekawe co im wypadnie i czy i tutaj będą mieli szczęście i dostaną takie same prezenty. Gdyby się tak stało, to faktycznie bym się zaśmiał, że na pewno rodziną są, choć wystarczy na nich spojrzeć, bo i z wyglądu podobni.

@Kjellmar Storstrand @Katrine Storstrand @Einar Sigurdsson

Oczywiście, że wynik mocno zirytował Kjellmara, ale ten nie dał po sobie poznać, że marne 29 punktów ubodło jego dumę. No bo co jak co, ale ze swoich umiejętności strzeleckich to był całkiem dumny, a tu taka kaszana.
-Uhm, to się jeszcze okaże- mruknął w stronę Katrine, ale nie powiedział nic więcej. Widać, może wcześniejsza atmosfera, albo opary alkoholu z niego wywietrzały i stał się z powrotem sobą. Człowiekiem... wilkiem niewielu słów.
-Mamy trochę... lepsze argumenty świadczące za tym, że jesteśmy spokrewnieni- rzucił w stronę Einara. W sumie chyba tylko po to, żeby w jakiś sposób zaznaczyć swoją obecność, żeby nieznajomy się zbytnio nie rozpędzał w stosunku do Katrine. Niby jego siostra była już od baaardzo dawna dorosła i mogła robić co chciała, ale jakoś osoba Einara mu do gustu nie przypadła. Nie żeby miał go jakoś szykanować, ale umówmy się, za szwagra to by go nie chciał, okej?
[b]-Oho- mruknął jedynie na widok klocków w ręce nowopoznanego typa z północy. Cóż, w sumie to gość miał rację, warto byłoby nagrodę odebrać. Kjellmarowi trafiły się w udziale też klocki, które po złożeniu miały przybrać kształt bałwana. Nie dywagował nad tym co z nimi zrobić, tylko od razu wcinął je w ręce jakiemuś najbliższemu dzieciakowi. Jemu to było nie potrzebne.

@Theo Lacroix @Einar Sigurdsson @Katrine Storstrand