W H At

– A właśnie. I o dziwo nasze sąsiadki przestały być tak męczące, jak zazwyczaj – powiedział do Idy, gdy powolnym krokiem zbliżali się do kamienicy z kawami w dłoniach. Od wyprowadzki Idy minęło już trochę czasu, ale Silvanowi dalej zależało, by chociaż co jakiś czas spędzać czas z Olszewską, oczywiście starając się dać jej przy tym jak najwięcej przestrzeni. Przestrzeni którą najwyraźniej wykorzystywana do w słusznych celach naukowych, załatwiając im badania, których samemu nie udało mu się załatwić – za to właśnie postawił jej kawę i co tylko chciała z ciast, samemu kupując mleczno-kawową mieszankę o smaku ciastek z czekoladą. Teraz jednak nie rozmawiali o badaniach, a Silvan próbował streścić najciekawsze wydarzenia okołokamieniczne, które się ostatnio wydarzyły. Jak się można było spodziewać, nie było ich zbyt wiele. – To znaczy dalej mierzą mnie tym swoim spojrzeniem, gdy tylko mnie widzą, ale sam nie wiem. Są jakieś… Spokojniejsze. – Zmarszczył brwi. Było to o tyle dziwne, że zakładał, że wyprowadzka Idy, a także częste przesiadywanie u niego innej wampirzycy będzie działać na wyobraźnie starszych pań, niczym woda na młyn. – Jedna nawet dała sobie pomóc wnieść zakupy i nie zwyzywała mnie przy tym od antychrystów. I przestały wrzucać do skrzynki ulotki swojego kościoła. Może znalazły sobie inny? Albo mają hobby?
Albo jedna z nich ciężko zachorowała i teraz miały inne zmartwienia na głowie, niż grupa erotycznych kultystów na ostatnim piętrze. Na tę myśl posmutniał. Irytowały go, ale nie życzył im źle.

Ida, zgodnie z zasadą "na mieście zamawiam kawy, jakich nie zrobię w domu" wzięła sobie Iced Brown Sugar Oatmilk Shaken Espresso. I cynamonkę na ciepło, skoro stawiał. Idąc do kamienicy głównie słuchała jego historii, starając się nie pobrudzić zbyt mocno twarzy lukrem z ciastka. Nie to, żeby sama nie miała jakiejś ekscytującej historii do opowiedzenia, ale skoro on nie był zajęty przeżuwaniem, to oddała mu pałeczkę pierwszeństwa.
— Może się boją, że mnie zabiłeś. I one będą następne. — Powiedziała pierwszą absurdalną rzecz, jaka przyszła jej do głowy. Szczególnie, że faktycznie, ostatnio jak spotykali się we dwoje, to zazwyczaj rzecz działa się na mieście. Zimmerman, zajęty syntmięsem, które średnio ją, jako chemika, interesowało, nie potrzebował dodatkowej pary rąk w labie. Sama zajmowała się też własnymi badaniami, których rozwój spędzał jej sen z powiek.
— Słyszałam ostatnio o grupie emerytek rozwiązujących zagadki kryminalne. Naczytały się książek Agaty Christie i myślą, że są kolejnym Poirotem. Uważaj, jeszcze wyskoczą kiedyś z informacją, że jesteś kultysta. Wyglądasz w sumie trochę na turka, a wiadomo, wszyscy kultyści są z bliskiego wschodu. Powinniśmy sprawdzić Sahaka... Chociaż w sumie, to Armenia to nie jest bliski wschód, co nie? — Przestała na chwilę szczebiotać, by wziąć ostatniego kęsa już wystygniętej bułeczki. Wyrzuciła papierek do pobliskiego śmietnika i oblizała palce z lepkiego lukru.

Prychnął rozbawiony na jej sugestię o byciu mordercą.
– Oczywiście. Moim głównym zajęciem jest zwabianie kobiet w różnym wieku, tylko po to by pozbawiać je życia, a mózgi zachowywać do dalszych badań. Uważam to za moją największa pasja poza orgiami i kto wie czym jeszcze – rzucił z uśmiechem, biorąc łyka wyśmienicie słodkiej kawy. No dobrze, trzeba było przyznać, że sami przecież podsycali wyobraźnię staruszek, ale Silvan miał wrażenie, że kobiety i tak mnożyły wszystko co robili przynajmniej przez dwa, a potem i tak wychodziło im cztery.
– Myślisz, że nasze emerytki mogłyby się w coś takiego wkręcić? – spytał żartobliwie, rozbawiony taką wizją, a potem pomyślał, że w takim wypadku kobiety równie dobrze mogłyby wpaść na genialny pomysł włamania się do jego laboratorium, by sprawdzić, czy czegoś tam nie ukrywa, a to zdecydowanie nie przypadłoby mu do gustu. Otrząsnął się jednak z tej myśli, uznając ją za bardzo nieprawdopodobny scenariusz. – Właściwie to Armenia graniczy z Turcją od zachodu. Wiesz ostatnio byliśmy razem w Escape Roomie, chociaż nie mogliśmy być akurat na tym, który nam poleciłaś, w każdym razie był on o hm… Wampirach i okultyzmie? I muszę przyznać, że Sahak całkiem pasował do tego otoczenia. To znaczy tego okultystycznego. Wampirzego też, ale no. Ale czemu akurat Tur… Albo nie, nie ważne. To znowu coś z Tiktoka? A co u ciebie?

— Ale czemu tylko kobiece mózgi? Co to za seksizm? Parytety Silvan, parytety. — Zażartowała, teatralnie podnosząc głos i kiwając mu palcem. W sumie, nigdy nie pytała wampira, czy poza nią i Renatą miał jakichś asystentów laboratoryjnych przez te wszystkie lata. Może to był jakiś pattern - wredna i nieustępliwa, rzucająca sarkastyczne komentarze. Idealna druga połówka do laboratorium. Jeszcze niech umie przeliczać stężenia, licząc w pamięci c1v1=c2v2 i po można zmieniać w wampira.
— Myślę, że pani Eugenia jest mózgiem całej operacji. Rozpracowuje każdy gang w okolicy, mówię ci. Chociaż może są po ciemnej stronie mocy i właśnie to przed nimi trzeba chronić biednych paryżan? Ciężko stwierdzić, w sumie to chętnie bym obroniła biednych francuzów przed tym ich kościołem, brzmiał trochę jak sekta. — Wzruszyła ramionami, wyraźnie rozbawiona. Emerytki były denerwujące i w sumie cieszyła się, że już nie czyhają w windzie, żeby sprawdzić czy nie sprowadza nikogo do domu, ewidentnie bez obrączki na palcu. Chociaż raz jedna z nich zrobiła jej szalik na drutach, bo miała takie chłodne dłonie. W sumie były miłe i niegroźne, ale strasznie wścibskie.
— O, i jak? Uciekliście przed czasem? U mnie nic ciekawego. Trochę pracuję, staram się obronić doktorat zaocznie, mam też trochę zajęć dodatkowych. — Na przykład włamywanie się na bankiety niebezpiecznych organizacji.

– Dobrze. Następnym razem zajmę się też mózgami mężczyzn – Obiecałem jej rozbawiony, a potem pomyślał, że rzeczywiście istniało kilka osobników, zarówno płci męskiej, których mózgom chętniej by się przyjrzał, nawet jeśli pewnie mógłby być zniesmaczony wynikami tych badań.
– Czyli co? Po jednej stronie sekta religijnych emerytek, a po drugiej starsze panie detektywki, które chcą wsadzić je do więzienia? Ido, rozważałaś kiedyś pisanie kryminałów? – Musiał przyznać, że jak miał spore zaległości, nawet jeśli ostatnio nieco mniejsze, jeśli chodziło o współczesne książki, tak taką serię naprawdę chętnie by przeczytał.
Uniósł jedną brew do góry.
– Wróciłaś do doktoratu i mówisz, że to nic ciekawego? Ido to naprawdę świetnie. Musisz mi wszystko opowiedzieć. Jak już się obronisz z będziemy musieli to jakoś uczcić. Może… – Nie dokończył i nawet nie zdążył odpowiedzieć na pytanie o escape room, bo najpierw usłyszał znajomy głos jednej z sąsiadek ewidentnie wykrzykującej coś przez megafon, a potem, gdy skręcili w kolejną ulice, tak by znaleźć się na drodze prowadzącej prosto do jego mieszkania, dostrzegł, że przed drzwiami do kamienicy stały wspomniane wcześniej sąsiadki w towarzystwie grupki innych pań w podobnym wieku. Pani Eugenia trzymała megafon, a pani Giséle wręczała przypadkowym przechodnią jakieś ulotki. Pozostałe kobiety rozdawały… ciastka, a także trzymały jakieś transparenty.
– Ciastka i zbawienie. Ciastka i zbawienie! Weź ciastko i porozmawiaj z nami o swoim zbawieniu!
Silvan spojrzał na Idę z wysoko uniesionymi brwiami, nie mogąc powstrzymać się, by się nie roześmiać.
– Czyli chyba jednak sekta – rzucił rozbawiony.
A potem pani Eugenia postanowiła krzyknąć coś jeszcze.
– Weźcie ciastka, porozmawiajcie o zbawieniu i dowiedzcie się co mają wspólnego nasz Zbawca, planeta Nibiru i wampiry!

— Tak, ale ta sekta to byłby kult, a nie sekta. Próbowaliby zniszczyć wszystkie czekoladowe ciastka we Francji, bo ich bóstwo miałoby uczulenie na czekoladę. I śmiech dzieci, a wiadomo, że od kostki czekolady do szczęścia niewiele brakuje. — Powiedziała to bardzo poważnym głosem, jakby naprawdę światu groziła organizacja, która chciała sprawić, ze wszystkie pochodne kakao znikną z globu. — A jakbym miała pisać powieści, to raczej nie kryminały. Chyba, że jako wątek poboczny. Wolałabym jakieś fantasy, ciemnowłose wampiry fae czy coś. Ale tego to ci nie dam przeczytać. I wydam pod fałszywym nazwiskiem. — Parsknęła, na myśl o tym co przyciągało czytelników do takich "dzieł". Ona w sumie mogłaby nawet wypróbować w ramach researchu różne sposoby wykorzystania kłów, te mniej konwencjonalne również.
Nie czuła, żeby jej powrót do doktoratu to było coś wielkiego. Przecież i tak cały czas pracowała w labie przez te ostatnie trzy lata. Co za różnica, czy robiła badania o sztucznej krwi, czy biomateriałach. Z drugiej strony, krew jej nigdy jakoś szczególnie nie interesowała. Być może nie potrafiła na nią spojrzeć w ten sam sposób co Silvan, który poświęcił jej pół życia. Trochę też identyfikowała krew z motywem zmiany i przejścia, i dla niej dalej było ciężko połączyć w głowie kropki związane z tym, że musiała się teraz nią pożywiać.
Zanim jednak zdążyła zbyć Silvana i jego ekscytację machnięciem ręki, usłyszała głos pani Eugenii. No cóż, może jednak nie mylili się aż tak bardzo, a to wszystko miało jakiś większy sens. Sekta i kulty, idealne stowarzyszenia dla emerytek.
Rozbawiona podeszła do staruszek, przywitała się z nimi szerokim uśmiechem i poczęstowała twardym ciastkiem. Może gdyby rozmiękło w kawie, byłoby smaczniejsze.
— Wampiry? Nie boi się pani, że przyjdą panią uciszyć? Tak po zmroku, bez żadnego czosnku i wody święconej... — Parsknęła śmiechem, postanawiając się z nimi podroczyć.

– Oh zdecydowanie – rzucił, niesamowicie rozbawiony. – Wiesz, kiedyś znałem takiego jednego naukowca, który był wręcz zafascynowany czekoladą i chciał ją badać na wszelkie możliwe sposoby. Raz przeprowadził badania, z których wynikało mu, że kolor kubka, z którego pijemy gorąca czekoladę może wpływać na odbiór jej smaku. Podobno badanym najlepiej smakowała ta z pomarańczowego lub kremowego naczynia. Sam potem stwierdził, że nie wie, czy jego wyniki przydadzą się bardziej tym, którzy badają przerabianie informacji wizualnej w mózgu, czy właścicielom kawiarni – zaśmiał się na to wspomnienie. – A ostatnim razem, gdy go widziałem skupiał się na wpływie ciemnej czekolady różnego pochodzenia na emocje. Nie chciałabyś go zobaczyć, gdy dowiedział się, że jedna próbka była tak naprawdę z Guatemali, a nie Wenezueli. – Silvan opowiadał o tym rozbawiony, jakby sam wcale nie spędził dekad zapatrzony w jeden konkretny napój.
– Hej! Co to znaczy, że nie dasz mi przeczytać? Ido, łamiesz mi serce. Myślę, że jednak zasługuję na twoją powieść i to z autografem.
Mogliby tak dłużej rozmawiać, ale no cóż... Pojawiły się pewne problemy. Wampir stanął obok Idy i sam wziął jedno ciasteczko, dziękując za nie z odruchowym uśmiechem na ustach. Przyjaciółki ich sąsiadek, albo nie znały historii o nich, albo nie zorientowały się, że właśnie rozmawiają z tymi zbereźnikami z ostatniego piętra, bo odwzajemniły uśmiech. Wziął wypiek do ust. Trochę twardy. Zerknął na Idę, zastanawiając się, co chodziło jej po głowie i czy warto było na pewno wdawać się w te dyskusję. Z drugiej strony to, że mówiły o wampirach... To na pewno był przypadek. Przecież jakie były szanse na to, że dwójka wścibskich staruszek, mieszkających pod jednym dachem z wampirami i najwyraźniej wierzącą w istnienie krwiopijców pozna prawdę na ich temat?
Ja? Bez czosnku? Bez wody święconej? – obruszyła się pani Eugenia. – Złociutka. Przecież jesteśmy wszystkie przygotowane! ‐ Z tymi słowami spojrzała na swoje towarzyski, skinęłą głową i wszystkie jak na zawołanie wyciągnęły z kieszeń ząbki czosnku. Oczywiście już obrane, bo przecież czosnek należało obierać. – A tu - Tu wskazała palcem na stojący na chodniku żółty spryskiwacz do kwiatów. – [i]Tu mamy wodę święconą, więc jesteśmy przygotowane.[/b]
– A skąd w tym wszystkim planeta Nibiru? – wtrącił uprzejmie Silvan, próbując oszacować na ile staruszki były na jakimś tropie, a na ile straciły kontakt z rzeczywistością.

— Naukowcy są dziwni. Niektórzy poświęcają życie na badania nad chorobami, działaniem ludzkiego organizmu czy odkrywaniem kosmosu i dostają takie samo wynagrodzenie za swoją pracę jak ci, co piszą o kolorach kubków albo nie wiem... historii parafii w wybranym województwie w Polsce. Chociaż z tego co słyszałam od znajomych to w Polsce coraz gorzej robić naukę. Wszystko sprowadza się już do religii. Cieszę się, że wyjechałam, skoro ważniejsze są historię o papieżu co lubił chodzić w górę, niż odkrywanie wpływu stresu oksydacyjnego na rozwój chorób nowotworowych. — Skrzywiła się trochę, myśląc o ojczyźnie. Miała nadzieję, że w końcu coś się tam zmieni. Nie lubiła myśleć o życiu, jakie zostawiła, szczególnie, jeżeli jej rodzina często narzekała na ustrój i rządy.
— Jak kiedyś wydam książkę "moje sekretne życie z wampirami" to nie szukaj swojego podobieństwa w miłym meksykańskim wampirze z wąsem, który jest zafascynowany robieniem nalewek. — Parsknęła, ale zamiast rozwinąć elaborat, stanęła przed panią Eugenią. Jej przyjaciółki chyba wiedziały, że to oni, ale nie miało to znaczenia przy możliwości przekonania kogoś do nadchodzącej katastrofy.
Ida wolała upewnić się, że pani Eugenia przypadkiem naprawdę nie trafiła na jakiś trop. Szczególnie, że lubiła być wścibska i wtykać nos w nie swoje sprawy. Może usłyszała ich rozmowę na temat sztucznej krwi? Albo zauważyła na dworze coś, czego nie powinna?
Uśmiechnęła się na widok czosnku i wody święconej, chociaż zapach byliny trochę ją odrzucił. Starała się jednak tego nie okazać, jeszcze tego brakowało, żeby zaczęli w nią psikać wodą święconą jak jakiegoś niesfornego kota z kreskówki.
— Czym w ogóle jest planeta Nibiru? — Była nieinformowana, aż zdziwiło ją, że Silvan wie o co chodzi.

Silvan miał szczerą nadzieję, że się właśnie przesłyszał i Ida wcale mu nie powiedziała, że w jej kraju ważniejsze od poważnych badań były artykuły o papieżu. Chyba zdecydowanie lepiej było, że wampirzyca wyjechała. Lepiej dla niej, dla jej talentu i lepiej dla polskich papieżologów, bo nie chciałby być na ich miejscu, gdyby w końcu wystarczająco wkurzyli Olszewską swoimi badaniami. Ale naprawdę? Papież i góry? Czemu? Pytanie czemu miałby być meksykańskim wampirem robiącym nalewki zostawił na inną okazję, jako że obecnie pojawiły się nieco ważniejsze sprawy na głowie.
Naprawdę miał nadzieję, że żadna z tych staruszek nie natrafiła na prawdziwy trop wampirów i wszystko było jedynie głupim zbiegiem okoliczności, okraszonym dziwnym tokiem myślowym i przykrym zapachem czosnku. Przez chwilę przeszło mu na myśl, że nawet gdyby Ida nie żartowała i naprawdę wydała książkę o wampirach, to pewnie rozczarowałaby ona sporą ilość czytelników. Nie dlatego, że okazałaby się kiepską pisarką, a dlatego, że z jakiegoś powodu w społecznej świadomości wampiry były kimś zupełnie innym, niż dwójką naukowców z kawą, dyskutujących  z dwiema starszymi paniami o planecie Nibiru.
– Planeta, która pojawią się w pseudonaukowych książkach Zecharii Sitchina – odpowiedział odruchowo, doskonale pamiętając jak kiedyś szukał nowych pozycji w księgarni i trafił właśnie na to. Przeczytał wtedy opis, zerknął na kilka stron, uniósł wysoko brwi i odłożył książkę na miejsce, notując w głowie, by uważać na cokolwiek co miało w tytule Dwunasta Planeta.
Nie obrażaj tak mistrza Sitchina! ‐ rzuciła pani Eugenia. – Nie dość, że Bóg wie co Pan robi z tymi ludźmi, których pan do siebie zaprasza, a zwłaszcza z tą nową, to jeszcze jest pan ignorantem! Planeta Nibiru nie jest związana z żadną pseudonauką! Obiega ziemię raz na 3600 lat! Niestety mistrzowi Sithchinowi zabrakło w sercu Boga i nie zrozumiał, że to była jego sprawka. Że za każdym razem gdy Planeta Nibiru jest w odpowiedniej pozycji dzieje się coś boskiego! Ostatnim razem na ziemię dzięki niej przybył Jezus, a także orszak nowych aniołów, takich które w przeciwieństwie do poprzednich miały własną wolę i potrafiły być wielozadaniowe. Niestety, gdy Jezus został ukrzyżowany, te anioły nie zrozumiały woli swojego Stwórcy i zrozpaczone rzuciły się w ramiona Szatana. Ten rzucił na nie klątwę i wtedy stały się wampirami. Łaknącymi krwi bestiami, które nie mogą jeść bułek czosnkowych!

Niestety Silvan się nie przesłyszał, a stan polskiego szkolnictwa wyższego pozostawiał w tym momencie wiele do życzenia. No cóż, były pewne powody dla których wyjechała i chociaż kochała pracę badawczą i swój kraj, to nie żałowała ani przez sekundę decyzji o kontynuowaniu studiów w Paryżu. No może żałowała przez chwilę, kiedy nagle umarła, ale już się do tego przyzwyczaiła. Suplementowała witaminę D, skoro żyła w wiecznej zimie.
Nie chciała pytać skąd Silvan zna fakty o jakiejś urojonej planecie, a nie słyszał o największych fenomenach tych czasów jak Star Wars, Harry Potter czy Marvel Cinematic Universe. Chyba powinna pokazać mu jakieś ciekawe rzeczy, które mogliby robić czekając aż zajdzie synteza. Ostatnio podgrzewali próbkę 5 godzin, więc idealnie na dwie części Iron Mana. Albo jedną część i dyskusję dlaczego Ida nienawidziła Tony'ego Starka.
— Pan Rohrer na pewno nie chciał nikogo obrazić, pani Eugenio. — Powiedziała spokojnym tonem, próbując uspokoić rozwrzeszczaną staruszkę. — Czyli wierzy pani, że wampiry to upadłe anioł? Czy to nie znaczy, że powinna się pani modlić o ich odkupienie?

Pytanie Idy najwyraźniej sprawiło, że fale mózgowe pani Eugenii zderzyły się ze sobą, a przekazywanie przez nie impulsów elektrycznych przestało być ich problemem. Kobieta otworzyła usta, zamknęła je i otworzyła ponownie, a Silvan mógłby przysiądz, że widzi jak w oczach kobiety walczą ze sobą dwie doskonale znane Katolikom siły – zawiść do wszystkiego, co się ruszało i doktryna ich Boga nakazująca im miłosierdzie.
Pewnie staliby tak długo, gdyby do dyskusji nie wtrąciłaby się pani Giséle, która pokręciła smutno głową, kładąc swojej przyjaciółce rękę na ramieniu w ramach wsparcia.
– To tak nie działa. Nigdzie w Biblii nie ma napisane, abyśmy modlili się za Szatana i jego anioły. Co prawda Jezus mówi “Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują”, ale odnosi się to jedynie do naszych bliźnich, ludzi, a nie nieludzkich istot, które zbuntowane służą samemu Diabłu. One dokonały wyboru.
– Ale w Biblii też nie ma nic o planecie Nibiru – wymknęło się Silvanowi, który nawet nie miał szczególnej ochoty na kłótnie ze staruszkami. Po prostu odruchowo wytknął im braki w ich logice. – I same panie powiedziały, że te… wampiry były podobne do ludzi w przeciwieństwie do aniołów aniołów, więc chyba nie są tym samym co inne upadłe anioły?
Tak? Nie? Chyba nie rozumiał. Teologia była pokręcona. Teologia udekorowana wymysłami tych kobiet kwalifikowała się jako coś zupełnie innego.

Idę naprawdę bardzo bawiło to, jak staruszka zacięła się w swoim softwarze, nie wiedząc kompletnie co jej odpowiedzieć. Blondynka miała wprawę w takich dyskusjach o religii bez celu, szczególnie, jeżeli mogła wplątać w nią naukę. Dopóki ktoś był miły i nie próbował jej wciskać tego wszystkiego, to miała gdzieś wierzenia takiej osoby. Z panią Eugenią sprawa była dość zabawna, bo wciskała im ulotki i cytaty z pisma świętego przy każdej możliwej okazji, a nie potrafiła działać zgodnie z prostym kodeksem moralnym katolików, który kazał przebaczać nawet mordercom i gwałcicielom (co w sumie było trochę chore).
— No i czy w ewangelii Łukasza nie było mowy, że jeden nawrócony grzesznik jest lepszy od dziewięciu praworządnych? Modląc się i wyciągając takiego wampira z grzechu wypełniają panie wolę stwórcy. — Pokiwała rozsądnie głową, nie zamierzając tłumaczyć Silvanowi swojej znajomości Nowego Testamentu. Powinien się domyślić po jej komentarzach dotyczących kultu papieża w Polsce, ale to jak była terroryzowana religią przez babcie Jadzię od praktycznie poczatku swojego życia, wolała zostawić dla siebie.

– Ale wampir to nie grzeszny człowiek to to… To właśnie tak jakby panienka samego Szatana chciała przekonywać do zbawienia. Przecież to jest niemożliwe. Wampiry to nie ludzie. Ludzie mogą się nawrócić. Dla wampirów już zdecydowanie za późno – podjęła pani Giselle, wciąż broniac swojego zdania.
Silvan nieco wylaczył się z tej dyskusji. Sam był ateistą od dawien dawna, ale to chyba też przez to nieszczególnie miał ochotę na dyskusje na ten temat. Rozumiał, że ktoś mógł wierzyć i jeśli zapewniało mu to potrzebny komfort to dobrze dla niego. Jeśli natomiast ktoś był zbyt nadgorliwy w przekonywaniu go do konkretnej religii, to, jeśli nie przepadał za daną osobą, go ignorował, albo jeśli z jakiegoś powodu cenił swojego rozmówcę prosił o szybkie zaprzestanie dyskusji tłumacząc, że nie przyniesie to nic nikomu poza niezgodą.
Ze staruszkami sprawa miała się jednak inaczej. Pomijając smutny fakt, że ich przekonania pewnie jedynie oddalą je od ich religijnej społeczności, która z pewnością sama miała ich dosyć, pozostawała dalej sprawa tego, że mówiły o wampirach, gdy ich sąsiedzi sami nimi byli, a to mogło być niebezpieczne. Z drugiej strony, nie wyglądało na to, by cokolwiek z ich pomysłów zostało wzięte z ich życia w jednym budynku z krwiopijacamj. Co więcej, kobiety wyjątkowo chciały ich ostrzec, a nie zwyzywać od frywolnych seksoholików, a to było na swój sposób… Całkiem miłe?
Zerknął pytająco na Idę, nieco zaskoczony jej znajomością mitologii judeochrześcijańskiej i Biblii.
I co myślisz? – spróbował przekazać samym spojrzeniem. Wątpił czy kobiety stanowiły jakiekolwiek zagrożenie, które sprawiałoby, że musiałby jak najszybciej zamieszkać w innych miejscu, ale wołał potwierdzić swoją opinię u kogoś, kogo rozsądek szanował i wiedział, że znał się lepiej na ludziach niż on sam. Poza tym zaczynał czuć ten czosnek, co pewnie drażniło ich oboje.

— Nie wierzy Pani w możliwość nawrócenia się szatana? — Ida uniosła zdziwioną brew, bo kłóciło się to z chrześcijańskim miłosierdziem. Chociaż w sumie... Samo chrześcijaństwo kłóciło się z chrześcijańskim miłosierdziem. Olszewska spojrzała na Silvana, akurat kiedy ten nawiązał z nią niemą konwersację. Widać było, że mieli podobne zdanie, szczególnie w kontekście tych wszystkich bzdur plecionych przez staruszki. Ciekawe, czy by ją zaatakowały, gdyby przyznała się do swojego stanu.
Myślę, że powinniśmy iść. Również odpowiedziała mu spojrzeniem, po prostu kierując je w górę, na piętro, na którym mieszkał. To spotkanie zaczynało się robić niebezpiecznie nudne, a Ida na pewno nie chciała spędzać wieczoru na dyskusji ze staruszkami na temat wszechświata, biblii i zapewne w późniejszych fazach istnienia i nieistnienia Boga. Ida nie wierzyła praktycznie od dziecka i chociaż jej rodzice zmuszali ją do chodzenia do kościoła do czwartej klasy podstawówki, to nigdy nie wyrobiła w sobie przekonania o bycie, który sterował wszechświatem. Tym, co istniało u podstaw uniwersum była matematyka i fizyka, a nie jakiś starzec z brodą.
— Wiedzą panie co, my już musimy iść. Mają panie rację. Dziękuję za ciastko, na pewno będę teraz nosić świętą wodę i czosnek w kieszeni. — Ida uśmiechnęła się i wzięła główkę czosnku za ogonek, by wrzucić go do torebki. Później sobie doprawiła nim drinka, kiedy siedziała i obmyślała z Silvanem nowe rzeczy, które mogli zrobić w labie.

[koniec]