Wampiry

Postanowienie ogólne: na forum zezwala się na grę wampirem przemienionym oraz czystej krwi, czyli zrodzonym z pary wampirów.
Maksymalny wiek wampirów czystej krwi: 300 lat - liczone od daty obowiązującej na forum.
Maksymalny wiek dla wampirów przemienionych: lata przed przemianą, liczone jako człowiek + 300 lat jako wampir, czyli np 350 lat (50 lat jako człowiek i 300 lat od przemiany).

Ogólnie

Wampiry, pijawki, dzieci nocy - każde określenie jest jak najbardziej poprawne. Wyglądem zewnętrznym na pierwszy rzut oka długowieczni niczym nie różnią się od zwykłego człowieka. Szkopuł tkwi w detalach, a tych można wyodrębnić dwa najistotniejsze:

1. wysuwane wampirze kły: charakterystyczna cecha, dzięki której pijawka może z łatwością dobrać się do krwi ofiary, czyli przebić jej skórę oraz żyłę.
   
2. temperatura ciała: u przeciętnego człowieka wynosi ona 37 stopni, u wampira jest to wartość około 10 stopni, co czyni go praktycznie niewykrywalnym przez kamerę na podczerwień oraz nieco bledszym od zdrowego człowieka.
   
3. oczy wampira: mogą podczas intensywnych emocji, podniecenia, posilania się lub w wyniku głodu zacząć mienić się czerwienią, bez względu na naturalny kolor tęczówek osobnika.
   Cecha ta nie występuje u każdego osobnika i nie wiadomo co wpływa na jej rozwój. Od gracza zależy w jakim stopniu rozwinęła się u jego postaci.
   

Potomstwo

Wampiry mogą dorobić się potomstwa na dwa sposoby: wampirzyce, zarówno przemienione jak i urodzone, mają możliwość zajścia w ciążę. Jest to jednak niezwykle rzadkie i możliwe jedynie w wypadku połączenia przedstawicieli jednej rasy, tj. wampir - wampir. Nie istnieją żadne różnice biologiczne poza wampirem przemienionym i urodzonym, acz niektórzy mający za rodziców biologicznych dwóch wampirów uważają to za powód do lansu i niekiedy wywyższania się.
Drugim sposobem jest natomiast przemiana człowieka w wampira, którego potem uważa się za potomka przemieniającego. Przemieniający jest odpowiedzialny za nowostworzonego, dopóki ten nie stanie się w pełni samodzielny. Zwyczajowo przyjmuje się, że taki moment nastaje w momencie ukończenia 100 roku po przemianie, ale nie jest to wymóg konieczny.

Wampirzy głód

Wbrew powszechnym legendom wampiry nie mają problemu ze spożywaniem ludzkich napojów czy jedzenia. Nie są one dla nich toksyczne, jednakże nie zaspokoją głównej potrzeby spożywania krwi co kilka dni (przyjmuje się bezpieczną wartość, co 7 dni), w zależności od indywidualnych predyspozycji. Potrzeba ta jest wynikiem działania wirusa, który spala hemoglobinę we krwi wampira szybciej, niż organizm jest w stanie ją wyprodukować.

Odmowa spożywania posoki przez okres dłuższy niż wymagany prowadzi do:

1. nasilenia agresji po upływie określonego czasu od ostatniego posiłku z jednoczesnym spadkiem samoświadomości na rzecz wzrostu instynktu przetrwania.
   
2. powolnego spadku masy ciała, często określanego jako wysuszenie czyli ustania funkcji życiowych wampira - uśpienia do czasu ponownego napojenia organizmu krwią.
   

Ponieważ w obecnych czasach przemysł medyczny bardzo się rozwinął, wampiry nie są już zmuszane do picia bezpośrednio z dawców krwi lub też zabijania ich. Krew można pozyskać z banku krwi - jest to całkiem dobre rozwiązanie, gdyż ludzka krew składowana w bankach staje się niezdatna do użycia w medycynie już po dwóch miesiącach od pobrania. Dla bardziej wybrednych lub z większą wrażliwością moralną istnieje krew syntetyczna, wytworzona w laboratorium lub wyjście posilania się krwią zwierzęcą.
Walory smakowe posoki z wszystkich tych źródeł są zależne od prywatnych preferencji każdego wampira, acz każde z nich tak samo zaspokaja wampirzy głód. Ludzka krew jest jednak najlepsza, najlepiej odżywia i najszybciej pozwala wrócić do formy, inne źródła posoki jedynie zaspokajają głód.
Aby uniknąć wystąpienia niepożądanych objawów, wampir musi spożyć 1 litr krwi w przeciągu tygodnia. Nie jest jednak wymagane, by wypić tyle na raz - możliwe jest codziennie posilanie się po trochę lub wybranych odstępach czasowych, byle tylko wypełnić wymagany przez wirus litr posoki tygodniowo. Rodzaje krwi można również mieszać, na przykład pół litra krwi zwierzęcej i pół litra ludzkiej.
W przypadku korzystania z ludzkich dawców niemożliwe jest, by wykarmić wampira jednym człowiekiem. Jeśli Pijawka nie chce doprowadzić swojego dawcy do śmierci, nie może na raz pobrać od niego więcej niż pół litra życiodajnego płynu, po czym zaleca się około 3-miesięczny okres rekonwalescencji u człowieka, by krew nie straciła swych wartości odżywczych, a człowiek mógł wrócić do pełni zdrowia i jednocześnie pełnej przydatności dawcy.

Słońce

Podatność wampirów na słońce nie jest związana z czymś nadnaturalnym. Wynika z braku naturalnej bariery ochronnej na skórze, zniszczonej przez wirus. Krótkotrwałe wystawienie na działanie promieni UV parzy nieśmiertelnego. Dłuższe eskapady w dzień prowadzą do samozapłonu i śmierci.
Istnieją dwie możliwości ochrony przed śmiercionośnym działaniem UV:

1. naniesienie przez pijawkę ogromnej ilości kremu z dużym filtrem:
   możliwość spaceru za dnia maksymalnie 30 min.
   
2. zakrycie ciała od stóp po sam czubek głowy: dobry sposób na chodzenie w świetle, który jednak działa tylko do momentu zdjęcia/rozdarcia tkaniny i odsłonięcia skrawka skóry.
   

Siła poparzeń promieniami UV zależy od czasu, w którym wampir zostanie wystawiony na ich działanie.

1. wystawienie wampira na słońce w czasie do 2 minut spowoduje dorobienie się jedynie lekkich poparzeń słonecznych, łatwych do zregenerowania.
   
2. wpływ promieni UV powyżej 2 minut do maksymalnie 5 minut wywołuje u pijawki oparzenia ciężkie, o wiele trudniejsze do wyleczenia.
   
3. w przypadku przebywania na słońcu bez ochrony powyżej 5 minut w ciele wampira nastąpi samozapłon, a w jego wyniku delikwent poniesie śmierć
   

Uwaga: wampiry parzy światło UV, a więc szkodliwe będą nie tylko promienie słoneczne, ale także lampy wykorzystujące to promieniowanie, wszelkie pociski UV, lasery UV czy nawet lampy do utwardzania manicure hybrydowego.

Czosnek i srebro

W każdym micie jest ziarno prawdy, a w tym przypadku chodzi o wampirze pięty achillesowe. Wrogiem każdego wampira nie jest tylko słońce, a dokładniej mówiąc promienie UV, ale również srebro i czosnek.
Srebro jest substancją, która całkowicie zahamowuje regenerację wampira. Spożycie srebra lub wstrzyknięcie go do żył wywołuje całkowite zniszczenie organów, a w rezultacie śmierć zakażonego.
Rany zadane lub natarte srebrem nie są natomiast śmiertelne, jednak nie zaczną się goić, dopóki nie zostaną odpowiednio szybko oczyszczone z drobinek tego kruszcu. W innym wypadku wampir może się nawet wykrwawić, co może wywołać szał głodu oraz letarg.
Każdy wampir cierpi także na nietolerancję allium, czyli popularnego w kuchni czosnku. Jego duże spożycie lub wstrzyknięcie do żył prowadzi do osłabienia zdolności regeneracyjnych, a nawet do zatrucia organizmu i wywoływania wymiotów.
Mniejsze ilości czosnku nie są aż tak drastyczne w działaniu, pozwalają jednak upośledzić regenerację na tyle, by spożywający mógł doświadczyć pełni efektów płynących ze spożywania alkoholu lub zażywania ludzkich używek - jednym słowem pozwalają się upić bądź naćpać.

Przemiana

Chociaż w wielu opowieściach utrwaliło się przekonanie o magii wampirzego ugryzienia, to w rzeczywistości wygląda to troszeczkę inaczej:

1. wampirzy jad w żaden sposób nie przyspiesza gojenia się ran.
   
2. ślina wampira jest nieszkodliwa i nie ma żadnych specjalnych właściwości.
   

Do przemiany dochodzi w momencie zakażenia wirusem, czyli przedostaniem się jadu nieśmiertelnego do krwiobiegu człowieka po jego świadomym wstrzyknięciu przez długowiecznego. Od tej chwili rozpoczyna się odliczanie 72h, w trakcie których ofiara przejdzie pełną transformację w wampira, po spożyciu niewielkiej ilości krwi nieśmiertelnego.

Uwaga: jeżeli po upływie 3 dni zakażony jadem nie otrzyma wampirzej posoki, wpada w szał i zachowując resztki samoświadomości staje się “potworem”, którego jedynym celem jest zaspokojenie palącego głodu, co niestety z powodu nieprzebytej transformacji jest niemożliwe. Na domiar złego nadmierne picie krwi - w skrajnych przypadkach spożywanie surowego mięsa - prowadzi do zatrucia/śmierci. Jak dotąd nikomu nie udało się dokończyć raz przerwanej przemiany.

W czasie prawidłowej inkubacji wirusa dochodzi do wielu zmian w organizmie nowego nosiciela:

1. zaczynają wykształcać się wampirze kły.
   
2. dochodzi do powolnego zaniku naturalnej bariery ochronnej na skórze, a w konsekwencji.
   
3. nasilenie wrażliwości na promieniowanie UV.
   
4. wzrasta pragnienie, niezależnie od ilości wypitych płynów przez zarażonego.
   
5. wyostrzają się zmysły nosiciela, takie jak wzrok, słuch, węch i smak.
   
6. po upływie 72 godzin człowiek oficjalnie budzi się jako w pełni wykształcony głodny wampir.
   

Wirus jest niezwykle silny. Przy zachowaniu standardowej procedury przemiany jest on w stanie przywrócić “technicznie” martwe ciało. Muszą jednak zostać spełnione pewne warunki:

1. mózg i serce nie mogą być uszkodzone.
   
2. w ciele musi być choć odrobina krwi.
   
3. czas inkubacji w przypadku “ożywienia” takiej ofiary jest znacznie krótszy i sięga kilku godzin zamiast 3 dni. Zregenerowane w ten sposób ciało powraca do życia jako wampir - dokładnie jak w przypadku “standardowej” przemiany.
   

Wspomnienia

Poza umiejętnościami uważanymi za klasyczne nieśmiertelny posiada jeszcze jedną wyjątkową cechę: jest nią zdolność przekazywania i odczytywania wspomnień z osób, na których się posila. Wedle wszelkich znanych zapisków jest to sztuka trudna do opanowania: stąd również popularna zazwyczaj wśród doświadczonych przedstawicieli gatunku.

Ciekawostka: przekazywanie wspomnień jest jednym z kluczowych elementów w czasie rytuału przebudzenia starego wampira. To właśnie dzięki niemu starszy otrzymuje wiedzę o świecie oraz wszystkich istotnych wydarzeniach z każdego stulecia.

Cechy wampirów

Mocne strony:

1. nadludzka siła i zręczność: wampirze atuty stawiają je ponad człowiekiem.
   
2. wyostrzone zmysły: słuchu, węchu, wzroku.
   
3. przyspieszona regeneracja: może zregenerować wiele poważnych ran w tym i odcięte kończyny i rany potencjalnie śmiertelne. Wymaga jednak zwiększonego spożycia krwi, ponieważ proces regeneracji spala jej zasoby. Brak dostarczenia odpowiedniej ilości krwi może wywołać szał głodu, a uniemożliwienie mu posilenia się może wywołać letarg.
   
4. długowieczność: wampiry się nie starzeją. Wiek fizyczny zatrzymuje się po przemianie.
   

Ciekawostka: wyjątkiem od tej reguły niestarzenia się są wampiry urodzone. Normalnie dorastają i rozwijają aż do momentu zatrzymania procesów starzenia. Moment ten jest indywidualny dla każdego urodzonego osobnika.

Słabe strony:

1. wrażliwość na promieniowanie UV w każdej postaci - od słońca do specjalnych lamp czy pocisków.
   
2. nietolerancja czosnku: jego spożycie prowadzi do wymiotów, a natarcie ran spowalnia ich gojenie.
   
3. ogromna podatność na srebro. Rany zadane tym kruszcem goją się ponad 24 godziny i tylko po dokładnym oczyszczeniu. Po głębszych ranach zostają również blizny.
   
4. głód krwi.
   

Zabicie wampira
Uśmiercenie pijawki jest możliwe poprzez:

1. wyrwanie serca lub dekapitację.
   
2. wystawienie na długotrwałe działanie promieni UV.
   
3. spalenie.
   
4. zatrucie sporą dawką srebra, np. wpuszczenie go do krwiobiegu wampira.
   

Przez "wieki" przyjął się pogląd, że aby zabić wampira, należy wbić mu w serce drewniany kołek. Po części jest to prawda, ponieważ zamiast zgonu, wprowadza długowiecznego w stan letargu. Dzieje się tak wskutek uszkodzenia serca, które traci wówczas zdolność rozprowadzania krwi po ciele.
Zatrzymana krew się nie psuje: z powodu braku krążenia wirus uruchamia swój mechanizm obronny. Wywołuje on hibernację osobnika oraz zasychanie tkanek i wysychanie płynów ustrojowych. W tej postaci może dalej spalać niezbędną mu krew i tym samym utrzymywać wampira przy życiu, zamieniając go w "mumię", co następuje po "zjedzeniu" całego zapasu krwi w ciele.
Proces zasychania wampira zaczyna się 6 dnia od ostatniego posiłku i trwa tydzień. Oznacza to, że jeśli w przeciągu 13 dni od ostatniego posiłku z serca wampira nie zostanie usunięty kołek, a wampir nie otrzyma krwi, zamieni się w “mumię”.
W pełni wysuszone ciało przypomina mumię i nie psuje się, niemniej bez podania chociażby kropli krwi do ust po wyjęciu kołka z serca, wirus się nie obudzi, a tym samym nie pobudzi tkanek do wyjścia z letargu.
W czasie przebudzania zasuszonego wampira ważne jest, aby ilość podanej krwi nie ograniczyła się do wspomnianej jednej kropli. Oczywiście jest ona wystarczająca, aby przebudzić wampira, niemniej jest on wówczas głodną wyschniętą bestią, która w pierwszej kolejności po otworzeniu oczu i zyskaniu "świadomości" rzuci się na ofiarę celem zaspokojenia głodu wedle indywidualnych potrzeb.
Bezpieczną metodą, która uchroni przed dzikim atakiem, jest natychmiastowe podczepienie przebudzonego wampira pod krew, aby ta sukcesywnie odżywiała wygłodzone ciało.
Czas potrzebny do pełnego powrotu do "zdrowia" jest kwestią indywidualną każdego wampira: jedne potrzebują tej krwi mniej, inne natomiast więcej. Z uwagi jednak na przywrócenie do życia z praktycznie całkowitego wysuszenia, ilość krwi nigdy nie może być mniejsza od ilości krwi obecnej w ciele zdrowego dorosłego człowieka.
Zakołkowanie nie zawsze musi prowadzić do wysuszenia, szczególnie gdy scenariusz zakłada wyjęcie kołka z serca wampira przed upływem czasu potrzebnego do rozpoczęcia procesu wysuszania ciała. W takiej sytuacji zakołkowany wampir po przebudzeniu raczej nie rzuca się na pierwszą lepszą osobę, no chyba, że pod wpływem szoku lub gniewu.
Jeżeli wampir zostanie przebudzony przed 2 dniami lub 1 dniem przed całkowitym wyczerpaniem zapasu krwi w ciele, wtedy budzi się głodny, zdekoncentrowany i osłabiony, a w skrajnych przypadkach niebezpiecznie agresywny i musi zostać natychmiast nasycony krwią.
Ciekawostką o mumiach jest fakt, że te nie gniją, nie rozpadają się i nie umierają. Dzięki temu taki wampir może przeleżeć w stanie letargu nawet tysiące lat.
Jeżeli natomiast chodzi o kołki: wbrew temu, co wypisują legendy, kołki nie muszą być drewniane. Zakołkować wampira można kołkiem metalowym, plastikowym - praktycznie każdym, o ile jest na tyle trwały, aby dostać się do serca. Zagrożenie sprawia posrebrzany kołek, który wprawdzie nie zabije wampira, niemniej może utrudnić jego przebudzenie. Przed przebudzeniem, zaleca się wtedy obowiązkowe i dokładne oczyszczenie miejsca po kołku i podanie krwi do ust.

Uwaga: do przebudzenia nada się jakakolwiek krew: ludzka, wampirza, wilkołacza lub zwierzęca. Podobnie wygląda sprawa z karmieniem ciała, chyba że przebudzony ma wybrednego. Wtedy po przebudzeniu swój głód zaspokoi jedynie preferowaną krwią.

1. @Tahira
   wampir: przemieniony
   
2. @Marr
   wampir: urodzony
   

Nieaktywni

1. @Alistair Khatri
   wampir: premieniony
   
2. @Archibald Sinclair
   wampir: przemieniony
   
3. @Dante Nash
   wampir: przemieniony
   
4. @Dorian Relish
   wampir: przemieniony
   
5. @Jack Riche
   wampir: urodzony
   
6. @Jun
   wampir: urodzony
   
7. @Philomena Deveraux
   wampir: przemieniony
   
8. @Miyuki Sanada
   wampir: urodzony
   
9. @Nicolae Grigore
   wampir: przemieniony
   
10. @Yueying
    wampir: urodzony
    
11. @Vincent Baum
    wampir: przemieniony
    
12. @Xavier Larousse-Page
    wampir: urodzony
    
13. @Wei Liu
    wampir: przemieniony
    stwórca: @Jun
    
14. @Marcus Vanin
    wampir: przemieniony