S & S - "Ale to Ty dzwonisz!'

@Silvan Zimmerman

Silvan akurat sprzątał w laboratorium, gdy zadzwonił telefon. Prawdę mówiąc Sander mi trochę szczęścia, że drugi wampir skończył pracę, która dzisiaj nie pochłonęła go w aż tak dużym stopniu, bo inaczej naukowiec mógłby nawet nie zanotować dźwięku urządzenia, zbyt zajęty swoimi badaniami. Pierwotnie zakładał, że to ktoś z bliskich mu wampirów, ale zaraz zmarszczył brwi, gdy zobaczył, że numer był nieznany.
– Halo? – odezwał się pogodnie, wewnętrznie już się szykując na głos jakiegoś namolnego sprzedawcy, lub co gorsza bota, który będzie próbował sprzedać mu ubezpieczenie na życie, lub cokolwiek teraz próbowano wcisnąć ludziom i nie-ludziom przez telefon.

Gdy tylko padło imię rozmówcy w słuchawce dało się słyszeć ciche westchnienie. No tak, mógł się spodziewać, że kiedyś wampir się z nim skontaktuje. Renata powiedziała mu już o sprytnym planie, w który najwyraźniej zamieszany był też Fiazzo. Planie, który Silvan rozumiał i niejako popierał, chociaż podchodził do niego tak jak i innych rozgrywek rodowych z pewnym dystansem i raczej brakiem dużej sympati. Zwłaszcza że nie chciał, aby podczas tej całej szopki, jego przyjaciółka przypadkiem ucierpiała naprawdę.
– Tak, to ja. Witam. – odezwał się w końcu, tonem wciąż pogodnym, ale może nieco zmęczonym. Rzeczywiście dla ludzi nosił inne nazwiska, ale wampirzo-wilkołacza społeczność Paryża wciąż znała go pod prawdziwym nazwiskiem. – W czym mogę… Hm, pomóc?
Z natury nie był podejrzliwy, ale wątpił, że Sander dzwonił do niego, by zaprosić na integracyjna kawę i ciastka. Może chodziło o coś że sztuczną krwią? A może dalej o Renatę i jej pomysł?

Sander oczywiście nie mógł tego zobaczyć, ale na słowa o grantach i kilku innych tematach, Silvan aż uniósł brwi do góry, nie do końca będąc pewny, czy będzie zadowolony z tej rozmowy, czy też wręcz przeciwnie. W przeciwieństwie do wielu bliskich mu wampirów nie angażował się szczególnie w sprawy rodowe, uznając, że da po prostu działać osobom bardziej ogarniętym w sprawach dyplomacji, a także znacznie bardziej nią zainteresowanymi. Oczywiście nie było tak, że ufał komukolwiek i pozostawał zupełnie ślepy na to co działo się wokół niego. Po prostu ufał ocenie Renaty i reagował, kiedy uważał, że sytuacja już naprawdę tego wymaga. Teraz chyba rzeczywiście tak było, patrząc na to co się ostatnio działo.
– Hm - zerknął na swoje labolatorium. Czy był zajęty? I tak i nie. Dużo ostatnio pracował i najchętniej pracowałby cały czas, ale wiedział, że jeśli zajdzie taka potrzeba, to nic nie stało na przeszkodzie, aby na chwilę opuścić swoją pracownię. - Prawdę mówiąc w ciągu najbliższych kilku dni mogę znaleźć czas, by się spotkać. Mogę się dostosować. Jeśli panu to pasuje możemy się zobaczyć u mnie, lub rodowej domenie. Właściwie to i tak powinienem zajrzeć do tamtego labolatorium.

– Hm... Proszę dać mi chwilę. - Silvan szybko przejrzał w głowie wszystkie daty, a także swoje obowiązki. Nie potrzebował kalendarza, jego pamięć pozwalała mu z łatwością zapamiętać wszystkie zobowiązania, chyba że akurat rzucał się w wir pracy, a wszystkie inne myśli, niż te związane z badaniami opuszczały na chwilę jego głowę.
– Co pan powie na jutro? - zaproponował, czując że cokolwiek miał usłyszeć na tym spotkaniu, wolał z tym nie zwlekać. Już dawno się nauczył, że sprawy rodowe należało załatwiać jak najszybciej, by potem nie musieć się nimi martwić... Chyba, że akurat chodziło o te sytaucje, gdy martwienie się było zasadne. Poza tym  był ciekawy, co też wampir miał mu do powiedzenia. – Będę mieć czas jakoś po północy. Pasuje?