Do Paryża na majówkę

O Mihaiu krążyło wiele plotek - tym ciekawszych po rodowym zebraniu sprzed kilku miesięcy. Póki co sprawa zamarła, zupełnie jakby sam wampir specjalnie uciął jej nitki na rzecz - no właśnie, czego lub kogo? Nie raczył wyjawić sekretu, zamykając się pracowni na długie godziny.
Pogrążenie w badaniach nie wpłynęło na wywiązywanie się z obowiązków jako głowy rodu. Mężczyzna nadal składał Radzie raporty, wyznaczał zadania dla podwładnych - w ostatnim czasie począł nawet planować ogólny remont domeny z naciskiem na laboratoria celem jeszcze lepszej poprawy jakości pracy w nich. To, że nikt go przy tym nie wypytywał o detale i nie liczył zer przy kwotach funduszy...
Po Sandra wprawdzie nie wyruszył orszak, ale również nie miało miejsca niegrzeczne porzucenie nieśmiertelnego na pastwę losu. Wysłanie zaufanego człowieka stanowiło formalność, tak jak odbiór bagaży no i podróż przez Paryż do siedziby.
W tym zabawna rzecz: chociaż trasa nie uderzała w odbiorcę bajecznym pięknem, to już na wstępie zdradzała fale chaosu, z którymi borykało się miasto. Pokłosie ludzkich buntów wprowadzoną reformą w związku z podwyższeniem wieku emerytalnego, walka z bezdomnymi - wymienić takich nowinek tymczasowy towarzysz trasy mógłby całą masę: była to kwestia do zapytania, lub jak kto wolał drogą łatwizny, wygooglowania w internecie.
Mimo to decyzja padła na...
Raporty za ostatni rok niewiele się od siebie różniły, zupełnie jakby ich autor, Mihai, na pamięć wykuł formułkę wysyłanej treści. Zabawa zaczynała się przy zaliczeniu przystanku na raportach z ostatnich kilku miesięcy tego roku. To właśnie one zdradzały niepokojący spadek aktywności rodu na tle pozostałych rodzin, ba, w jednym z nich nie zabrakło nawet wzmianki o niektórych Draculach, których nie widziano od dłuższego czasu w Paryżu. Przyczyna tego nie została wyjaśniona, podobnie jak i nie poszła drogą formalną na stół Rady. Znając Mihaia to nie mógł być przypadek, raczej celowy zabieg w myśl odczytania zakazanej, a zarazem zaszyfrowanej treści przez odpowiednie oczy, ot na dobry początek, póki auto z gościem nie dotarło na miejsce.
- Panie Fiazzo, proszę za mną. - na zewnątrz przed wejściem frontowym czekał już tak zwany lokaj. To właśnie jego głos podrażnił uszną membranę nieśmiertelnego. Nie tracąc cennego czasu na bezproduktywne stanie na zewnątrz, sługa od razu ruszył przodem, aby wprowadzić wampira do posesji. Potencjalnym bagażem zajął się kierowca.
- Czy przed rozmową z Mihaiem, ma Pan życzenie odświeżenia się po podróży? A może uzupełnienia energii krwią? - formalność jak każda inna: o Draculach można było powiedzieć wiele, lecz kultury im nie brakowało.

@Sander Fiazzo

- pisane z telefonu, za potencjalne błędy nie ręczę xD

Słowa Sandera nie musiały dwukrotnie odbijać się od ścian posesji. Ich przekaz został zanotowany, a asystentka odprowadzona do pokoju, w którym mogła rozłożyć swoje rzeczy, a potem zająć się tymi, przynależnymi do wampirzego pracodawcy. W trosce o najwyższą jakość (he, he) obsługi klienta, kobieta oraz nieśmiertelny otrzymali oczywiście najlepsze (osobne kurde bele) pokoje: czyste, przestronne, do tego niezbyt przytłoczone stertą zbędnych ozdób.
Co jak co, lecz Mihai cenił sobie minimalizm, który jego zdaniem nie wytrącał z równowagi i pozwalał skupić się na rzeczach ważnych oraz ważniejszych. Prócz tego nie znosił chaosu, co niekiedy stawiało go w roli wręcz upierdliwego “pedanta”, dla którego widok źle ułożonej kafelki na podłodze czy ścianie burzył idealny ład oraz porządek metaforycznego świata. To, że przy okazji wszyscy przeważnie chodzili jak w zegarku... Nic nadzwyczajnego, gdy pieniądze w portfelu się zgadzały.
- Sander Fiazzo we własnej osobie, moje oczy radują się na Twój widok. - podobno czerń była oklepana: i tak i nie. Mihai nie bawił się w kolory - preferował proste barwy, przede wszystkim w ciemniejszych tonach, a więc szarość oraz rzeczony “mhrok”, którego nie powstydziłaby się żadna wersja Batmana, ni lokaj oddelegowany gestem dłoni głody Rodu zaraz po przyprowadzeniu gościa. Wtem drzwi do gabinetu się zamknęły.
- Zechcesz się czegoś napić? - krew, wino, whisky: pierwsza zasada u nawet największych nudziarzy – nigdy nie prowadź poważnych rozmów o suchym pysku. W jej takt gospodarz siedziby natychmiast skierował kroki w stronę barku, w którym skrywał wiele cennych skarbów - trunków.
- Jak Ci minęła podróż? - do tak zwanego wyboru i koloru: wedle uznania, wyrazie aprobaty lub odmowy decydującej o tym, ile kryształowych szklanek zawitało na wypolerowanym drewnianym stoliku przed sofą, bo przecież nie na biurku, na którym leżały idealnie poukładane teczki z papierami.
Potem wszystko potoczyło się z górki: z ust padło pierwsze pytanie, które znając obu Panów niekoniecznie nawiązywało do komfortu podroży a tego, co na dzień dobry zdołały wyłuskać dociekliwe ślepia.

@Sander Fiazzo

@Jun

Jaszczurki to fascynujące zwierzęta, niby niejadowite, niby niegroźne, a równie przebiegłe jak ten wąż, który “bezczelnie” szorował łuskowatym brzuchem po przepięknie wypolerowanej powierzchni biurka, aż nie znalazł się na chropowatej tekturze, z której wykonano teczkę na dokumenty.
- Czekaj. - bitka w takim momencie faktycznie byłaby zbyt przewidywalna i nudna. Pod naporem głosu krótkiego polecenia zza idealnie ułożonego stosiku wyłonił się wcześniej zwinięty w również idealny kłębuszek jaszczur: złoty z ciemnymi akcentami i spojrzeniem tak samo jadowitym jak oczy obu mężczyzn, którzy tylko czekali na kolejny ruch przeciwnika.
Potknięcie, a nie, bo szach i mat – jeszcze za wcześnie: trunek rozlał się strumieniem do grubego kryształu, nadając mu charakterystycznej “miodowej” barwy, o szlachetnym smaku – jedynej szczerej “słodyczy” dzisiejszego wieczora.
- W odpowiednich proporcjach być może nie zatraciłaby smaku, za to zyskała na mocy, a ten mógłby zaburzyć poprawność osądu. - jaszczur pilnował węża, a Titanic nieuchronnie zbliżał się do Góry Lodowej. W słowach nie zawarł kłamstwa - nie pokusił się nawet o nasączenie ich jadem, co najwyżej szczyptą suchego nudnego faktu.
Bywały noce dobre, gorsze i zwykłe. - uznać kolejność za przypadkową? Nigdy w życiu, a po śmierci wcale.
W pomieszczeniu zamkniętym na przysłowiowy klucz nic nie działo i nie padało bez wyraźnej przyczyny – tak samo sięgnięcie po teczkę u szczytu mniejszego stosiku w totalnym nieprzejęciu obecnością węża i podaniu jej w dłonie Sandera. Bez zaskoczenia oczy miały zetknąć się z widokiem kart, a niemiłą lub właśnie miłą na swój toksyczny sposób niespodzianką - papier był idealnie czysty, natomiast sama teczka miała wyraźne datowanie, “nieszczęśliwie” przekreślone.
- Nie spodziewałem się po Tobie niczego innego i tak tym razem, Twoje oczy przejrzały przez kotary, pod którymi spisałem przekaz. - niemal... To dobre określenie tego, na czym faktycznie stali – na niemal kruszejącym gruncie, który potrzebował solidnego podreperowania.
Białe karty oznaczały nie mniej i nie więcej jak dziurę informacyjną, natomiast jaką... To już zależało od tego, jakie pytania zada Sander. Na to właśnie czekał Mihai.

@Sander Fiazzo

@Jun

- 03/02/2023... - rzucił, widząc, jak palce i oczy Sandera przejechały po pustym papierze oraz chropowatej powierzchni teczki, na której powinna widnieć data. To właśnie wtedy miało miejsce głośne zebranie, o którym Fiazzo z całą pewnością słyszał, a na którym zachowanie Mihaia wzbudziło nie lada kontrowersję wśród członków rodu. Wielu powie: oszalał, lecz prawda była inna.
- Nie, nie jest. Wszystkie wyjaśnienia znajdziesz w osobnej teczce, którą przekazuję Ci właśnie w tej chwili. - dokładnie w momencie otworzenia szuflady i wyjęcia z niej rzeczonego przedmiotu, który został przysunięty niemalże pod “nos”.
- Znajdziesz w niej odpowiedzi na wszystkie pytania, ale. Nie odczytasz zawartości ani teraz, ani tym bardziej w tym pomieszczeniu, ni w towarzystwie kogokolwiek. To są informacje przeznaczone wyłącznie dla Twoich oczu i nikogo innego. - wyjaśnił krótko, a ton miał niebywale poważny, tak bardzo, że po zakończeniu, zwilżył usta szlachetną whisky.
- Wybierz ustronne miejsce, a gdy już zaznajomisz się z treścią, wówczas wznowimy rozmowę i wtedy podejmiemy odpowiednie kroki. - dokończył.

Raport dotyczący mniej aktywnych lub nieobecnych członków Rodu:

- Liliana Dracula oraz Sylvain Favreau: jeszcze w tamtym roku zostali oddelegowani do mniejszych “komórek” Rodu poza Paryżem celem wsparcia w działaniach na rzecz zwiększenia wpływów na zajmowanym terenie.

- Maurice Hoffman: najbliżej związany z Constanzą Moreau. Wedle informacji nadal urzęduje w Paryżu i prowadzi sprawy zgodnie ze swoją profesją. Po więcej detali należy skontaktować się z w/w wampirzycą.

- Cerise Dracula: kobieta nadal urzęduje w Paryżu i prowadzi swoją księgarnię.

- Nikolaj Moroz: jako protektor otrzymał misję obserwacji Rodziny Mackay, odnogi Rodu Dracula, która z uwagi na burzliwą relację, może przyczynić się do naruszenia dobrego mienia Rodu.

- Carol Moreau: nadal obecna w Paryżu, zajęta własnymi osobistymi biznesami.

- Charlotte Stewart: nieobecna w Paryżu. Powodem jej wyjazdu były osobiste sprawy, w które nikt nie śmiał dociekliwiej wnikać.

03/02/2023: data zebrania Rodu Draculi.

Nie zachowywałem się wtedy jak ja, lecz miałem w tym swój powód. 25 października 2022 roku zatruto Radną Selenę. Jako że mamy swój udział przy produkcji krwi, zacząłem węszyć. Moi informatorzy doprowadzili mnie do kreta, który rzekomo przyczynił się do skażenia praktycznie całej partii krwi dwa dni wcześniej. Zaintrygowany sprawą, głównie z powodu ochrony imienia rodziny i naszego podwórka, kopałem dalej: niestety, zbyt głęboko.
Wiedziałem, że zaczęli mnie obserwować - wiedziałem też, że podsunęli mi zatrutą krew. Ukartowałem jej spożycie, tak samo jak irracjonalne zachowanie w czasie zebrania, aby uwiarygodnić spożycie “trucizny”. Dzięki temu kret stał się mniej dokładny, zaczął popełniać błędy, przez co został przeze mnie schwytany i zutylizowany przez samego siebie, po spożyciu trucizny na rzecz ochrony przed potencjalnym przesłuchaniem i torturami. Jego krew z uwagi na specyfik nie nadawała się do spożycia.
Jeden kret odpadł, ale wiem, że w okolicy mogą pojawić się kolejne. Tym właśnie są białe karty w teczce Sanderze Fiazzo, ruchem, dzięki któremu nawet patrząc mi na ręce, nie dowiedzą się niczego ponad to, co wysyłam Radzie w standardowych raportach. Ufam, że doskonale wiesz, do czego nas to doprowadzi i jakie decyzje będą musiały zostać podjęte. Mimo wszystko dobro Rodu jest ZAWSZE najważniejsze.  
Czy po czymś takim, zakładając przerwę w “programie” uniesienie brwi było adekwatne? Z pewnością. Czy celowe zastosowanie eufemizmu “do bani” miało swoje odzwierciedlenie i było strzałem w dziesiątkę? Jak najbardziej. Karty zostały rozdane.

Kolejne karty w teczce przedstawiały wykaz finansowy i to na całkiem sporym plusie. Z kolei zwiększone wydatki wynikały z inwestycji Mihaia w laboratoria. Innym równie sporym wydatkiem była inwestycja w pobratymców wraz z ich partnerami, którzy wykazywali chęć rozpoczęcia/wznowienia badań nad syntetycznym mięsem (jako że jest to przyszły wątek, nie ma w treści zbyt wielu detali, natomiast uczestnikami/organizatorami są: Silvan oraz Tahira)

@Sander Fiazzo

@Jun

Temat rozmowy nie był ani łatwy, ani przyjemny, lecz konieczny do wyjaśnienia kilku spraw. Kwestia krwi naturalnie mogła uprościć drogę zrozumienia, ale no właśnie: była prosta i sucha – nie, zamiast tego Mihai wolał obrać trudniejszy tor: zmuszający do przemyśleń, kalkulacji, refleksji i wyciągnięcia wniosków na podstawie dostarczonego materiału w myśl: nie każdy da Ci krew “bracie”, nie zawsze będziesz w stanie z niej cokolwiek odczytać.
Fakt, że czasami przemawiała przez niego paranoja... Nie ukrywał jej, nie po ostatnich wydarzeniach, przez które musiał być jeszcze czujniejszy niż zwykle.
Jak zawsze noc otuliła cisza, choć w tym wypadku - trochę niepokojąca. Widok spanikowanego familianta: no nie był niczym zaskakującym dla kogoś, kto, pomimo złamania kończyny doskonale pamiętał obraz brata, jego przypadłość oraz metody działań. Fakt, że to właśnie JEMU powierzył teczkę i JEMU polecił odczytać słowa z papieru, świadczyły o niczym innym, jak jawnym wystosowaniem prośby o radę, pomoc, wsparcie – o chłodne spojrzenie na sprawę na rzecz podjęcia odpowiednich kroków w imię wyższego dobra: rodziny.
To, czy w czasie rozmów, naprawy gruntu, czy czegokolwiek innego dojdzie do złamania kolejnych kończyn, nie miało absolutnie żadnego znaczenia. Liczyły się efekty, zaś ciało... Ono i tak miało się w końcu zregenerować.
- Usiądź. - wskazał dłonią Mihai na miejsce na sofie. Na stoliczku przed nią stała znowu ta sama whisky w szklaneczce, lecz tym razem z domieszką krwi – tak krwi, potwierdzającej wszystko to, co znajdowało się na papierze: ze wspomnieniem zebrania, z dotarciem do kreta, jego schwytaniem, z ukartowaniem spożycia zatrutej krwi i sukcesywnie narastającej paranoi w dobie codzienności. W chronologicznie poukładanych obrazach i słowach nie brakowało też tych, ukazujących noce spędzone na pisaniu raportów: jednego po drugim w takt tej samej skrobanej formułki z małym detalem. Żaden z nich nie informował Rady o prywatnych odkryciach Mihaia: jego śledztwie i następstwach. Te dane zostały przekazane wyłącznie Sanderowi.
Prócz tego nic się nie zmieniło, zupełnie jakby rozmawiali tej samej nocy.
Nawet jaszczur trwał dokładnie w tym samym miejscu i pozycji.

@Sander Fiazzo

@Jun

Na złamanie palca mówiło się: ups – na wytrącenie kończyny ze stawu: ajć - gdy jednak w ruch szły pięści, atmosfera ulegała podgrzaniu do niebezpiecznie wysokich temperatur – takich, które nie sprzyjały górom lodowym. Z drugiej strony wkroczenie na scenę aktu rękoczynów pomogłoby w rozładowaniu napięciu, które mniej lub bardziej definiowało każdą istotę żyjącą. Osoby nadnaturalne nie zaliczały się do grona wyjątków - je również obowiązywały prawa oraz konsekwencje.
To, czy nagły wybuch zostałby potraktowany jako słabość, miało pozostać zagadką, tak samo jak pytanie o potencjalną ulgę po uwolnieniu wezbranej irytacji z powodu pobytu w obcym miejscu.
- Neutralne. - krótko i na temat, no ale czy taka odpowiedź w pełni satysfakcjonowała? Oczywiście, że nie, dlatego Sander nie musiał długo czekać na rozwinięcie myśli.
- Jak zawsze od dnia ustanowienia sojuszu, Ród nie wchodził w drogę Radzie, a Rada nie wchodziła w drogę rodzinie. Ujednolicając: póki otrzymują “raporty”, póty nie raczą spoglądać na nas z większym zainteresowaniem względem wewnętrznych spraw Rodu, co najwyżej z założeniem sporadycznych wizyt raz na kwartał dla odhaczenia na liście, na przysłowiową kawę lub w ramach przedyskutowania spraw na tle czysto naukowym. - innymi słowy: w przeciwieństwie do innych rodzin, u których niekiedy działy się prawdziwe dramy, Dracule wypadały neutralnie.
Mihaiowi było to bardzo na rękę, ponieważ dzięki takiemu położeniu mógł ze swobodą działać, a co ważniejsze “zatajać” niewygodne fakty, które nie daj nietoperz zwróciłyby uwagę starych pijawek lub broń Cię nietoperzu zachęciły do namnożenia wizyt. Raz jeszcze dobre miano rodziny było dla nieśmiertelnego diabelnie ważne. Inna kwestia, że sam nie pałał większą sympatią do Rady, przede wszystkim uznając ją za niepotrzebny zlepek wampirów, które w jego oczach nie zawsze godnie reprezentowały objęte stanowiska, a mówiąc prościej: miały tendencję do siania chaosu w imię wybujałych idei.
Jeżeli natomiast chodziło o szczerość - niestety Sander nie dostąpił zaszczytu wyniuchania kłamstwa. Słowa Mihaia, choć wypowiedziane dość chłodno, stanowiły zbiór suchych, acz prawdziwych faktów.
- Ani wtedy, ani teraz. Wcześniej cała ich uwaga skupiała się na balu u Scaletty, potem zatruciu Radnej Seleny. Kolejne wydarzenia w Paryżu, powstały chaos oraz niedawne rozpowszechnienie informacji na temat Novus Ordo tym bardziej pogrążyły “ich” w pracy. - w międzyczasie, skoro już doszło do wzbogacenia wiedzy o kolejne nowinki, Mihai pozwolił sobie na przedstawienie wspomnianego stanowiska Rady wobec rzeczonego ugrupowania. Z kolejnej teczki ze stosu, wyjął dokument podbity pieczęcią Dyplomatki Rodu, Radnej Seleny, znanej obecnie pod imieniem Sun Yueying.

Wiadomość kierowana do wszystkich Głów Rodów (a przez nich i do mieszkańców), datowana na 30 kwietnia 2023



Załącznik do wiadomości:



@Sander Fiazzo

@Jun

Na rzekomo proste pytanie, nie istniała równie prosta odpowiedź. “Tak”, oznaczałoby, że Mihai ufa swoim ludziom, być może bezgranicznie, co było błędem (aka głupotą), ponieważ w jego oczach nie istniało pojęcie “bezgraniczności”, z kolei “nie”, mogłoby świadczyć o jego niekompetencji. Podsumowując: na TO pytanie nie istniała DOBRA odpowiedź, na pewno nie ze zbioru sugerowanego przez ciemne ślepia.
- Ufam wystarczająco. - dlatego też Mihai udzielił odpowiedzi swojej własnej, której interpretacja nie wykraczała poza obręb suchego faktu: ufał, ale nie bezgranicznie, na tyle, w jakim stopniu powinien jako głowa rodu.
- Dlatego o niczym nie wiedzą, dla własnego dobra i na poczet minimalizacji ryzyka wyburzenia porządku ich codziennego funkcjonowania. - błędny tok myślenia? Może. Paranoja? Z pewnością. Szczere pragnienie ochrony dobrego imienia rodziny i jej członków? Bankowo, przynajmniej na linię burzliwego okresu.
- Kret doskonale znał dane członków Draculi w Paryżu, gdybym więc ich poinformował lub poprosił o asystę, cały plan by się posypał. - wyjaśnił po krótkiej przerwie przeznaczonej na upicie własnej whisky.
Ton głosu miał oczywiście spokojny, a oczy ulokowane na ślepiach Sandera, aby mężczyzna mógł ze swobodą doszukiwać się w nich nieistniejących przejawów zwątpienia, czy kłamstwa.
- Tak. - on sam także obserwował Fiazzo: jego mowę ciała, mimikę - monitorował też stopień irytacji wynikającej z niewygodnego uczucia aklimatyzacji w nowym miejscu. Oj zaiste trudna to była wada i fascynująca zarazem. Gdyby tylko okoliczności sprzyjały, Mihai bardzo chętnie przyjrzałby się jej objawom pod tak zwaną naukową lupą.
- Najprościej ujmując ich “ciekawy” przekaz - zarówno Najwyższą Radę jak i Sojusz, aby móc przywrócić stary porządek. Faktem jest, że rody otrzymują krew z fabryk Marcusa w dużej mierze, niemniej nie jest to jedyne źródło. - Dracule dla przykładu z pewnością miały swoje własne zaplecze na wypadek “A”, “B”, “C” lub D.
Znajomość powszechnej wiedzy o fabrykach Radnego rzucała tym jaśniejsze światełko na sprawę. Krew stamtąd oczywiście była rozprowadzana, lecz nie z powodu miłosierdzia lub z racji braku innych źródeł. Po prostu stanowiła metaforyczny “odpad” procesów produkcji mięsa i podrobów z ludzi.

@Sander Fiazzo

@Jun