καὶ σύ, τέκνον

First topic message reminder :


Cisza w aucie nie przytłaczała. Rytmiczny szum silnika, płynne przerzucanie biegów, pstrykanie kierunkowskazu oraz szum trzech oddechów stanowiły jedyne dźwięki wewnątrz auta, przy którego lusterku kołysał się neutralny odświeżacz zapachu w kolorze toksycznego błękitu. Sahak nie potrzebował GPS-a, nie potrzebował też znaków drogowych. Ciemna noc płynęła za nimi, odciętymi od chłodu wczesnej wiosny w srebrnym wynajętym samochodzie, przez budzącą się do życia Bułgarię. Gałązki pęczniały już, brzemienne w liście i kwiecie.
Z lotniska droga nie była długa.
Nie zapowiedzieli się, oczywiście, ale dzięki aniołom, stróżującym dookoła posiadłości Adonisa, wiedzieli, że mieszkańcy są w domu. Posiadłość, należąca do seniora ich gałęzi rodowej, znajdowała się niedaleko Płowdiw, zajmowała kilka hektarów zieleni, w której centrum stał dworek. Z zewnątrz zachowano tradycyjną, zabytkową elewację, ale wnętrze w znacznej mierze zostało odnowione, poprzez dodanie elektryczności, kanalizacji, instalacji wodnej oraz innych dogodności współczesnego świata.
Sahak zatrzymał się przed ogromną, kutą bramą, otoczoną wysokimi cyprysami i kamiennym, wysokim murem. Przez chwilę stali w miejscu, zbyt krótką, aby była podejrzana, ale dość, by dać sobie oddech. Wampir wyjął ze kieszeni spodni pilota i otworzył ją. Jej skrzydła rozsunęły się przed nimi, otwierając się na żwirowy podjazd.
Lasciate ogne speranza, voi ch’intrate.

Bez względu na to, w której części hallu się stało, dziewięć par płaskich, przebiegłych oczu z olejnej farby wodziło stale za oglądającymi, nadając wrażenia ponurej żywotności uwiecznionym na obrazie postaciom; nazywano to efektem Mony Lisy. Namalowane ślepia patrzyły wyczekująco, prawie że oskarżycielsko, jakby doskonale wiedziały, że rodzinny portret był jedynie technicznie wprawną farsą od dawna skazaną na zgubę, jakby duchy wplecione w kanwę posiadły świadomość tego, co ma się wydarzyć i tylko cierpliwie wyczekiwały namiętnych pieszczot jęzorów ognia. Prawie jakby była to ilustracja chórów z głowy Marigold, uwiecznionych na malowidle.
Czy będą skwierczeć swoje raudy i elegie podczas zwęglania?
Ty ze swoją rodziną śpisz ostatnią noc…


Okiennice na piętrze zamknęły się ponownie. Raisa, trzymając dłoń na żeliwnej zapadce, zamarła w bezruchu. „…i niech będzie pozdrowione dziecię w twym łonie”, dźwięczało jej fałszywie w uszach. Nieprzyjemny, kwaśny posmak na języku, włoski podniesione na sztorc na nagich przedramionach. Niewygodna świadomość zalążka kłamstwa. Brzmiał, jakby doskonale wiedział, a jednak nie mógł oprzeć się przemożnemu pragnieniu powiedzenia tego na głos. Czy wszyscy wiedzieli? Czy dlatego tu byli? Ale po co, czy to cokolwiek zmieniało? To jej ciało, jej wnętrzności, nikt na świecie, poza Nasirem, nie mógł rościć sobie żadnych praw do zaglądania w nie. Nonsens.
Jeśli już, powinni ustawić się do niej w kolejce z kondolencjami, wyrazami współczucia i życzeniami, by następnym razem się udało, i oby jak najszybciej. Powinni obsypać ją kwiatami.
Odeszła od okna i wstąpiła w ciemność sypialni.


Nasir bardzo szybko zniknął im z oczu, widzieli jeszcze tylko, jak zabiera na bok familiantów i ochronę, żeby każdemu wyjaśnić, jak powinni się zachować. Zmiany w nastawieniu służby nie widać było, poza tym tylko, że dwóch mężczyzn weszło po cichu do pokoju Raisy i już z niego nie wyszło. Psy obronne, bez dwóch zdań, Nasir popadał w paranoję. Nocni wędrowcy mogli rozejść się do swoich sypialni i zgodnie z tym, co powiedziała Raisa, mieli odpoczywać aż do jutra.
Wyglądało jednak na to, że – czy to za sprawą nawijki Tahiry, czy nagłej fali wyrzutów sumienia - wampirzyca zmieniła zdanie i nastąpiła korekta w planie.
Tuż przed nadejściem świtu, gdy rolety w oknach pozamykano na głucho, Sahak, Marigold i Tahira zostali zaproszeni na przyrządzoną w pośpiechu, dość prowizoryczną kolację (czego nie omieszkano im delikatnie wypomnieć po raz kolejny – że uczta byłaby bardziej wystawna gdyby łaskawie się określili). W te Idy Marcowe nie było wojskowych parad, a „skromny” stół i tak zastawiono ponad stan dla tylko pięciu osób. Brakowało jeszcze tylko, by wszyscy usiedli po tej samej stronie blatu, by upodobnić scenę do Ostatniej Wieczerzy.
Raisa zeszła do nich ubrana zupełnie jak nie ona: zamiast dopasowanej, ciasnej w talii kreacji retro, odziana była w białą, powłóczystą suknię nocną, ze stanikiem odciętym tuż nad brzuchem. Falbany spływały luźno spod piersi i znikały między połami długiego swetra, taktycznie zapiętego na jeden guzik. Wszystko było na nią za duże, komfortowe, tonęła w miękkiej dzianinie i sprawiała wrażenie dwa razy szerszej, niż naprawdę była. Uczesana gładko, po domowemu, bez makijażu poza cienkimi kreskami. Wszystko dobrane tak, by wzbudzić zastanowienie i pożałowanie.
Szła powoli, siadała jeszcze wolniej, symulując dyskomfort podbrzusza. Usiadła nie u szczytu stołu, a po prawej jego stronie – zupełnie jakby duch Adonisa zasiadał do kolacji razem z nimi, a ona była jego prawą ręką.
— Dlaczego Egona i Lettie z wami nie ma? Co z Halide? — spytała z wymuszoną kurtuazją. Tak naprawdę wcale jej to nie obchodziło.

Skojarzenie z obrazem Leonarda przyszło mimowolnie, a całość sceny układała jej się w pulsującej ciszy otulającej spowolnione ruchy. Nóż... była tam ręka z nożem... Tahira zamglonym spojrzeniem czarnych węgli oczu, które na nowo otrzymała od Sahaka ledwie kilka dni temu, przypatrzyła się zastawie szukając odpowiedniego narzędzia.
Kiedy będzie odpowiedni moment, kto da znak rozpoczynającej się rzezi? Kiedy zabrzmi trąba anielska i rozpocznie się sąd? A może to ona jest aniołem? Ach Raiso, gdybyś była brzemienna, zgniotłabyś głowę wężowi, zgodnie ze słowem Pisma, a tak ugryzie Cię w stopę i umrzesz, umrzesz w końcu prawdziwie, świat opuści klątwa Twojej egzystencji.

Pytanie wyrwało Tahirę z apokaliptycznych wizji spisanych na Patmos, popatrzyła na Sahaka i potem na Marie i nagle poczuła wstyd, że nie są w komplecie, że powinno być ich czworo, na czterech koniach. Ona w swoim nieskończonym Głodzie, otumaniająca toksynami sinoblada Zaraza, zabijająca w tak nieoczywisty sposób, czarnoskrzydła Śmierć... nie było tylko Wojny i wampirzyca po raz pierwszy w swoim doczesnym życiu pożałowała, że odbicie duszy jej Stwórcy nie jest tutaj z nimi ciałem. Constanza dałaby plan, Constanza ruszyłaby z płonącym mieczem by rozciąć kłamliwe łono.

Nie tknęła wina, ni oliwy. Jej smukła dłoń ułożyła się na nożu, lędźwia poczuły napięcie w antycypacji ruchu, który zaraz miał nadejść, który miał znaleźć uziemienie w gardle dawnego oprawcy.
– Nie byli zaproszeni na wieczerzę. Nie mieli powodu... – by nienawidzić Cię tak jak my. dokończyła w myślach z zaciśniętym gardłem. Sąd... niech zabrzmi złoty róg, niech otworzy się niebo pełne z martwych powstałych ciał przyobleczonych w szaty białe bielą krwią baranka. Jej łokieć zadrżał ukryty w szerokim rękawie pokutnej włosienicy, kącik ust zadrgał, odsłaniając jadowe kły.

Powiedz tylko słowo...Pozwól mi zostać strzałą w Twym łuku, pozwól mi przynieść Ci zwycięstwo – wznosiła bezgłośne modlitwy bluźniąc przeciw Theotokos wracając koleiną rzeki do swego dawnego boga, tego, który zszedł z marmurowego tronu i stał się człowiekiem, by mogli znów spotkać się na pustyni. Nie patrzyła się w czerń Śmierci, nie szukała wzrokiem Sahaka, ale wierzyła, gorejącym sercem wierzyła w to, że on wie, doświadczeniem wspólnych polowań, lat których nie stracili, lat które wzrastały przed nimi w świecie pozbawionym chwastów i trucizny kłamliwego języka.

Powiedz tylko słowo...a uzdrowię duszę swoją – przymknęła powieki w duszącym uniesieniu sekund rozciągniętych do wieczności oczekiwania.

Dla Sahaka nie było ducha Adonisa, on po prostu usiadł na jego miejscu. Czuł w kościach, gdzieś głęboko w sobie, że podobną kolację spożyje ze swoim stwórcą, chociaż zapewne w innym gronie, w jeszcze większym odcięciu od rzeczywistości. Już teraz posiadłość w Bułgarii stanowiła niemal liminalną przestrzeń, nie do końca realną, jakby światło zaginało się inaczej, jakby znajdowali się w innym świecie.
Na progu obecności, on, Ozyrys, razem z pustynnym szakalem, Anubisem i krwiożerczą bestią Ammit, przybył ważyć serca, nawet jeśli waga została źle skalowana, na niekorzyść osądzonych.
— Reszta ma ważniejsze sprawy do zrobienia — odpowiedział, sięgając po nóż, tylko po nóż. Postukał opłuszkiem palca o srebro zastawy (nie była srebrna, tak naprawdę, była chromowana), tak mocno, że pojawiła się kropla krwi, gęsta, prawie czarna. Odłożył nóż i włożył palec do ust. Wstał, jakby do toastu, z kieliszkiem. Krew płynęła bardziej, niż się spodziewał, zabarwiła zęby Sahaka na czerwono, co było widoczne, gdy się odezwał: — Jako głowa rodu Scaletta, skazuję cię, Raiso, na śmierć, a razem z tobą wszystkich mieszkańców tego domostwa z efektem natychmiastowym.
Nie było tłumaczeń. Nie było potrzeby. Jeśli nie widziała swojej winy w twarzy swojej córki, za każdym razem, gdy na nią patrzyła, nie było sensu. Nie był najszybszy, ale pierwszą osobą, którą zaatakował, był Nasir. Najbardziej niebezpieczny. Zza pazuchy wyciągnął metalowy kołek, a swąd palącej się skóry śpiewał o srebrze i wbił go w klatkę piersiową brata, przebijając serce.
Jego kły się wysunęły, a oczy rozszerzyły, jak u dzikiego zwierzęcia.

póki co sesja zawieszona, gdybyście chcieli odwiesić, dajcie znać <3