S U R Pr I Se || 13.03

Laboratorium wyglądało całkiem zwyczajnie. Sterylnie czyste, wszystkie odczynniki staranie podpisane i poukładane w kolejności od najczęściej używanych, do tych, po które sięgali rzadko. Wyciąg był zamknięty i zgaszony, a blaty lśniły wręcz bielą. Wszystko wyglądało na pozór zwyczajnie, nic nie było zbite, nic nie było rozlane. Mimo wszystko, coś nie grało, a Silvan ze swoją ejdetyczną pamięcią mógł łatwo wyłapać co różniło się od stanu, kiedy był w pomieszczeniu ostatni raz. Na magnetycznej tablicy, na której najczęściej pisali czarnym, zmazywalnym markerem różne równania chemiczne, przemyślenia i wnioski (a czasami, kiedy Ida miała dobry humor, to na tablicy pojawiały się małe karykatury wampirów z wąsem, w rękawiczkach i probówką w ręce), różowym, okrągłym magnesem była przyczepiona biała koperta. Na wierzchu napisane zgrabnym pismem, które wampir na pewno rozpoznał, bo widział stosy notatek zapisanych tą samą ręką, było imię "Silvan", a obok narysowana była babeczka ze świeczką wbitą w krem.

Od ich sprzeczki nad ciałem relacje pomiędzy Idą, a Silvanem były… Dziwne. Chociaż Zimmerman widział, że z jego podopieczną było lepiej, a oni już się nie kłócili, to cały czas ich znajomości nie wróciła do normy sprzed trupiego incydentu i Silvanowi było z tym coraz gorzej. Denat już dawno zniknął, ale kwas pomiędzy nimi jakoś nie mógł. Lubił Idę i nie chciał, by tak to już zawsze wyglądało, ale nie za bardzo też wiedział jak będzie najlepiej wyciągnąć do niej rękę na zgodę.
Tego dnia postanowił urodzinowo spędzić cały dzień w laboratorium. Jeszcze kilka dni temu miał nieco inne plany, to znaczy pójście na kawę, ale ostatnie wyniki były na tyle obiecujące, że nie chciał odciągać się niepotrzebnie od pracy. Urodziny będzie też miał za rok… I za sto lat. Może po skończeniu badań pójdzie po ulubione ciastka Idy, zapuka do jej drzwi i spróbuje pogadać pod przykrywką rozdawania urodzinowych przysmaków. Nie zdążył jednak nic zrobić, gdy zauważył przypiętą karteczkę. Zaśmiał się widząc narysowany obrazek i otworzył list. Chyba naprawdę będzie musiał iść po te ciastka.

Kiedy Silvan otworzył kopertę jego oczom ukazały się dwie, złożone kartki papieru. Jedna, zapisana na bladoróżowej papeterii, okazała się krótkim listem, zapisanym wąskim pismem, druga, tym razem biała była kartką pełną rozmaitych równań chemicznych, które na pierwszy rzut oka nie miały żadnego sensu. Widać było, że Ida specjalnie wyszukała trudne reakcje na nieczęsto używanych pierwiastkach, żeby nawet taki geniusz jakim był Silvan, miał przed sobą jakieś wyzwanie. Reakcje były nałożone na plan, a wraz z rozwiązywaniem kolejno równań wampir mógł zauważyć, że niektóre dosłownie nie miały sensu. Brakowało jakichś liczb, albo były niemożliwe do przeprowadzenia nawet w dopasowanych warunkach reakcji. Już po chwili Silvan mógł zobaczyć coś, co składało się na jakby bardzo pokracznie narysowaną mapę, wyznaczającą kierunki wraz z przebiegiem prawidłowych reakcji. (zielone to prawidłowo wytyczone przez Silvana ścieżki, literki to składowe reakcji, zapisane też nad reakcjami, x to miejsce gdzie był liścik).
List był krótki i zwięzły.

"Drogi Silvanie,
Znamy się tyle, a ja nawet nie wiem, czy dzisiejszy dzień to twoje urodziny, czy dzień w którym zostałeś przemieniony. Nie byłam pewna, ale jak jeszcze byłam człowiekiem to zawsze właśnie dzisiaj szliśmy razem na twojego urodzinowego drinka.
Mam dla ciebie przygotowane kilka rzeczy, ale nie może być łatwo. Wiem jak doceniasz różne formy intelektualnej rozrywki i bardzo chciałam ci ją zapewnić, nawet w tak trywialny sposób.
Chciałam zacząć w labie, bo spodziewałam się, że to tutaj wylądujesz dzisiejszego ranka, ale też dlatego, że to on nas połączył. Zawsze podziwiałam wszystko co udało ci się osiągnąć, jesteś doskonałym mentorem, a praca u twojego boku to zaszczyt. Nawet jeżeli nie zawsze się dogadywaliśmy mam nadzieję, że nigdy nie żałowałeś przyjęcia mnie do swojego zespołu."

Widać było, że jest to część jakiegoś dłuższego listu, jednakże w tym miejscu tekst się urywał. Widać było również, że Ida napracowała się nad tym, by wszystko grało, a sama rozgrywka nie była najłatwiejsza.

Ida wiedziała jakie reakcje wybrać, by nawet Silvan miał z tego zabawę na nieco dłużej. Po chwili zauważył, że niektóre z działań celowo nie miały sensu, co z pewnością musiało być zaplanowane przed Idę, bo wampir nie wierzył, że popełniłaby w tym błąd, aż wreszcie udało mu się wytyczyć trasę przez ich mieszkania, aż na sam dach.
Sam list wywołał jeszcze większy uśmiech na jego twarzy. Oczywiście, że nigdy nie żałował przyjęcia Idy do zespołu i współpracy z nią, nawet jeśli wciąż od czasu do czasu nawiedzały go myśli, że zasługiwała na możliwość wyboru odnośnie swojej przemiany. Doceniał jednak każdą chwilę spędzona z nią, czy to w laboratorium, czy podczas picia kawy i sprzeczania się o obecność mleka i cukru w napoju. Tak, Ida była świetnym lab partnerem, nawet jeśli wywracała oczami i nie słuchała się jego porad.
W każdym pomieszczeniu, na które
wskazywała mapa, znajdowała się kartka z zaznaczeniem, że musi zebrać wszystkie dwanaście z nich. Zimmerman grzecznie dostosował się do polecenia, szukał i zbierał pokrywane kartki i nie podgląd ich zawartości, nawet jeśli strasznie go ona ciekawiła.
Dopiero kiedy dotarł na dach, ostatni punkt na mapie, i rozejrzał się dookoła, postanowił zbadać zawartość wszystkich zebranych kartek.

Faktycznie, w każdym poprawnie wytypowanym przez wampira miejscu znajdowała się koperta z jakimś ułamkiem liczby 12. Dopiero kiedy dotarł na ostatnie miejsce na liście, czyli dach ich kamienicy, na którym miesiąc wcześniej odnalazł ją całkowicie pijaną. To też w tym miejscu kilka lat wcześniej odbyła rozmowę z Sahakiem, podczas której łkała mu w pierś jak dziecko, mocząc jego koszulę własnymi łzami. Chociaż dach nie był formalnie częścią ich mieszkań, to ona go tak traktowała. Miejsce pełne ciszy i spokoju, kiedy w czterech ścianach robiło się duszno i ciasno.
Na dachu praktycznie nic się nie zmieniło od ich ostatniego pobytu, jednakże, pierwszą rzucającą się w oczy różnicą, był mały stolik i taboret, zapewne wniesiony tam by Silvan mógł na spokojnie otworzyć swoje koperty. Oprócz tego obok stał mały elektroniczny sejf, z wielką prezentową kokardą przyklejoną na górze.
Kiedy Silvan otworzył koperty jego oczom ukazały się fragmenty układanki. Każda koperta zawierała inny fragment wyciętej tekturki. Najpewniej jego misją, było odgadnąć hasło do stojącego obok urządzenia, które zawierało cyferblat idealnie pasujący do zagadki.

Wyszedł na dach, a jego spojrzenie od razu padło na "nowe dekoracje." Uśmiechnął się podchodząc do ozdobionego kokardą sejfu i wysypał zawartość kopert na stojący przy nim stolik. Uniósł brwi. Chyba będzie musiał kupić Idzie nie tylko jej ulubione croissanty, ale i jakieś puzzle. Szybko wyciągnął telefon i zamówił coś, co wpadło mu w oczy już kilka dni temu, ale przecież nie wypadało kupować puzzli szerszeniowi, z którym się było pokłóconym, a następnie zabrał się do pracy. Po chwili udało mu się ułożyć układankę, tak by plansza ukazała ciąg liter, z którym jeszcze zdecydowanie trzeba było coś zrobić. Tym razem zgadniecie o co mogło chodzić Olszewskiej zajęło mu trochę więcej czasu. Wampir pierwotnie chciał po prostu wpisać ciąg cyfr na podstawie drugiego i trzeciego rzędu, zakładając, że pozostałe były alfabetem dla zmyłki, po czym uznał, że jednak był to zły pomysł i zdecydował się wprowadzić cyfry na podstawie wzoru z liter dzięki któremu trafił na dach. Wynik prezentował się następująco. #411561756375