Nasir Al Rasheed

Abhilasin ibn Muqthadir Al Rasheed, ponieważ takie imię nadano mu za pierwszym razem, przyszedł na świat w Aleksandrii pod rządami Imperium Osmańskiego, jako kolejne dziecko Muqthadira Al Rasheeda, jednego z wyżej postawionych mamluków – kasty wojowników, którzy od wieków wywierali faktyczny wpływ na polityczne nastroje w egipskim ejalecie. Jako że Abhilasin był dzieckiem raczej wątłego zdrowia, jego ojciec nie zdecydował się wysłać go na trening wojskowy. Niemniej, dzięki dobrej opinni, jaką Muqthadir cieszył się u lokalnego emira, Abhilasin został przyjęty na dwór, by odebrać podstawową edukację, a w przyszłości może i otrzymać jakieś stanowisko urzędnicze.
    Pierwotnie chłopak był edukowany przez zwykłych sufich i imamów. Mimo to, z biegiem lat jego umysł stawał się coraz bardziej wyostrzony, a głód wiedzy i ambicja przestała uchodzić uwadze emira, który po jakimś czasie zdecydował się trzymać chłopaka w bliższym sobie otoczeniu. Al Rasheed po dziś dzień zastanawia się, jak potoczyłaby się jego kariera, gdyby nie incydent, który przyczynił się do jego śmierci – i ponownych narodzin.
    Aleksandryjskie dywany były bowiem miejscem nieustannych gier politycznych – również w bardziej lokalnej skali, gdzie członkowie tego samego pałacu rywalizowali o względy poszczególnych wielmożów. Abhilasin miał już wtedy dwadzieścia osiem lat – wystarczająco, by ukończyć edukację, zostać niejednokrotnie docenionym przez emira i w nad wyraz krótkim czasie piąć się po szczeblach kariery dworskiej, aby w końcu znaleźć się w bezpośrednim otoczeniu władcy, jak również raz po raz służyć mu radą i mieć obiecywaną posadę doradcy „kiedy czas będzie po temu odpowiedni”. Odpowiedni czas jednak nigdy nie nadszedł.
    Trudno stwierdzić, kto dokładnie pociągał za sznurki i sprowokował ten tok wydarzeń, niemniej jednak trudno odmówić tej osobie polotu, gdyż tego samego dnia Abhilasin został oskarżony o zdradę i zaocznie skazany na śmierć, a nazajutrz z samego rana straż pałacowa już prowadziła go, ubranego jeszcze w koszulę nocną, do lochów. Z niewiadomych sobie powodów miał odczekać jeszcze kilka dni na wykonanie wyroku.
     Ratunek przyszedł w nocy, ze strony istoty, której istnienia skazany nie był nawet w najmniejszym stopniu świadomy.


Nasir niewiele pamięta z dnia swojej przemiany. Dziś co prawda od tego momentu minęły ponad trzy wieki i normalną koleją rzeczy jest, by pamięć po takim czasie zaczęła z wolna się zacierać, niemniej jednak i kilka dni po rytuale, pamięć o nim była w głowie mężczyzny co najmniej przytępiona. Pamiętał jednak nader dobrze moment po przebudzeniu i pierwszym posileniu – Adonis nadał mu jego obecne imię i wyjaśnił, co dokładnie zaszło i z jakiego powodu – Abhilasin, podówczas i po dziś dzień już Nasir, podobno niejednokrotnie zaskarbiał sobie uwagę swego twórcy, który był przekonany, że świat śmiertelników nie da mu możliwości po temu, aby w pełni rozwinąć swój potencjał. Dlatego też Adonis wyłonił się z cienia, aby zabrać do niego swoje nowe dziecko.
    Nadszedł długi okres nauki i poznawania zupełnie nowego dla Nasira świata. Mijały lata, w końcu dekady. Czas zaczął tracić na znaczeniu, a Al Rasheed zdał sobie sprawę, że piasek klepsydry jego życia zdał się znieruchomieć, natomiast otaczająca go rzeczywistość przemijała, jak malowana na płótnie przewijana scenografia teatralna. Coraz więcej potrzebował, by utwierdzić samego w siebie w przekonaniu, że w jego martwym ciele pozostała jeszcze przestrzeń na jakiekolwiek doznania; coraz bardziej musiał przesuwać granicę, by zdławić apatię bezlitośnie trawiącą jego trzewia.
    Wtedy, jakby znikąd, w jego życiu zawitała Raisa. Efemeryczna istota, która smakiem swego ciała mąciła zmysły Nasira, a za zapachem jej włosów mężczyzna gotów był i rzucić się w przepaść. Tak silna w swej lekkości, objęła swym rozumem duszę Nasira tak jak nikt przed nią i nikt po niej. Był jej.
    Odrodził się po raz wtóry.


Do okresu II wojny światowej, jak i w jej trakcie, Nasir rzadko kiedy opuszczał swojego stwórcę. Chłonął każdą dostępną mu wiedzę, nieustannie uczył się skomplikowanych zasad nieśmiertelnej gry politycznej. Kiedy Adonis zniknął, stało się jasnym, że teraz jego dzieci zdane są na siebie, natomiast Nasir dołoży wszelkich starań, aby to, co wie, przyniosło glorię i prestiż tyleż jemu i jego ukochanej, jak i wszystkim osamotnionym dzieciom jego ojca.

ا Lubi luksus, nie wstydzi się go i często bez żenady się nim otacza.

ا Miłośnik sztuki w każdej postaci – również tej mniej konwencjonalnej. Bohema artystyczna była swego czasu jego drugim imieniem.

ا Potrafi bardzo dobrze śpiewwć, tańczyć oraz grać na fortepianie – 300 lat praktyki robi swoje.

ا Chętnie otacza swoim mecenatem artystów, których sztuka z nim rezonuje.

ا Mimo iż do przetrwania potrzebna jest już mu wyłącznie ludzka posoka, z jakiegoś powodu nie zrezygnował z okazyjnego spożywania standardowych pokarmów, włącznie z alkoholem – pomijając ten ostatni, większość znanych mu osób jest zdania, że robi to albo z jakiegoś dziwnego przyzwyczajenia, albo przez to, że nie ma co zrobić z rękoma.

ا Jego źródło utrzymania to luksusowy dom uciech. Wśród swoich podwładnych Nasir znany jest jako bardzo dobry przełożony, który bardzo ceni sobie dobrostan swoich pracowników.