Oni mnie zjedzą!

Nie czekała...jak tylko weszła do pomieszczenia, gdzie trzymano "testerów" wyciągnęła telefon i czekała aż odbierze.
- Panie Dorien, bardzo pilnie proszę o stawienie się...sytuacja awaryjna.
Wyjaśniła czekając aż w końcu usłyszała głos Doriena w słuchawce. Nie miała zamiaru ryzykować o nie. Te bestie jeszcze trochę i ją zjedzą.
- Mamy...ogromnego wilka w pokoju z witymi pazurami w drzwi...proszę się pospieszyć.
Dodała jeszcze by wiedział, że nie żartuje. Miała tylko nadzieję, że te bestie, nie zaczną wyć jak nienajęte.

- Ogromnego wilka - powtórzył za Sonią twierdzącym tonem, a nie, jak zazwyczaj się robi, pytaniem.
Fuck. No niby brali pod uwagę takie okoliczności, podejmowali takie ryzyko, ale właśnie dlatego a) obiekty, które zostały wybrane do badań miały być osobnikami relatywnie spokojnymi (a przynajmniej Dorien tak uważał, widząc chociażby 'Małego Azjatę' i proponując udział w badaniu swojej dobrej znajomej), oraz b) od tego była ochrona. Bo mieli być monitorowani cały czas, prawda? Prawda??
- Który to? - dopytał, bo to akurat całkiem istotne - Sonia, mów do mnie, muszę wiedzieć, który. Jeśli jest źle to wyjdź stamtąd, tylko upewnij się, że zamknęłaś za sobą dokładnie drzwi na oddział.
Dorien był w szpitalu, ale w zupełnie innej jego części, praktycznie na ostatnim piętrze i dotarcie na dół, razem z konsultacją z odpowiednimi osobami odnośnie stanu wilkołaków z piwnicy prawdopodobnie zajęłoby mu około dziesięciu minut.