Siłowania 08.05

Pozbieranie się po tym wszystkim co miało ostatnio miejsce było trudne. Świadomość, że jej własny stwórca po prostu postanowił się nią zabawić...sprowadzić w ten świat dla zabawy bo przypominała mu jej babcię...to było zdecydowanie za dużo. Nim wyłoniła się z własnego pokoju trochę zajęło. Wiedziała, że powinna wyjść prędzej, nie poddawać się i nie przejmować. Ale nie potrafiła. W końcu jednak postanowiła zajrzeć tam, gdzie w sumie od przemiany nigdy nie była. Siłowania. Zajrzała tam do środka i pierwsze co zobaczyła to worek treningowy. Nie interesowały ją inne przedmioty jakie tutaj były. Podeszła powoli wpierw do worka. Pierwsze co uderzyła zaciskając pięść. Nie poczuła się lepiej, kolejny raz uderzyła, nic...a potem jeszcze i jeszcze i kolejny raz. Zaczęła wyrzucać z siebie całą frustrację i złość, całą wściekłość jaką czuła, smutek który nie dawał jej normalnie funkcjonować. Nawet nie wiedziała kiedy po jej policzkach pociekły łzy. Skupiona była na wyżywaniu się na worku wyobrażając sobie twarz Raphaela.

@Sander Fiazzo

Była w takim rozkładzie wewnętrznym, że gdyby trup jakim była mógł gnić pewnie capiałaby już z kilometra jak nie dalej. Ale na szczęście miała ten dobry przywilej, że nie miała z tym problemów. Zaślepiona furią, która uwalniała się z każdym uderzeniem, każdym ciosem powodował, że coraz więcej sił traciła tym bardziej, że nie potrafiła (nie oszukujmy się) wyprowadzić odpowiednich ciosów. Działała instynktownie. Uderzała wyobrażając sobie twarz stwórcy miażdżąc jego twarz, niszcząc ten szyderczy wyraz twarzy, ten fałsz w jego uśmiechu i słowach. Nawet nie zwróciła uwagi, że wewnątrz ktoś ćwiczył. Dopiero gdy postać zbliżyła się poczuła obcy zapach. Nie znała go. Pospiesznie wytarła łzy rękawem brudząc go jednocześnie tak, by nie było widać, że płakała. Nie chciała by ktoś widział ją poddającą się słabości. Nim jednak stanął tuż za nią, odskoczyła nieco oddalając się na tyle, by dzielił ich odpowiedni dystans między nimi. Przybrała pospiesznie uśmiech na twarzy starając się wyglądać autentycznie, nie chcąc pokazać przed obcym wampirem, że miała chwilę załamania. Nie wiedziała kim jest, nie miała pojęcia kim w ogóle był. Na zebraniu rodzinnym jakoś nie kojarzyła go i nie widziała.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.
Dodała zaraz przekonana, że dopiero przyszedł. W końcu skąd mogła wiedzieć, że był świadkiem tego w jakim była stanie.

@Sander Fiazzo

@Sonia Evans

Pierwsze co to potrzebowała chwili na otaksowanie mężczyzny przed sobą. Bez słowa przyglądała się mu w milczeniu dopiero gdy odezwał się przekazując jej jednocześnie, że są z jednego rodu skinęła głową. Nie dało jej to jednak pełnej pewności siebie i poczucia spokoju. Ostatnio wszystko szło nie tak a wszelka wola walki i siły jakie miała w sobie przepadły.
- Ale nie każdy chce by ktoś przeszkadzał w treningu.
Uśmiechnęła się delikatnie stwierdzając, że skoro nie odpowiedział na jej stwierdzenie, czy też pytanie odnośnie tego, jakoby przeszkodziła, że musiał być tutaj prędzej a ona przez własne poczucie złości i chęci wyżycia się na czymś co nie jest człowiekiem skupiła się na worku, który dziwnym trafem była nadal w całości. Wiedziała już, że jako wampir ma więcej sił niż inni, jednak chyba nie było tak do końca, skoro pokłady sił jakie miała w sobie nadal pozwoliły pozostać workowi bez szwanku. A może to ona nie włożyła w siebie tyle sił...kto to wiedział.
- Sonia.
Przedstawiła się słysząc imię mężczyzny. Gdyby tylko chciała wyciągnąć nos z pokoju pewnie wiedziałaby prędzej, że mieli gościa, czy może nie tyle gościa, co kolejnego członka rodziny, który postanowił wrócić na łono rodzinne. Może i Draculem była, jednak wiedziała już jedno, jej ród przemieniał jeśli widział w kimś potencjał, a ona...kim ona mogła być tutaj dla nich? Kim mogła się stać osoba przemieniona dla picu? Nawet nie była taka ładna jak mieszkańcy domeny czy członkowie rodu. Była...zwyczajna. Złość, którą uczyła ją babcia ukrywać w sobie i przekładać na poczet prac domowych teraz nie miała ujścia. Jedynym wyjściem było skupić się na okładaniu worka, by nie zrobić nikomu krzywdy. Wiedziała już z doświadczenia, że utrata panowania nie jest dobrym wyjściem. A tutaj...nawet gdyby je straciła ktoś zawsze jest w pobliżu kto nią wstrząśnie i doprowadzi do porządku.

@Sander Fiazzo

Zaskoczył ją i to bardzo. Jego słowa jakoś takie zwyczajne, ale zarazem też szczere popłynęły do niej niczym kojąca melodia, której potrzebowała teraz. Nie chciała męczyć Pani Constanzy swoimi troskami i niepewnościami, wiedząc że ta ma więcej ważniejszych spraw na głowie. A sam Mihail...jego już w ogóle nie chciała męczyć swoją osobą i tak dużo zrobił, że ją przygarnął dając dach nad głową i bezpieczeństwo rodziny nie mając w sumie wówczas nawet pojęcia kto ją przemienił. Jednak ona już zdołała się dowiedzieć tyle, by poczuć tym bardziej się niekomfortowo w tej całej sytuacji. Pamiętała portret jaki widziała i kto na nim był...to tym bardziej nieco ją męczyło, a świadomość że pozostawił ją tym bardziej stała się męcząca. Przypadek i traf szczęścia jednocześnie...to niemal jak urodzenie się w czepku czyż nie? Przebudzić się dla mroku i trafić na bliską osobę jej stwórcy jednocześnie...tylko ona tak mogła! Westchnęła pod nosem odganiając myśli od siebie. Zapytanie o ujęcie dłoni nieco ją zaskoczyło, w szczególności, gdy wspomniał o tym, że chce jej coś pokazać. Zaskoczona uniosła brew ale podała mu swoją dłoń, w końcu nie było w tym nic złego. Nie odpowiedziała mu milcząc a jednocześnie oczekując tego, co chciał pokazać. Bacznie też obserwując jego ruchy, gesty.

@Sander Fiazzo

@Sonia Evans

Nie można było spodziewać się po Soni innych odruchów jak te, które widział Sander. Jej reakcja była naturalna, reagowała tak jak reagowałaby zawsze jako człowiek. Nic więc dziwnego, że reakcja Sandera nieco ją zaskoczyła. Zawsze stroniła od bliskości innych, starając się okazywać wdzięczność tylko wtedy gdy naprawdę wiedziała że to jest potrzebne. Jednak tak starała się stronić od tego. Zaskoczona obserwowała to, co robił mężczyzna trzymając jej dłoń w swojej tak, by pokazać jak powinna ściskać pięść do uderzenia. Wykonała krok po kroku starając się wszystko dokładnie wykonać by w końcu uderzyć. Słyszała jego słowa i w momencie, gdy uderzyła spojrzała na niego otępiała. Ruch jaki zrobił był dla niej totalnym zaskoczeniem. Zesztywniała w jego ramionach i spięła się w sobie lekko się odsuwając. Chrząknęła oczyszczając gardło.
- Nikt mnie nie doprowadził do płaczu. Wydawało się Panu.
Odparła spokojnie chociaż gdzieś tam wewnątrz naprawdę czuła ogromną wściekłość i pragnienie wyżycia się na czymś, co nie będzie takie twarde. Chciała zobaczyć krew, chciała usłyszeć jęki i błagania o przestanie. Wszelkie nauki jakie wpajała jej babcia poszły w diabły, a ona stawała się inną osobą niż tą, którą była jeszcze kilka miesięcy temu. Wszystko się zmieniło...i nie, to nie świat się zmieniał, on pozostawał bez uszczerbku, tylko ona...ona się zmieniła. Ona była inna...wszystko było inne.
- Nie powinnam czuć tego, co czuję...nie tego mnie uczono. Przepraszam.
Westchnęła cicho czując się dziwnie nieswojo.
- Przemoc nie jest dobrym posunięciem, ale wiem też, że czas nie da się tego obejść...
Przyznała starając się opanować drżenie głosu, czy też stres który w niej siedział. Bała się własnych odczuć. Zamykała się w sobie gdy czuła niepewność a teraz stała tutaj, mając nadzieję, że ów miejsce będzie puste, że nikogo jeszcze nie będzie w tym miejscu a jednak. Wyszła i akurat napatoczyła się na nieznajomego, który okazał się być całkiem uprzejmy.
- Nie widziałam Pana prędzej w Domenie. Dawno Pan przybył?
Zapytała mając zamiar zmienić temat i odciągnąć myśli od tego co ją męczyło. Nie chciała wybuchnąć, nie chciała rzucać jadem wściekle mimo, że czuła wewnętrzną wściekłość na to wszystko co ostatnio miało miejsce. Chciała spróbować czegoś nowego, spróbować odciąć się od przeszłości by brnąć w przyszłość.

@Sander Fiazzo

Zmieszała się słysząc, że doskonale zdawał sobie sprawę, że okłamała go. Owszem, okłamała i okłamywałaby każdego, kogo nie znała i był jej obcy. Nie wiedziała czego się spodziewać po mężczyźnie przed sobą. Widziała go ledwo kilka chwil więc...nic dziwnego. Przytulenie jej było tym, czego w ogóle się nie spodziewała. Dla niej, było to coś, czego nigdy nie zaznała. Zwyczajna troska, obdarzenie kogoś płaszczem opiekuńczości. Czuła się dziwnie, ale przyjemnie i nie cofnęła się od razu. Dopiero po chwili wysunęła się z objęć, czy raczej spróbowała się z nich wyswobodzić.
- To...to wszystko jest takie...inne.
Westchnęła cicho i pokręciła głową. Nie, zdecydowanie to nie miało szans u Soni. Ona nie potrafiła wyżywać się na innych za niepowodzenia, które doprowadziły ją do tego stanu. Nienawiść do stwórcy, która jeszcze tak niedawno była żalem i zmartwieniem teraz niszczyła ją od środka.
- Pana Mihai? To dzięki niemu jestem tutaj...to dobry wampir. Szkoda, że mój stwórca nie należał do takich jak on...
Parsknęła pod nosem z nutką złości. Jak mógł postąpić tak brutalnie i bezczelnie? Przemiana to jedno, ale zachować się w taki sposób...owszem może i była podobna do babci za młodu, ale to nie było powodem by postąpił tak samolubnie. A jednak...stało się i się nie odstanie. Słowa starszego wampira tylko sprawiły, że się uśmiechnęła lekko.
- I tak zostanie rozszarpany...albo nawet i gorzej. Ale mniejsza...czyli wrócił Pan bo dzieje się nie ciekawie prawda?
Rzuciła przelotnie o ile ją puścił otarła resztki łez starając się jakoś ogarnąć i wziąć wdech by w końcu doprowadzić swoje myśli do ładu. Przez moment zastanawiała się, jakby to było móc posiadać rodziców, obojga. Czy wówczas nie byłaby może taka...inna. Może gdyby wychowali ją rodzice a nie porzucili byłoby wszystko lepiej? Nie wiedziała tego i raczej się nie dowie.

@Sander Fiazzo

@Sonia Evans

Dobrze, że Pan Fiazzo nie wiedział o ludzkim życiu Soni. Zapewne również tak jak Constanza i on wpadłby w słuszny gniew na wieść, że nie tylko stwórca ją pozostawił samą sobie. Na szczęście pytanie nie padło więc i spokój wewnętrzny Soni był na swoim miejscu. No prawie.
- Gabriel. Pani Constanza i ja odnalazłyśmy go...jego klitę, tam był portret jego i Pana Mihaila...Byli ze sobą bisko.
Nie wspomniała o tym, że podejrzewa, iż Gabriel był bratem Mihaila. O tym wiedziała tylko Constanza, która od odnalezienia Gabriela nie kontaktowała się z nią...w sumie od wyroku na wampirze. Od tamtego czasu Sonia nie miała możliwości i okazji spotkania się z wampirzycą. Przestrzeganie kodeksu było podstawą, którą wpajano jej od chwili gdy tylko przygarnął ją Mihail. On wszystkiego pilnował, on dbał o nią i wszystkich tutaj. Na pytanie o opiekuna nieco przygryzła dolną wargę. Kto? Szczerze sama nie wiedziała. Nikt nie został jej wytyczony, przynajmniej o tym nie wiedziała. Opiekowali się nią w sumie wszyscy. Każdy kto miał chwilę czasu. Więc nie wiedziała prawdę mówiąc, gdzie miała iść w razie problemu. Zawsze uderzała do Constanzy, ale teraz...ostatnio milczała i zamykała się w sobie siedząc do późna w pokoju.
- Em...szczerze to nie wiem. Pan Mihail mnie znalazł...zabrał tutaj. Potem to była Pani Constanza, ale teraz gdzieś przepadła...pewnie ma swoje sprawy. No i w sumie każdy kto się pojawi pomaga mi i wspiera w razie pytań. A pożywienie jest cały czas w kuchni w lodówce.
Wyjaśniła nie bardzo pojmując sens tych pytań. W końcu po co jej opiekun? Do czego? Miała krew w lodówce, stos książek w bibliotece...
- Nigdy nikt mnie nie przytulał...to jest. Dziwne.
Przyznała nadal nieco zaskoczona i niepewna tego co powinna zrobić. Stała więc tak jak słup soli z dłońmi opuszczonymi wzdłuż ciała i totalnie sztywna. Spore zaległości w pożywieniu jakie mogła jeść jako człowiek a nie miała takiej możliwości to jedno, ale przytulanie...to już kolejna dziwna czynność, którą dziadkowie jej zabrali.
- Nie jest to irytujące, ale...dziwne i przyjemne. Jak...jak jedzenie czekolady, którą Pan Silvan mi dał.
Wypaliła nagle znajdując porównanie z czymś, co kojarzyło się jej z całkiem przyjemną czynnością. Słodkość rozpływająca się w ustach, a tutaj...przyjemne ciepło, które gdzieś tam poczuła...nie odbiegało to daleko od tego, jakby jadła właśnie przepyszną czekoladę!

@Sander Fiazzo