Wolisz z Androidem czy iOSem?

Przy wejściu do siedliszcza pozwoliła sobie na powierzchowną, kontrolną pogawędkę z familiantami, choć tym razem obyło się bez zdradzenia celu przyjazdu, otwierania przed nią drzwi oraz wielkich, oficjalnych anonsów, jak bywało przy okazji wizyt Constanzy u Mihaia. Nie musiała się nikomu spowiadać, dlaczego pojawiała się we własnym domu. Szczebel rozmowy z Sanderem zdawał się niższy, a ponadto cała idea planu, jaki poczynili wspólnie przed tygodniem, skupiała się na skrytości wszelkich przedsięwzięć.
Przespacerowała się do laboratoriów, potem do biura, które często okupowała, później  zostawiła małą paczkę geszeftów pod pokojem Soni i na koniec, idealnie o czasie, zjawiła się u Sandera.
— Dobry wieczór, panie Fiazzo, głowa się uspokoiła? — rzuciła raźno, zamknąwszy za sobą drzwi. Jeszcze zanim w ogóle postąpiła pierwsze kroki w gabinecie, jej czujne spojrzenie prześlizgnęło się w trybie błyskawicznym po otoczeniu, najpierw tym najbliższym drzwiom, włączywszy w to obydwa kąty przyległej ściany i sufit, jakby miało tam wisieć kowadło, które przy szarpnięciu klamką spadnie jej na głowę, niczym w kreskówkach Braci Warner. Na pewno skanowała nowy wystrój miejsca i ułożenie mebli, to pierwsze, ponieważ kolorystyka i ozdoby (bądź też ich brak) wiele mówiły o posiadaczu, to drugie, rzecz jasna, z powodów taktycznych.
Znów ubrana była w schludny strój z dawno minionej epoki, pod ręką trzymała skórzany, trochę wytarty neseser, a zgrabne, ręcznie szyte oksfordki na obcasie stukały w szparkim, śmiałym rytmie. Sander widział, jak jej wzrok przeskoczył na terrarium i jego mieszkańca, i jak w oczach kobiety pojawiają się mikroskopijne kurze łapki, jakby uśmiechała się sama do siebie.
— Jak pan znajduje nasze... — ciche puszczenie powietrza nosem. — ...centrum dowodzenia?